Jesteśmy społecznością, która kocha książki

GENIALNE
Nic więcej nie jestem w stanie dodać.

GENIALNE
Nic więcej nie jestem w stanie dodać.

I po raz kolejny mogłam się spotkać z Shiraz. Długo czekałam, aż będę mogła przeczytać pierwsze słowa kolejnego pamiętnika Brytyjki. Kiedy już trzymałam tę nową, ślicznie pachnącą książkę w łapce, nie posiadałam się ze szczęścia.
Jak zwykle język jest raczej młodzieżowy. I mnie to jak najbardziej odpowiada. Sama jestem nastolatką, więc nie miałam żadnych problemów ze zrozumieniem poszczególnych wyrazów. Wiele uczuć Shiraz znam z własnego doświadczenia.
Zdecydowanie największym plusem jest wyjazd panny Wood do Londynu. Kocham to miasto! A dzięki tej książce dowiedziałam się, że wcale nie jest takie piękne. Można spotkać tam również ludzi w trudnej sytuacji życiowej.
Bardzo lubię książki w formie pamiętnika. To kolejny duży plus.
Podsumowując, książkę jak najbardziej polecam. Jak w poprzednich częściach nie zabrakło tu humoru. Uwielbiam czytać pamiętnik Shiraz (co może trochę głupio zabrzmiało).

I po raz kolejny mogłam się spotkać z Shiraz. Długo czekałam, aż będę mogła przeczytać pierwsze słowa kolejnego pamiętnika Brytyjki. Kiedy już trzymałam tę nową, ślicznie pachnącą książkę w łapce, nie posiadałam się ze szczęścia.
Jak zwykle język jest raczej młodzieżowy. I mnie to jak najbardziej odpowiada. Sama jestem nastolatką, więc nie miałam żadnych problemów ze...

Kupiłam ją i przez kilka długich miesięcy leżała sobie na półce. Dlaczego? Odstraszyła mnie ilość stron. Kiedy jednak wyrobiłam się ze szkolnymi i domowymi obowiązkami, postanowiłam wziąć się w garść. Co to dla mnie? No i przewróciłam pierwszą stronę i... odpłynęłam.
Książka okazała się fantastyczna, aczkolwiek momentami akcja i język stawały się zwyczajnie nudne. Szczegółowe opisy i jakby wymuszone dialogi były bez sensu. Naprawdę ciężko przez nie przechodziłam.
Ogromnym plusem jest spojrzenie na ludzkie, to znaczy kobiecie sprawy. Autorka nazywa to krwawieniem. I to jest właśnie jeden z tematów, które od dawna mnie ciekawią i spędzają sen z powiek. Jak kobiety w średniowieczu sobie z tym radziły? Teraz już wiem.
Sama iskra jest postacią raczej tragiczną. Ma ojca potwora. Zakochuje się w księciu, który ma córeczkę. I w pełni to akceptuje - ja bym chyba tak nie potrafiła.
Mimo opisów zasadzek i nieco brutalnych zranień czy mordów, książka była naprawdę warta uwagi. jeśli jednak odstraszają cię monotonne opisy, to daruj ją sobie. Po co się denerwować?

Kupiłam ją i przez kilka długich miesięcy leżała sobie na półce. Dlaczego? Odstraszyła mnie ilość stron. Kiedy jednak wyrobiłam się ze szkolnymi i domowymi obowiązkami, postanowiłam wziąć się w garść. Co to dla mnie? No i przewróciłam pierwszą stronę i... odpłynęłam.
Książka okazała się fantastyczna, aczkolwiek momentami akcja i język stawały się zwyczajnie nudne....