Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie odczułem jakoby Jodorwsky na przestrzeni książki rozwijał się. Jak z początku przemawiała przez niego chęć zaimponowania innym, co na każdym kroku zaznaczał chociażby popisywaniem się przed swoim mistrzem Ejo, tak później odczuwałem to równie mocno, mimo niby tych wszystkich nauk, których doświadczał. Oprócz tego tworzenie z tych różnych praktyk czy wierzeń jakichś uniwersalnych systemów dojścia do absolutu, wydaje się w dużej mierze new age'ową paplaniną, w której każdy bohater wierzy jakoby był najmądrzejszą istotą posiadającą już wszystkie zdolności mające dać mu błogosławieństwo. Z tego wszystkiego chyba najsensowniejszym bohaterem był Ejo Takata, który dawał Jodorowskyemu mądre lekcje, lecz do samego końca jak mówiłem, nie zauważyłem, by zrozumiał je w jakiś głębszy sposób, a jakoby przemawiała przez niego ciągła próżność i poczucie posiadania większej mądrości. Książka w dużej mierze utrwaliła we mnie przekonanie, że new age'owcy to takie wydmuszki, które wierzą w tą W I E L K Ą, słodką prawdę onanizując się swoim rozpuszczonym ego przed innymi, a tak naprawdę kaleczą niezgłębioność metafizyki jakimiś systemami, które sprowadzają się do paru ładnie brzmiących zdań. Gdyby nie traktować tej książki poważnie, jest tu parę chwytliwie opowiedzianych historii. No i to chyba właściwie jedyne co skłoniło mnie by nie dać niższej oceny.

Nie odczułem jakoby Jodorwsky na przestrzeni książki rozwijał się. Jak z początku przemawiała przez niego chęć zaimponowania innym, co na każdym kroku zaznaczał chociażby popisywaniem się przed swoim mistrzem Ejo, tak później odczuwałem to równie mocno, mimo niby tych wszystkich nauk, których doświadczał. Oprócz tego tworzenie z tych różnych praktyk czy wierzeń jakichś...