Jesteśmy społecznością, która kocha książki

9/52 Polly Ho-Yen, Mroczna kołysanka Mroczna kołysanka to powieść dystopijna - opowiadająca o piekle rodzin. Czytając ją jednak, nie mogłam odgonić swoich porównań do Opowieści podręcznej. Temat jest w zasadzie ten sam - niby książka Ho-Yen jest osadzona w świecie przyszłości i bardziej skupiona na całej rodzinie, a nie kobiecie jak to było u Atwood - jednak wciąż bezpłodność i rządowe represje są tutaj tematem przewodnim. Trochę mnie to drażniło, trochę męczyło. Pewne tematy były dla mnie zbyt podobne 🙄 𝕆 𝕔𝕠 𝕥𝕦𝕥𝕒𝕛 𝕔𝕙𝕠𝕕𝕫𝕚? Poznajemy Kit, która ze swojej perspektywy pokazuje czytelnikowi współczesny sobie świat. Książka napisana jest w dwóch osiach czasowych - teraz i wtedy. Jednocześnie zatem, poznajemy aktualne poczynania bohaterki i jej historię. Świat, w którym przyszło żyć dziewczynie, nie jest łatwy. Wskaźniki bezpłodności sięgają niemal 100%. Nigdy nie były tak wysokie. Naturalne poczęcie dziecka jest w zasadzie niemożliwe. Ten temat staje się największym tabu. Teraz, dzieci "powstają" dzięki Indukcji. Agresywna terapia kobiet, nierzadko kończy się totalnym wyniszczeniem organizmu, a w konsekwencji śmiercią. Poczęcia, to jednak nie koniec problemów. Te z dziewczyn, które przejdą procedurę i urodzą dziecko, trafiają pod ścisły nadzór BSR, Biura Standardów Rodzicielskich. Wystarczy kilka błędów, a dziecko poddane zostanie Ekstrakcji. Trafi do tajnych ośrodków, zapewniających mu "lepsze" życie, z dala od "patologicznych" rodziców. Do czego jednak jest zdolna matka, chcąc ocalić swoje dziecko? Prawie do wszystkiego. I o tym między innymi jest ta książka. Przestrzega przed oddaniem zbyt wielu praw w ręce rządu. Zdejmuje klapki z oczu. Pokazuje potęgę miłości. To co początkowo wydawało się dobre, okazuje się niepomiernie złe. Wszystko poszło nie tak. A rozpędzoną kulę, bardzo trudno zatrzymać. Czemu społeczeństwo się ma to wszystko godzi? Bo wzbudzanie lęku ten rząd opanował do perfekcji. A na niektórych ma dodatkowe haki. Ciężko z tym wygrać. 𝕄𝕠𝕛𝕖 𝕠𝕕𝕔𝕫𝕦𝕔𝕚𝕒: Z jednej strony, mam poczucie że książka jest dobra, że poruszała dokładnie te struny, które powinna. Że daje do myślenia. Ale z drugiej... cały czas miałam poczucie, że jest wtórna w stosunku do podręcznych. Wtedy, czytając przeżywałam szok. Teraz po prostu przypominałam sobie tamte emocje. Pewnie gdybym ją przeczytała, jako pierwszą zrobiłaby na mnie większe wrażenie, a tak? Nie doczekałam się efektu wow 🤷‍♀️