Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden wypadek może zniszczyć życie, a drugi dać szansę na to, by przeżyć je jeszcze raz.

Jeden wypadek może zniszczyć życie, a drugi dać szansę na to, by przeżyć je jeszcze raz.

Przez całe życie usiłujemy się zgłębić, ciągle jednak dochodzimy do kresu własnych możliwości umysłowych i rezygnujemy

Przez całe życie usiłujemy się zgłębić, ciągle jednak dochodzimy do kresu własnych możliwości umysłowych i rezygnujemy

Przez całe życie jesteśmy razem z ludźmi, którzy absolutnie nic o nas nie wiedzą, twierdzą jednak nieustannie, że wiedzą o nas wszystko, nasi najbliżsi krewni i przyjaciele nie wiedzą nic, ponieważ i my sami niewiele o sobie wiemy

Przez całe życie jesteśmy razem z ludźmi, którzy absolutnie nic o nas nie wiedzą, twierdzą jednak nieustannie, że wiedzą o nas wszystko, nas...

Nawet jeśli przez całe życie będziemy nieustannie otrzymywać odpowiedzi na pytania i wreszcie rozwiążemy wszystkie problemy, na koniec nie zajdziemy wcale o wiele dalej

Nawet jeśli przez całe życie będziemy nieustannie otrzymywać odpowiedzi na pytania i wreszcie rozwiążemy wszystkie problemy, na koniec nie z...

Ludzki mózg to jest potęga. W skrajnych sytuacjach wznosi się na wyżyny, a wtedy dla organizmu, którym steruje, nie ma rzeczy niemożliwych.

Ludzki mózg to jest potęga. W skrajnych sytuacjach wznosi się na wyżyny, a wtedy dla organizmu, którym steruje, nie ma rzeczy niemożliwych.

Właśnie o to mi chodzi: między ruchem człowieka a ruchem opieszałego cienia - ta sekunda, ta synkopa - to właśnie jest ów rzadki rodzaj czasu, w którym żyję - pauza, przerwa, kiedy serce jest jak piórko

Właśnie o to mi chodzi: między ruchem człowieka a ruchem opieszałego cienia - ta sekunda, ta synkopa - to właśnie jest ów rzadki rodzaj czas...

Prawdopodobieństwo przyszłości jest odwrotnie proporcjonalne do stopnia jej teoretycznego oddalenia

Prawdopodobieństwo przyszłości jest odwrotnie proporcjonalne do stopnia jej teoretycznego oddalenia

Żyłyśmy obok, jak na dwóch bezludnych wyspach otoczonych oceanem żalu.

Żyłyśmy obok, jak na dwóch bezludnych wyspach otoczonych oceanem żalu.

Wszechobecna cisza w tym zapomnianym zakątku świata sprawiła, że w bezwietrzne dni słychać było nawet to, co nie zostało wypowiedziane.

Wszechobecna cisza w tym zapomnianym zakątku świata sprawiła, że w bezwietrzne dni słychać było nawet to, co nie zostało wypowiedziane.