Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opuszczony park rozrywki: ✅ jest
Wyspa odcięta od świata: ✅ oczywiście
Postacie z traumatycznymi wspomnieniami: ✅ są
Morderca-psychopata: ✅ a jakże by inaczej


Cóż, pozory bywają mylące.
Brzmi jak świetny pomysł na książkę, więc co mogło pójść nie tak?
Wszystko, moi drodzy.
Wszystko.

Zacznijmy od tego, że akcja wcale nie toczy się, jak to sugeruje opis i okładka, w parku rozrywki, tylko na jego obrzeżach i w motelu. Gdzie ten opuszczony diabelski młyn? Gdzie kolejka górska i strzelnice?

Po drugie, bohaterowie. Ich zachowanie jest skrajne. Albo w ogóle nie okazują emocji, albo zachowują się jak po środkach psychoaktywnych. Nic pomiędzy.
Domyślam się, że to drugie miało pokazywać ich desperację, ale niestety wypadło bardzo słabo.


Autor wprowadził wstawki w postaci wywiadów przeprowadzonych z głównymi bohaterami przed ich wyjazdem na wyspę.
Były, hmmm... Dziwne? Ewidentnie żadna z postaci nie miała normalnego życia.


Kolejna sprawa - książka jest ohydna i nieprzyjemna.
Moglibyśmy dyskutować, gdzie w kryminałach kończy się granica dobrego smaku, ale w mojej opinii autor nieco ją przekroczył.


No i ostatnia rzecz.
Akcja, której właściwe nie ma.
Odniosłam wrażenie, że postacie robią wszystko, żeby zginąć/ ewentualne dobić siebie nawzajem. W dodatku zamiast opracować plan działania, przyjmują postawę "i tak tu zginiemy, więc po co się wysilać". I tak sobie spokojnie żyją, z przerwami, kiedy morderca raczy zaatakować. No co jest?

Zdecydowanie nie polecam.

Opuszczony park rozrywki: ✅ jest
Wyspa odcięta od świata: ✅ oczywiście
Postacie z traumatycznymi wspomnieniami: ✅ są
Morderca-psychopata: ✅ a jakże by inaczej


Cóż, pozory bywają mylące.
Brzmi jak świetny pomysł na książkę, więc co mogło pójść nie tak?
Wszystko, moi drodzy.
Wszystko.

Zacznijmy od tego, że akcja wcale nie toczy się, jak to sugeruje opis i okładka, w...

Piątka uczniów dostaje zaproszenie na kostiumowe przyjęcie, podczas którego będą musieli odkryć tajemnicę morderstwa. Nagrodą dla zwycięzcy jest ogromne stypendium. Po przybyciu do willi w środku lasu okazuje się, że zostali wybrani nieprzypadkowo. Każde z nich dokładnie rok wcześniej było na imprezie, która zakończyła się tragedią. Niegroźna zabawa stopniowo przeradza się w walkę o przetrwanie.
Aby zakończyć grę, bohaterowie będą musieli zmierzyć się z własną przeszłością i wreszcie powiedzieć prawdę o tym, co wydarzyło się feralnej nocy.

Tajemnicza posiadłość pośród wzgórz.
Piątka uczniów grających swoje role.
I sekret, który nie miał nigdy wyjść na jaw.


✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳


Książka ma około 400 stron, mimo tego, że sprawa zostaje niemal całkowicie rozwiązana już w połowie książki. To zdecydownie minus. Zaczęła się straszne dłużyć. Z każdą stroną coraz bardziej się nudziłam.

Mam też zastrzeżenia do bohaterów. Mimo ich "poruszających" historii, nie potrafiłam sobie ich wyobrazić jako realne osoby. Normalni ludzie w ich wieku tak nie mówią, nie zachowują się w ten sposób. Było mi obojętne, czy dana osoba zginie, czy nie.
Całe to kostiumowe przyjęcie i wcielane się w role wypadło bardzo nierealistycznie. Niektóre sytuacje były bardzo niedopracowane. Sami bohaterowie czasami zachowują się naprawdę irracjonalnie. Serio, mieli tyle szans na ucieczkę, ale nie, oni wolą ryzykować życie?
Gdzie tu logika?


Cały klimat tej książki jest dość mroczny i specyficzny. Szczególnie finał.

Autorka używa ciekawych, barwnie rozbudowanych porównań, co również przekłada się na długość tej książki.
W krytycznych momentach długo i wnikliwie opisuje uczucia bohaterów.


Całkiem fajnym zabiegiem było to, jak wielokrotnie nawiązywała do popkultury. Przewijają się tu tytuły takie jak m.in. „Carrie”, „Lśnienie”, „Czarownice”, „Veronika Mars”, czy nawet „Zmierzch”.


Mimo wszystko, „To kłamstwo cię” ma raczej więcej minusów niż plusów.

Piątka uczniów dostaje zaproszenie na kostiumowe przyjęcie, podczas którego będą musieli odkryć tajemnicę morderstwa. Nagrodą dla zwycięzcy jest ogromne stypendium. Po przybyciu do willi w środku lasu okazuje się, że zostali wybrani nieprzypadkowo. Każde z nich dokładnie rok wcześniej było na imprezie, która zakończyła się tragedią. Niegroźna zabawa stopniowo przeradza się...

„- Fajnie jest mieć dobre kontakty z mamą, dla mnie to też bardzo ważne, ale w domu. My idziemy pohulać, a po ciebie przychodzi mamusia. Po twoją siostrę też przychodzi?
- Nie, po moją siostrę nie. Moja mama jej nie lubi - powiedziała Marta i się rozpłakała”


Powieść skupia się na historii dwóch sióstr:
• Marty - poukładanej szkolnej prymuski, oraz
• Jagny - żywiącej nienawiść do wszystkich buntowniczki.
Dziewczynki są swoimi totalnymi przeciwieństwami.
Mieszkają one razem z mamą, gdyż ojciec odszedł do innej kobiety, Olgi.
Już na pierwszy rzut oka można zauważyć jeszcze jedną rzecz poróżniającą siostry.
Matka dziewczynek faworyzuje jedną z nich.
Jak można się domyśleć, jest to Marta.
Tymczasem Jagna z mamą każdego dnia, krzywdzą siebie nawzajem, tworząc błędne koło, którego żadna z nich nie chce pierwsza przerwać.
Kiedy Marta zauważa niezdrowe zachowanie matki, postanawia podjąć pewne kroki, które mają na celu polepszenie relacji w jej rodzinie.



Czy zachowanie Jagny jest rozpaczliwym wołaniem o odrobinę miłości?
Czy może jest po prostu jest zła?

Mogłoby się wydawać, że faworyzowanie dziecko ma lepiej. Ma dobre oceny, uznanie nauczycieli, uwagę rodziców...
Ma wszystko.
Ale czy na pewno tak jest?


„- A dlaczego się nie lubi dziecka? - odezwała się w końcu Karolina. - Właśnie o tym mówiłyśmy. Są tysiące powodów. Bo jest lepsze, bo jest gorsze, bo przypomina teściową, bo urodziło się nie w porę, bo jest dzieckiem nie tego partnera, co trzeba, bo jest brzydkie i przynosi wstyd, albo ładne i rodzice są wręcz o to zazdrośni. Miliony powodów.”

✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳✳

Na początku, kiedy dostałam tą książkę, myślałam że jest to kolejna nudna obyczajówka o problemach nastolatek.
Tutaj się myliłam.

Pierwszy plus leci za zachowanie bohaterów.
Tutaj nic nie dzieje się na siłę, wszystkie emocje i zachowania można łatwo uzasadnić.

Kolejny plus daję za Jagnę.
Z zewnątrz wydaje się być typową bad girl, lecz autorka pokazuje również tą dobrą i delikatną stronę Drzazgi, którą rzadko pokazuje światu.
Jest świetnie wykreowaną bohaterką.

I kolejny plus za historię.
Mamy możliwość zobaczenia świata z perspektywy „tego bardziej lubianego dziecka” i zgłębienia tematu faworyzowania dzieci. Jakie wydarzenie spowodowało nierówny podział miłości między córkami, i jakie mogą być tego skutki.


Jedyne do czego mogę się przyczepić to to, że czasem robi się monotonnie i nudno.


Tak więc: Kto ma lepiej?
To już pozostawiam waszej opinii.

„- Fajnie jest mieć dobre kontakty z mamą, dla mnie to też bardzo ważne, ale w domu. My idziemy pohulać, a po ciebie przychodzi mamusia. Po twoją siostrę też przychodzi?
- Nie, po moją siostrę nie. Moja mama jej nie lubi - powiedziała Marta i się rozpłakała”


Powieść skupia się na historii dwóch sióstr:
• Marty - poukładanej szkolnej prymuski, oraz
• Jagny - żywiącej...