Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pełna emocji i zwrotów akcji, od których serce biło mi jak szalone. Brutalność wojny zestawiona z pięknem miłości. Must read.

Pełna emocji i zwrotów akcji, od których serce biło mi jak szalone. Brutalność wojny zestawiona z pięknem miłości. Must read.

Jak dla mnie książka miała dość powolny rozwój akcji, a chwilami miałam wrażenie, że nie było akcji wcale. Rozdziały wielokrotnie były przegadane na temat klątwy i tego, że musi zostać złamana czy pełne opisów kolejnych schadzek Leto z Melantho lub pozbycia się Mathiasa. W zasadzie mogę otwarcie przyznać, że się nudziłam.

Bohaterowie działali mi na nerwy. Leto była zwyczajnie nijaka, Melantho wybitnie niesympatyczna, a Mathias bez wyrazu. Nigdy nie byłam fanką trójkątów miłosnych, ale ten tutaj doprowadził mnie do szewskiej pasji, zwłaszcza w momencie kulminacyjnym.

Jak dla mnie trzy narracje były kompletnie zbędne. Punkty widzenia Mathiasa i Melantho kompletnie nie wniosły nic wartościowego do fabuły i często pokrywały się z tym, co dowiedzieliśmy się później z perspektywy Leto.

Rozwiązanie sprawy klątwy było mało satysfakcjonujące. Po całym szumie, jaki zrobili wokół niego bohaterowie spodziewałam się czegoś więcej i jestem bardzo zawiedziona.

Jak dla mnie książka miała dość powolny rozwój akcji, a chwilami miałam wrażenie, że nie było akcji wcale. Rozdziały wielokrotnie były przegadane na temat klątwy i tego, że musi zostać złamana czy pełne opisów kolejnych schadzek Leto z Melantho lub pozbycia się Mathiasa. W zasadzie mogę otwarcie przyznać, że się nudziłam.

Bohaterowie działali mi na nerwy. Leto była...

W OPINII PADAJĄ SPOILERY
Czytając opis, który obiecywał mi Toruń i Thorn nakręciłam się na dobre urban fantasy z wieloma magicznymi istotami, iście nie z tego świata. I w zasadzie chociaż to drugie tu jest. Pojawiają się tu wszystkie możliwe istoty: wiedźmy, wampiry, wilkołaki, szyszymory, anioły, demony… no do wyboru, do koloru. Pomijam sprawę, że wymieszano tu ze sobą parę mitologii („wolnoć Tomku w swoim domku”). Szkoda jednak, że wszystko było stereotypowe. Wampiry to elokwentni, staromodni krwiopijcy, wilkołaki to typowe Sebiksy, krasnoludy (o których tylko się wspomina raz czy dwa) słyną oczywiście z wyrobu broni, śliczne elfy… i tak dalej. Mam teraz tylko jedno pytanie. Skoro już tak stereotypujemy, to czemu diabły są tu milusimi facetami z luźną gumą w majtkach, a anioły to prawdziwi biurokraci, co wyłapią każdy kruczek prawny i obrócą go przeciwko tobie? Tak tylko pytam.

Jest szalenie dużo nieścisłości. Podobno w Thornie czas płynie inaczej, ale na kartach książki jest właściwie pokazane, że jest na odwrót. Anioły podobno są niedotykalskie, a przy drugim spotkaniu głównej bohaterki z boskim posłańcem ten jest już łasy na wszelki dotyk.

Sprawa pani Kozanek rozwiązała się na dobrą sprawę sama. Przykre. Natomiast zagadka, wokół której teoretycznie miała skupiać się książka... No też się na niej nie skupia. Naiwnie myślałam, że nie wszystko kręci się wokół Dory. „A jednak się kręci!”, jakby to powiedział Galileusz. A skoro Dora Wilk jest w centrum wszystkiego, to sprawa zaginięć, jakżeby inaczej, też kręci się wokół niej.

Teodora Jado Wilk. Jak wielu, od razu rzuciło mi się w oczy jej tajemne imię. Z wrażenia spojrzałam na okładkę, by jeszcze raz sprawdzić nazwisko autorki. Dora jest i d e a l n a. Ma super rude włosy, idealną bladą cerę, mierzy 180 centymetrów (z jakiegoś względu odniosłam wrażenie, że wszystkich niższych od siebie, w tym mnie, uważa za kurdupli). Ma też ponętną figurę i (każdy kto przeczytał książkę wie, co zaraz padnie) cycki. Przez chwilę zapomniałam, że Miron ma rogi, ale to, że Dora ma duże piersi pamiętałam przez całą lekturę.

Wygląd to nie jest jedyny atut głównej bohaterki. Jest ona wiedźmą, skrzyżowaną z dwóch szczepów magii (albo coś takiego). Jest prawdziwym wyjątkiem w swojej rasie, a jakoś i tak mówi o sobie, że jest wiedźmą poniżej przeciętnej. Jej zachowanie tego nie odzwierciedla. To, co się dzieje w tej sprawie na końcu książki to jakiś kosmos.

Teodora ma język jak brzytwa. Pyskuje przełożonym, przywódcom ras, nieznajomym, nawet archaniołowi Gabrielowi mówi na „ty”, gdy sam jego wnuk zwraca się do niego „ekscelencjo”. Ale czy Gabriel spopieli ją za to żywcem? Nie no, on jedynie przyklaśnie. Dora zawsze się wywinie, bo przecież racja stoi po jej stronie. Obraża wszystko i wszystkich, nawet czytelników. Mówiłam już o jej lekceważącym tonie wobec osób niższych od niej, ale wyśmiewa też słuchaczy Radia Maryja, wyborców PiS i fanów hip-hopu (to ostatnie znowu odnosi się do mnie). I szczerze? Czułam się co najmniej kilka razy w trakcie lektury urażona.

Dora ma znakomitą intuicję, która nigdy jej nie zawodzi. Wie wszystko o wszystkich, nawet o członkach innych ras. W pięć minut wie więcej niż przywódca o własnych ludziach. Każdy facet na widok Dory głupieje i chce się jej oświadczyć (co sama potwierdza na kartach powieści). Dora ma multum kochanków. Jak przyznaje, kilku na tydzień, a z każdym była tylko raz. Casanova w spódnicy jest też bardzo otwarta na ludzi i do nowopoznanej osoby wali od razu na „kochanie”.

I ostatnie, co naprawdę mnie rozsierdziło, to sprawa samobójczyni, o której była mowa w opisie. To, jak potraktowano jej wątek jest wstrętne i obrzydliwe. Dora jak zwykle ratuje dzień i nawraca dziewczynę na drogę życia, ale nie robi tego poprzez rozmowę, do końca książki nie wiemy nawet dlaczego dziewczyna chciała ze sobą skończyć. Ale by zmieniła zdanie wystarczy, że Dora mówi jej… że w tak młodym wieku nie znajdzie w zaświatach chłopaka, zwłaszcza, że (tutaj znowu wychodzi, jak bardzo Wilk jest tolerancyjna) ma trądzik, za to nie ma dużych piersi.

Przyznaję, jestem rozczarowana.

W OPINII PADAJĄ SPOILERY
Czytając opis, który obiecywał mi Toruń i Thorn nakręciłam się na dobre urban fantasy z wieloma magicznymi istotami, iście nie z tego świata. I w zasadzie chociaż to drugie tu jest. Pojawiają się tu wszystkie możliwe istoty: wiedźmy, wampiry, wilkołaki, szyszymory, anioły, demony… no do wyboru, do koloru. Pomijam sprawę, że wymieszano tu ze sobą...