Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieło Guillaume'a Pitrona jest w rzeczy samej współczesną medialną apokalipsą, gdyż obnaża kotarę osnuwającą współczesną politykę zielonej transformacji. Autor uchwycił samo sedno sprawy, w której to nowa perspektywa "czystej i zielonej" zmiany mającej zastąpić gospodarki emitujące CO2 przynosi w rzeczywistości skutki odwrotne do planowanych. Masowe drążenia skał, które w książce są tematem wiodącym, zostały wprowadzone na zabójczo zaawansowany poziom. Prowadzą nas one z kolei do wydobycia tak cennego surowca, którego właściwości katalityczne pełnią niezastąpione funkcje w najważniejszych gałęziach przemysłu. Świat tym samym podpisał nie tyle trujący co śmiertelny pakt na własne bezpieczeństwo i stabilizację rozwojową. W imię zmuszenia globu porozumieniem paryskim, możni tego świata by zahamować swój pociąg do kokainy [węgla, ropy] popadli w uzależnienie od heroiny [metali ziem rzadkich]. Nota bene głównym zaopatrującym nas w ten współczesny narkotyk są Chiny, które zgodziły się w głównej mierze wziąć na swoje barki ujmę największego truciciela, by zyskać kartę jokera przy stole hazardowym. Tym samym to do nich należeć może ostatnie słowo odnośnie żonglowania ceną oraz wyposażając się w możliwość wyboru, komu będą eksportować te cenne technologicznie materiały.

Dzieło Guillaume'a Pitrona jest w rzeczy samej współczesną medialną apokalipsą, gdyż obnaża kotarę osnuwającą współczesną politykę zielonej transformacji. Autor uchwycił samo sedno sprawy, w której to nowa perspektywa "czystej i zielonej" zmiany mającej zastąpić gospodarki emitujące CO2 przynosi w rzeczywistości skutki odwrotne do planowanych. Masowe drążenia skał, które w...

Drugi tom dziejów niczym nie odstępuje poziomem od pierwszego, wręcz utrzymuje kunszt pisarski autora. Piękny okres zwieńczony koroną i olbrzymią pracą tamtejszych elit, jak i elementem przypadku, który jeżeli chodzi o aspekty dziedziczenia i dzietności miał swoje nadzwyczaj dziwne perypetie. Zastanawiające na ile dzieło tego okresu bywa efektem kolei losu, a na ile dziełem ludzkich starań pozostaje tajemnicą. Są to lata obudowane najprzedniejszymi symbolami i legendami, które pozwoliły pogodzić zwaśnione interesy ponownie w kraj będący zupełnie innym od reszty. Owiany brutalnością, zdradami, honorem, olbrzymią porażką lecz i orłem, tym co wzleciał ponad głowami wrogów i zniweczył im plany odnośnie ziem Piastów. Historia wyjątkowa bo niedoceniona i lekko zapominana, a to z niej wyrastały dzieła będące imponującymi, a niekiedy i prześcigającymi największe imperia tamtych czasów, którymi i one się zachwycały. Kolejny tom wyciąga na światło dzienne owe symbole z wielką pieczołowitością, jednakże utrzymuje równorzędnie z tym podobną tendencje, którą w pierwszym tomie dało się jakoś jeszcze uzasadnić, natomiast w drugim przedziera się ona dalej. Andrzej Nowak lubi wybielać historię wybiórczo, chcąc jakby wszystkie istotne postaci naszych dziejów umieścić na nieskazitelnym podium. Jedynym odrębnym przypadkiem jest fakt skrajnego zepsucia postaci, co nie zmienia faktu, że lekko mierzi szczególne podejście do osób "uduchowionych". Na takich autor znalazł wręcz nagminne usprawiedliwienie, czyli tak zwaną "czarną legendę" owiewającą wzorce niewinności i patriotyzmu co poniektórych. Oczywiście, nie pomija on faktów wypominając występki Kościoła oraz innych "bohaterów" owych czasów, czy to w odległym Rzymie, czy na rdzennych ziemiach Piastów. Jednak skrzętnie potrafi to ubrać w słowa wieńcząc temat takimi argumentami, które pozostawiają wiele do życzenia, gdyż swoją bielą niekiedy aż rażą. Wiadomo, że po tylu latach ciężko niekiedy będzie rozgryźć pewne fakty historyczne oraz intencje tych osób, więc pozostajemy w kręgu niepewności i domysłów, w których nie należy niczego wykluczać z łatwością. Nie zmienia to faktu, że dzięki tej duchowości bliskiej autorowi, jesteśmy w stanie poznać na łamach książki piękno naszej kultury, będącej tworem wpływu chrześcijaństwa na naszych ziemiach, czego efekty widoczne w dziełach, architekturze, postawach i wychowaniu. Jest to bez wątpienia książka rzetelna, dużo wnosząca i warta czasu, ze względu na treść, jednak czytając ją, można łatwo paść niewłaściwemu tokowi myślenia podążając za autorem i osadzić się niczym za bezpieczną kotarą wygładzonej historii Polski. Warto ostrożniejszym okiem czytać te książki i co ważne, nie pozostawać śpiącym wobec innych autorów piszących o historii Polski, gdyż co człowiek to inna perspektywa, więc by wybudować sobie własne zdanie, bądź też znaleźć pewne niedopatrzenia czy niedomówienia jednego autora wzbogacamy się czytając odrębnych. Przez sam zawiły okres rozbicia dzielnicowego, niczym oplątany węzłem gordyjskim, udaje się Nowakowi przedostać na drugą stronę rwącego nurtu historii bez przeszkód. Dodatkowo pozostawia wiele niedosytu, nie nudząc czytelnika oraz przemycając w treści pouczającą mądrość i szacunek do własnej historii, którą każdy z nas tworzy a zespala ją jeden rdzeń.

Drugi tom dziejów niczym nie odstępuje poziomem od pierwszego, wręcz utrzymuje kunszt pisarski autora. Piękny okres zwieńczony koroną i olbrzymią pracą tamtejszych elit, jak i elementem przypadku, który jeżeli chodzi o aspekty dziedziczenia i dzietności miał swoje nadzwyczaj dziwne perypetie. Zastanawiające na ile dzieło tego okresu bywa efektem kolei losu, a na ile dziełem...

Przyznać muszę, że nie była to książka łatwa w swej naturze, nie biorąc nawet pod uwagę jej objętości, lecz sceniczność prowadzenia fabuły niczym na deskach teatru. Czytając stronę za stroną można odnieść wrażenie bycia świadkiem arystokratycznego przedstawienia, okraszonego nadwornymi intrygami. Sam tytuł książki do połowy jej zawartości zastanawiał mnie kto z kogo chce "idiotę" w tej historii zrobić i czy przypadkiem nie padnie strzał na czytającego. Sama atmosfera zbudowana została w sposób wysoce wysublimowany, jednak owe liczne ambarasy sprowadziły historię do jednej wielkiej gry na emocjach. Ta szarpanina nerwów i doznań jakiej podlegają bohaterowie jest tak ewidentnie prowadząca do zguby, że jedno z rozdroży tych historii musi być zwieńczone szaleństwem. Choroba, która trawi wiele osobistości ma swoje główne źródło, którego doświadczenie wymusza na bohaterach podejmowanie zdecydowanych działań. Stosowany język idealnie wzbogaca część otoczenia jaki możemy chłonąć z tej epoki, jak i jej podejście ideologiczne (zawarte sprytnie żonglując duchem autora) ze strony społeczeństwa rosyjskiego do "zachodu" i miejsca Rosji w obrębie tych obydwu kultur. Główna zaś postać jest w swojej naturze tak wieloznaczna czy raczej może lepiej użyć słowa wynaturzona, że sama nie potrafi określić kim tak naprawdę jest i czego chce od życia. Do samego końca trzyma w niepewności, aż u zwieńczenia przewrotnie pokazuje wszystkie karty, dosyć ciekawe zresztą i pobudzające do refleksji na temat osobowości człowieka. Czytając o Myszkinie dostrzegłem osobę uczącą się tak naprawdę bycia człowiekiem. Mimo tego, że jest on postacią bardzo inteligentną i ma swoje momentalne przebłyski w wielu słownych konfrontacjach, to poza otoczką niczym wprogramowanego przez terapie profesora Schneidera światopoglądu jest on w emocjach niemalże jak konstrukt jedynie na podobieństwo człowieka. Figuruje niczym obojętny obserwator tego co ma dookoła niego miejsce do momentu aż odnajduje płomyk swojego życia na pewnym enigmatycznym obrazie, jednak nie ma dostatecznie ludzkich odruchów, by utrzymać przy sobie to co pomogłoby mu stać się człowiekiem przez co jest zmuszony wrócić do "laboratorium" z jakiego przyjechał.

Przyznać muszę, że nie była to książka łatwa w swej naturze, nie biorąc nawet pod uwagę jej objętości, lecz sceniczność prowadzenia fabuły niczym na deskach teatru. Czytając stronę za stroną można odnieść wrażenie bycia świadkiem arystokratycznego przedstawienia, okraszonego nadwornymi intrygami. Sam tytuł książki do połowy jej zawartości zastanawiał mnie kto z kogo chce...