Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"W jej piersi trzepocze słaba nadzieja, jak żółty ptak, który odnalazł drogę do domu."

Czy można dziecku zakazać bycia dzieckiem? Besztać za nazbyt głośny szept lub chęć wyjścia?

Na samą myśl o tej historii wzruszam się. Historie Żydów zawsze kojarzyły mi się z mało szczęśliwymi zakończeniami. W książce pojawia się co prawda wiele bólu i cierpienia a jednak cały czas czytając kibicuje się głównej bohaterce - "no dalej, idź, jesteś przecież tak blisko, szczęście jest niedaleko".

Jest to piękna historia matczynej miłości w mało pięknym czasie. Czas ten jest jednak wypełniony muzyką - pasją i talentem małej Szirki. Pasja ta pozwala bohaterkom zmniejszać dystans samotności i tęsknoty by pod koniec tej historii je zjednoczyć.

Gdybym miała opisać tę książkę w trzech słowach byłyby to: "wzruszająca, nieodkładalna, niesamowita". Najbardziej utkwiły mi w pamięci słowa bohatera mówiącego do Róży "uczcij jej pamięć pięknym życiem" - tylko tyle mogła zrobić główna bohaterka dla swojej córki.

"W jej piersi trzepocze słaba nadzieja, jak żółty ptak, który odnalazł drogę do domu."

Czy można dziecku zakazać bycia dzieckiem? Besztać za nazbyt głośny szept lub chęć wyjścia?

Na samą myśl o tej historii wzruszam się. Historie Żydów zawsze kojarzyły mi się z mało szczęśliwymi zakończeniami. W książce pojawia się co prawda wiele bólu i cierpienia a jednak cały czas...

Niesamowicie wciągająca książka!

Jeśli pamiętacie siedzenie na kolanach u babci i dziadka i słuchanie ich opowieści to to jest właśnie klimat tej książki - ciepła herbata i koc na pewno się przydadzą. Diane Setterfield wprowadza czytelnika w świat społeczności w której ludzie żyją spokojnie a ich codzienność to plotki, legendy i historie z przeszłości. Ich życie ściśle powiązane jest z pracą u brzegu Tamizy. I właśnie ta Tamiza nagle przerywa ich codzienność by dać im snuć nowe historie. Autorka pozornie przedstawia bohaterów i daje o nich zapomnieć by potem ich losy spleść. Lubię takie książki gdzie szczęśliwe zakończenie niekoniecznie wiąże się z moim wyobrażeniem szczęścia.

Niesamowicie wciągająca książka!

Jeśli pamiętacie siedzenie na kolanach u babci i dziadka i słuchanie ich opowieści to to jest właśnie klimat tej książki - ciepła herbata i koc na pewno się przydadzą. Diane Setterfield wprowadza czytelnika w świat społeczności w której ludzie żyją spokojnie a ich codzienność to plotki, legendy i historie z przeszłości. Ich życie ściśle...

"Jeśli czegoś się w życiu nauczyłam, to tego, że glos ma siłę. Starałam się jak najczęściej głosić prawdę i przedstawiać historie tych, których często się ignoruje".

Michelle to kobieta rakieta. Zadaniowiec. W jej życiu jest jak w dobrze opracowanym zadaniu z matematyki - postawiona teza jest skrupulatnie obroniona, bez cienia ułudy i kłamstwa.

Z książki można dowiedzieć się wielu ciekawostek o Michelle - o trudach macierzyństwa, poświęceniach rodziców, samotności, poświęceniu dobrze płatnej pracy kosztem samorealizacji.

Michelle tą książką zbliżyła się jeszcze bardziej do ludzi - tym razem nie tylko jej wyborców, ale do czytelników na całym świecie. Porywa za serce smutnymi historiami dzieci z czarnych gett i ze szczerością opisuje jak mobilizuje ludzi do zmian. Jej rola jako pierwszej damy nie miała ram i przypisanych obowiązków - jej autobiografia rozlicza się z wykonanych zadań dając do zrozumienia, iż autorka jest dumna ze swoich osiągnięć, które nie przychodziły "ot tak", a na każdy sukces naprawdę ciężko pracowała.

Historia opisana w książce nie ma zakończenia - nadal trwa, mimo iż nie tak jak chciałaby większość Ameryki.

"Jeśli czegoś się w życiu nauczyłam, to tego, że glos ma siłę. Starałam się jak najczęściej głosić prawdę i przedstawiać historie tych, których często się ignoruje".

Michelle to kobieta rakieta. Zadaniowiec. W jej życiu jest jak w dobrze opracowanym zadaniu z matematyki - postawiona teza jest skrupulatnie obroniona, bez cienia ułudy i kłamstwa.

Z książki można...