Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze powiedziawszy, sama nie wiem, jak to ocenić. Z jednej strony mi się podobało w jakimś stopniu, a z drugiej było wiele rzeczy, które irytowały. Uważam, że Sanderson ma ten sam syndrom co Gabaldon - oni nie powinni pisać krótkich książek. Nie nadają się do tego, bo wtedy historie, które tworzą są płytkie? Bez głębi?

Pierwszą kwestią, którą chcę poruszyć, są bohaterowie. Wayne w moim serduszku mimo tego, że jest przerysowany, aż do bólu. No właśnie… Przerysowanie postaci jest tutaj największym problemem, ciągłe podkreślanie ich cech oraz komizmu słownego powoduje małą wiarygodność ich profilów. Autorowi brakło tutaj miejsca na rozwijanie więzi bohater + czytelnik, więc podkreślił ich charaktery, aż do bólu.

Skoro nie było miejsca na przedstawienie dokładne postaci, to w takim razie fabuła powinna nas zachwycić. Nic bardziej mylnego. To książka z cyklu upchajmy, jak najwięcej wątków (nie ważne, jak irracjonalne będą) i wytłumaczmy to czytelnikowi w trzech zdaniach, tak aby się nas nie czepiał, dlaczego tak ma być. Powoduje to brak jakiegokolwiek napięcia. W momencie, gdy pierwsza era miała tendencję do wciskania bezsensownych wątków, to w tym przypadku wyrzucono wszystko pomiędzy akcją.

Podsumowując, książka była… średnia? Nie była jakaś mega zła, jednak spodziewałam się czegoś więcej. Pierwszą erę Z Mgły Zrodzonego opisałabym jako nierówną. Pierwszy tom top, drugi straszny, a trzeci pośrodku. Liczyłam, że druga era zaprezentuje się znacznie lepiej, bo to uniwersum cosmere ma duży potencjał, a na razie wypada to tak sobie. Mam nadzieję, że dalsze tomy będą dużo lepsze.

Taka myśl mnie też naszła po tej książce, biorąc pod uwagę co się stało między Bohaterem wieków, a Stopem prawa. Ludzkość nie zasługuje na to, żeby ich ratować. Możemy sobie wmawiać, że idziemy do przodu, ale tak naprawdę stoimy w miejscu.

Szczerze powiedziawszy, sama nie wiem, jak to ocenić. Z jednej strony mi się podobało w jakimś stopniu, a z drugiej było wiele rzeczy, które irytowały. Uważam, że Sanderson ma ten sam syndrom co Gabaldon - oni nie powinni pisać krótkich książek. Nie nadają się do tego, bo wtedy historie, k...

Rozwiń

Zwiń

Siedem głazów przeznaczenia to zbiór opowiadań do cyklu Obca (zgodnie z tytułem jest ich siedem). Jeśli ktoś czytał całą sagę to wie, że seria ta działa na zasadzie, że mamy losy stałych bohaterów i ich przygody oraz pomniejsze wątki powiązane z głównym tłem, które bazuje na historii, najpierw Szkocji, a obecnie początków Stanów Zjednoczonych. 

Te opowiadania to właśnie takie pomniejsze wątki. Gabaldon, jak zawsze oddaje w cudowny sposób klimat. Fabuła posuwa się w wolnym tempie, jednak opisy tego co robią bohaterowie i miejsce, w jakim się znajdują, są ukazane bardzo dobrze. Mnie osobiście najbardziej podobały się dwa opowiadania: Plaga zombie oraz Dziewice. Co do reszty mam różne odczucia.  

Mam jednak spory problem z dwoma aspektami. Po pierwsze wydanie książki. Każde opowiadanie ma osobnego tłumacza, więc zakładam, że opowiadania były wysyłane niezależnie. Dlatego mam pytanie, jakim cudem dopuszczono do tylu literówek i źle odmienionych słów. Dosłownie, jakby ktoś to tłumaczył na telefonie z autokorektą. Ja kupiłam serię po starych cenach. Jednak dodruk spowodował, że wydawnictwo narzuciło cenę 100 zł za książkę i co za tym idzie nowe tom oraz ta pozycja również mają taki sam koszt zakupu. Jeśli ktoś chce sobie dyktować takie ceny za swój produkt, to niech chociaż udaje, że się stara o jego jakość. Mam nadzieję, że Powiedz pszczołom, że odszedłem, jest lepiej wydane, bo się zdenerwuje, jak kiedyś dojdę do tej pozycji.

Drugi aspekt, który mnie w pewien sposób rozczarował. Postać Lorda Grey’a dostała dwie osobne książki, więc dlaczego na siedem dowolnych opowiadań dostał on, aż trzy? To jest tak zmarnowany potencjał. No to są spore tomiska, jest tam naprawdę wielu bohaterów. Jednak co robi autorka? Daje duże pole postaci, która ma swoje książki i tam dodatkowe przygody. Dodatkowo ożywia jedną postać, no jej historia w opowiadaniu jest po tym, jak niby umarła, ale jest tam przedstawiona historia, że udało jej się przeżyć. Autorka mogłaby nawet wymyślić historię Clarie z dzieciństwa z wujkiem Lambem, skoro Jamie dostał swoje opowiadanie z czasów sprzed pierwszego tomu.

Siedem głazów przeznaczenia to zbiór opowiadań do cyklu Obca (zgodnie z tytułem jest ich siedem). Jeśli ktoś czytał całą sagę to wie, że seria ta działa na zasadzie, że mamy losy stałych bohaterów i ich przygody oraz pomniejsze wątki powiązane z głównym tłem, które bazuje na historii, najp...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny tom Czasu Żniw, jednak jest zdecydowanie lepszy od swojego poprzednika. W końcu doczekałam się zdecydowanych ruchów w trakcie rebelii. Akcja zdecydowanie posunęła się do przodu. Brak zbędnych wątków, bohaterka idzie prosto do celu.

Jednak mam wrażenie, że pewne rzeczy dzieją się bezpodstawnie i autorka nie miała większego pomysłu, jak to uargumentować. Jednak i tak polecam. Czas Żniw i Wojna Lotosowa to jedne z najlepszych młodzieżówek, jak dla mnie.

Kolejny tom Czasu Żniw, jednak jest zdecydowanie lepszy od swojego poprzednika. W końcu doczekałam się zdecydowanych ruchów w trakcie rebelii. Akcja zdecydowanie posunęła się do przodu. Brak zbędnych wątków, bohaterka idzie prosto do celu.

Jednak mam wrażenie, że pewne rzeczy dzieją się b...

Rozwiń

Zwiń