Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy wykład jest bardzo chaotyczny. Jest tam kilka ciekawych eksperymentów myślowych i ciekawa propozycja myślenia o światach możliwych w kontekście modalności de re, ale gdy się nie wie do czego Kripke dąży, a sam tego nie mówi, to wydaje się to dosyć bezcelowym dryfowaniem po wodach, które wcale nie budzą sympatii. Wykład drugi jest lepszy, w nim to zawarta jest krytyka teorii deskrypcji i szkice własnej teorii historyczno-przyczynowej. Jest tam kilka niezłych kontrprzykładów, natomiast podawanie krytyki bez proponowania czegoś lepszego jest denerwujące, nie powinno się tak robić. Co innego wskazywać na problemy czegoś, a co innego twierdzić na tej podstawie, że należy to odrzucić. Poza tym sam wielokrotnie miałem tutaj znacząco inne intuicje od samego Kripkego, co jest dość zabawne mając na uwadze to jak wielką wagę przykładał do tego sam autor. Widać tu nawet pewne zaczątki filozofii eksperymentalnej. Wykład trzeci chyba najlepszy, bo już wiadomo z czego on wychodzi i prezentuje konsekwencje esencjalizmu naukowego. Taki esencjalizm może się podobać lub nie, ale na pewno jest tutaj porządnie przedstawiony + oryginalna argumentacja przeciw teorii identyczności w filozofii umysłu oparta o jego teorię semantyczną. Teksty Kripkego czyta się trochę jak słuchanie monologu przy piwie po całym dniu wykładów tego dziwnego, ale w sumie mądrego i pociesznego kolegi ze studiów (zwłaszcza, jeśli słyszało się prawdziwy głos Kripkego), co wydaje się nie wiedzieć jak działa świat, a finalnie i tak ma na wszystko sensowny pogląd. Na pewno można by to solidnie skrócić, ale rozumiem też dlaczego niektórym taki gawędziarski styl może odpowiadać. Pod względem stylistycznym nie mogłem natomiast znieść niekiedy niemożebnie ciągnących się przypisów. Były tam poruszane ciekawe rzeczy, ale tekst był przez to mocno przefragmentyzowany momentami. Oczywiście klasyk i wypada znać przy zainteresowaniu analityczną filozofią języka, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że overrated

Pierwszy wykład jest bardzo chaotyczny. Jest tam kilka ciekawych eksperymentów myślowych i ciekawa propozycja myślenia o światach możliwych w kontekście modalności de re, ale gdy się nie wie do czego Kripke dąży, a sam tego nie mówi, to wydaje się to dosyć bezcelowym dryfowaniem po wodach, które wcale nie budzą sympatii. Wykład drugi jest lepszy, w nim to zawarta jest...

Książka jest dobra, ale chyba jednak zbyt naiwna momentami, także zbyt długa. Po zakończeniu procesu bieg rzeczy znacząco zwalnia swoje tempo. To co zaskoczyło mnie najmocniej to to, że przynajmniej dla mnie to nie jest książka przede wszystkim o rasizmie. Na pewno można ją tak interpretować, ale wtedy szczególnie z perspektywy XXI wiecznej Polski jest ona bardzo nudna. Ja wolę na nią patrzeć jako na opowieść o dorastaniu, nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim mentalnie. O pozbywaniu się złudzeń co do tego jak działa świat i próbie indywidualnego poradzenia sobie z niesprawiedliwościami, które trapią nas od wieków i o ile dość regularnie zmieniają swój charakter, to nic nie wskazuje na to by miały się one kiedyś definitywnie zakończyć. To gwarantuje dużą uniwersalność, w końcu każdy kiedyś zetknie się z tytułowym zabijaniem drozdów, nawet jeśli będą to inne okoliczności niż rasowe napięcia w głębokim południu Stanów Zjednoczonych

Książka jest dobra, ale chyba jednak zbyt naiwna momentami, także zbyt długa. Po zakończeniu procesu bieg rzeczy znacząco zwalnia swoje tempo. To co zaskoczyło mnie najmocniej to to, że przynajmniej dla mnie to nie jest książka przede wszystkim o rasizmie. Na pewno można ją tak interpretować, ale wtedy szczególnie z perspektywy XXI wiecznej Polski jest ona bardzo nudna. Ja...

W pełni rozumiem dlaczego tak wielu ludzi uważa tę książkę za wspaniałą i dlaczego zgarnęła tyle różnych nagród literackich. Pod pewnymi względami jest prawdziwie imponująca. Język jest bardzo bogaty i poetycki, jednocześnie zachowując specyficzny slang czarnych ludzi. Fabuła jest samoświadoma historycznie i społecznie jednocześnie prezentując po prostu ciekawą, przejmującą historię bez jednoznacznego moralizowania. Powinno więc to wyjść dobrze, a jednak nie jest dobrze. Może to moja wina i jestem na to zwyczajnie za głupi, albo ładniej mówiąc zbyt słabo znam konteksty w jakich to się obraca, ale to nielinearne przedstawienie fabuły było dla mnie zbyt nienaturalne i niepasujące. A fabuła mimo że ogólnie jest ciekawa, to już w swojej realizacji gubi się w niejasnych wspomnieniach i ciężkich do zlokalizowania ich sensu w ramach tej powieści rozmowach między bohaterami. Największą zbrodnią Morrison jest i tak to jak mimo tych wszystkich mniej lub bardziej eksperymentalnych zabiegów, których by tu nie używała, to jest książka bardzo bezpieczna i poprawna (w ten zły sposób). Stosuje ona w pewnych momentach coś na kształt strumieni świadomości, zbliża się także do estetyki południowo gotyckiej, horrorowej, a nawet surrealizmu, a jednak nigdy w to zupełnie nie wkracza. Zawsze wycofuje się gdy rzeczy mają szansę stać się najbardziej interesujące, przykładowo na samym końcu. Jest to spore literackie rozczarowanie, choć w żadnym razie nie jest to zła książka

W pełni rozumiem dlaczego tak wielu ludzi uważa tę książkę za wspaniałą i dlaczego zgarnęła tyle różnych nagród literackich. Pod pewnymi względami jest prawdziwie imponująca. Język jest bardzo bogaty i poetycki, jednocześnie zachowując specyficzny slang czarnych ludzi. Fabuła jest samoświadoma historycznie i społecznie jednocześnie prezentując po prostu ciekawą, przejmującą...