Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co jakiś czas obijała mi się ta książka o uszy. W końcu dorwałam w bibliotece i siadłam do lektury.

I gdybym przeczytała ją zaraz po premierze (w Polsce książka ukazała się w 2015 roku), to byłabym zachwycona.

Teraz była nieco przewidywalna. Ale z plusem w postaci narracji, dość specyficznej.

Sama sprawa jednak nie do końca mnie wciągnęła. Czułam to, co zapewne czuł Daniel, słuchając dość niewyobrażalnej historii z ust własnej mamy. Spiski, śmierć, niesłuszne oskarżenia. Nic w “Farmie” nie jest takie, jakie się wydaje, i nawet jeśli z początku wydaje się to intrygujące, to po czasie czytelnik zaczyna odczuwać przesyt: historią, bohaterami, wszechobecnymi podejrzeniami.

Zakończenie z jednej strony uratowało tę historię, a z drugiej zostawiło mnie rozczarowaną, że większość książki nie była napisana w tak intrygujący sposób.

Co jakiś czas obijała mi się ta książka o uszy. W końcu dorwałam w bibliotece i siadłam do lektury.

I gdybym przeczytała ją zaraz po premierze (w Polsce książka ukazała się w 2015 roku), to byłabym zachwycona.

Teraz była nieco przewidywalna. Ale z plusem w postaci narracji, dość specyf...

Rozwiń

Zwiń

Z początku premiera “Żony lekarza” przeszła obok mnie raczej niezauważalnie. Ale gdy zobaczyłam książkę na bibliotecznej półce postanowiłam zapoznać się z historią opisaną przez Daniela Hursta.

A po lekturze nasuwa mi się głównie jedno słowo. Pretensjonalna.

Nie czułam ani nuty realizmu w tej książce. Bohaterowie szyci pod z góry określoną miarę, dokładnie tacy, jak sama bym ich stworzyła. Mąż nierozumiejący, że jest stalkerem (bo jak określić to, że przeprowadza się z żoną na wieś, by być z kochanką, która go nie chce?) i uważa swoją żonę za głupią i ślepą. Żona podejmująca jakąś chorą gierkę, zamiast odpuścić, rozwieść się i żyć dalej.

Pomysł prosty, wykonanie o nazwie “książka do przeczytania na raz”. Historia choć bolesna, opisana dość lekko, ale nie na tyle, by na długo zapaść w pamięci. Poleciłabym komuś, kto nie chce opuszczać bańki “thriller psychologiczno-obyczajowy”, ale ma ochotę na coś lżejszego.

Z początku premiera “Żony lekarza” przeszła obok mnie raczej niezauważalnie. Ale gdy zobaczyłam książkę na bibliotecznej półce postanowiłam zapoznać się z historią opisaną przez Daniela Hursta.

A po lekturze nasuwa mi się głównie jedno słowo. Pretensjonalna.

Nie czułam ani nuty realizm...

Rozwiń

Zwiń

Na kolejną część “Schroniska…” czekałam właściwie od zakończenia lektury drugiego tomu. Już wtedy wiedziałam, że Sławek Gortych ma niebywały dar tworzenia wciągającej historii, dlatego praktycznie bez żadnych obaw siadłam do lektury trzeciej części.

I ponownie jestem zachwycona! Kolejna nominacja do plebiscytu LubimyCzytać jest w kieszeni “Schroniska, które spowijał mrok”.

Bo czego chcieć więcej? Dostałam to, co uwielbiam w kryminale, czyli przede wszystkim niesamowity klimat. Autor fenomenalnie opisuje Karkonosze, ma talent do ubrania w słowa tego niepodrabialnego uczucia, które ma się, będąc w polskich górach, gdzie jest się małą istotą w ogromie natury. Szczególnie widać to po kilkunastu ostatnich stronach, które u mnie spowodowały ogrom ciarek na ciele, ale również łzy w oczach.

Ponownie Sławek wplata wątek historyczny do swojej fabuły, tworząc ją wielowarstwową i nieschematyczną. Tym razem jednak oparł się nie o element niemiecki, natomiast zawarł informacje o tajnym spotkaniu Kominformu (Biura Informacyjnego Partii Komunistycznych i Robotniczych), które w 1947 roku odbyło się w Szklarskiej Porębie.

Urzekł mnie pomysł na historię głównego bohatera, Tomka. Pisarz bez weny, zmagający się z problemami w życiu osobistym, zabiera się za historię silnie związaną ze schroniskiem Strzecha Akademicka. Bada sprawę zaginionego w latach 90. XX wieku Andrzeja Czerwińskiego - co może być lepszą motywacją do stworzenia świetnego kryminału, jeśli nie realistyczne odniesienie? Niestety, tajemnice i wrogość tutejszych mieszkańców stopniowo naprowadzają na Tomka coraz większe niebezpieczeństwo.

Kolejny plus? Podział fabuły na trzy (!) perspektywy czasowe. Mamy czasy powojenne, mamy lata 90. XX wieku, gdzie Andrzej Czerwiński poszukuje informacji o swoim zaginionym ojcu i wreszcie mamy 2007 rok i prywatne śledztwo pisarza Wilczura. To już jest wieeeeeeelkim plusem, a jak dodamy do tego, że wszystko jest tak zgrabnie i z finezją połączone fabularnie, to wychodzi petarda.

Powtarzam, petarda. Proszę brać i czytać (podobnie jak poprzednie tomy!).

Na kolejną część “Schroniska…” czekałam właściwie od zakończenia lektury drugiego tomu. Już wtedy wiedziałam, że Sławek Gortych ma niebywały dar tworzenia wciągającej historii, dlatego praktycznie bez żadnych obaw siadłam do lektury trzeciej części.

I ponownie jestem zachwycona! Kolejna ...

Rozwiń

Zwiń

Real Madryt to klub stanowiący nieodzowną część historii piłki nożnej. Czternastokrotny zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA, 35-krotny zdobywca mistrzostwa Hiszpanii. O ostatnich latach Los Blancos pisze w tej książce Leszek Orłowski. Fan, kibic, miłośnik.

To się czuje, czytając historię ostatnich kilku lat zespołu. Smaki zwycięstwa, gorycz porażki, radość z nowych nabytków, ale też smutek z powodu odejścia gwiazd czy wieloletnich filarów. Orłowski tworząc krótkie rozdziały skupia się na rozgrywkach ligowych, na walce na arenach europejskich, ale zagląda też za kulisy. Skupia się na sercu drużyny, nie zapominając o okolicznościach wokół.

Książka przywołuje mnóstwo wspomnień z ostatnich kilku lat Realu. I wzbudza na nowo te emocje, które czuło się, oglądając mecze.

Real Madryt to klub stanowiący nieodzowną część historii piłki nożnej. Czternastokrotny zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA, 35-krotny zdobywca mistrzostwa Hiszpanii. O ostatnich latach Los Blancos pisze w tej książce Leszek Orłowski. Fan, kibic, miłośnik.

To się czuje, czytając historię ostatni...

Rozwiń

Zwiń

Michał Śmielak to już uznane nazwisko na polskiej scenie kryminałów, a mi jakoś do tej pory nie było z nim po drodze, mimo, że sporo książek mam na półkach (fizycznej i wirtualnej). Ale nominacja “Osady” to Nagrody Wielkiego Kalibru zmotywowała mnie w końcu do zapoznania się z twórczością Autora.

I, rany koguta, jeśli miałaby być przyznawana nagroda za samo tworzenie klimatu, to bezsprzecznie “Osada” i jej twórca zasługują na statuetkę. Co prawda jeśli macie zaczątki klaustrofobii, to lektura niekoniecznie będzie satysfakcjonująca, ale to, jak Śmielak oddał klimat upiornej zimy, odciętej od świata wioski w trakcie zimy (co najmniej) dziesięciolecia, a do tego włączenie wątku Mary i elementu niejako fantastycznego było… oh. Ah. Cudowne. Przy czytaniu (pod ciepłą kołderką) czułam naprawdę silne ciary, a w mojej głowie powstawały niezwykle barwne obrazy otaczającej osadę rzeczywistości.

Do tego wątek kilku niewyjaśnionych śmierci w społeczności, która zna się na wylot, brzmi… dobrze. Bardzo dobrze. W połączeniu z retrospekcjami naprawdę było fajnie.

Z jednym wyjątkiem, ale wszystkiego mieć nie można. Sama historia była całkiem przewidywalna i poprowadzenie głównego wątku fabularnego nie zaskoczyło mnie ani przez stronę. Czuję trochę niewykorzystany potencjał historii kryminalnej, ale nie zmienia to faktu, że dla klimatu książkę trzeba polecić!

Michał Śmielak to już uznane nazwisko na polskiej scenie kryminałów, a mi jakoś do tej pory nie było z nim po drodze, mimo, że sporo książek mam na półkach (fizycznej i wirtualnej). Ale nominacja “Osady” to Nagrody Wielkiego Kalibru zmotywowała mnie w końcu do zapoznania się z twórczością ...

Rozwiń

Zwiń

Kryminalny debiut Juliusza Machulskiego, jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich reżyserów, twórcy takich hitów jak “Vabank” czy “Kiler”. Kto z Was nie oglądał, niech nie podnosi ręki, tylko nadrobi te filmy!

A jeśli jesteście fanami kryminałów, które określiłabym jako neo-retro, to sięgnijcie po “Wiszącą małpę”. To historia dziejąca się w latach 60. XX wieku, gdzie mamy do czynienia z całym “urokiem” PRL-u. Jeremi jest kierowcą w MSW i z dwójką towarzyszy wybiera się na Kaszuby, by odznaczyć zasłużonego obywatela nagrodą Orderu Budowniczych PRL. Pech jednak chce, że n miejscu niedoszły odznaczony odnajduje się… martwy, a Jeremi wraz z pułkownikiem Henke i majorem Poletyło ma wyjaśnić tę sprawę. I to jak najszybciej, na polecenie samego premiera.

Groteska, pastisz, wyśmianie rzeczywistości - to widzę w tej książce jako osoba, która o PRL-u jedynie czytała i słuchała. Wyczuwalne jest tutaj przekoloryzowanie świata przedstawionego, czego myślę największym i najbardziej czytelnym symbolem jest tytułowa wisząca małpa, znaleziona obok nieboszczyka Karola.

Jednocześnie Machulski tak sprawnie operuje słowem, że wszystkie przekazane w historii wątki i elementy są dla mnie niezwykle plastyczne i bez problemu widzę je w swojej wyobraźni. Zgadzam się z umieszczonymi na okładce słowami Roberta Więckiewicza, że to gotowy materiał na film. Taki urok Autora.

Bawiłam się zacnie przy tej komedii kryminalnej, bo nie umiem inaczej zakwalifikować “Wiszącej małpy”.

Kryminalny debiut Juliusza Machulskiego, jednego z najbardziej rozpoznawalnych polskich reżyserów, twórcy takich hitów jak “Vabank” czy “Kiler”. Kto z Was nie oglądał, niech nie podnosi ręki, tylko nadrobi te filmy!

A jeśli jesteście fanami kryminałów, które określiłabym jako neo-retro, t...

Rozwiń

Zwiń

Marcel Moss “Polaną” zaskoczył.
Po opisie bowiem nie spodziewałam się, że będzie to najlepsza książka Autora!

Dwie perspektywy czasowe, tajemnice z przeszłości, wszechobecny ból i cierpienie. “Polana” ma w sobie wszystko to, co lubię w tego typu książkach. Pomysł na Borowego również uważam za niezwykle udany.

Ogólnie cała książka jest bardzo przemyślana. Prolog nie umiał wyjść mi z głowy, ciągle o nim myślałam, zastanawiając się, co popchnęło Lilię do takiego brutalnego czynu na pierwszych stronach książki. Potem zastanawiałam się, dlaczego ta dziewczyna taka była, i dlaczego w taki, a nie inny sposób traktowała swojego brata bliźniaka.

Podobała mi się kreacja Sambora. Człowieka zniszczonego przeszłością w dwojaki sposób. Człowieka, który nie umie poradzić sobie z tym, przez co przeszedł. Zamkniętego w sobie, ale otwartego na prawdę.

Marcel Moss jak zwykle zaskakuje rozwiązaniami fabularnymi. Autor nie byłby sobą, gdyby nie dodał do fabuły kilku przyprawiających o ból głowy ze smutku i bólu wątków, ale uzupełniły one akcję w sposób, który pozwolił czytelnikowi zrozumieć postępowanie wykreowanych bohaterów. Niekoniecznie pochwalić, ale z pewnością – zrozumieć.

Na pewno udało się Autorowi to, żeby czytelnik polubił głównego bohatera, Sambora – dzięki temu oczekiwanie na potencjalną kontynuację książki będzie dużo bardziej emocjonujące!

Marcel Moss “Polaną” zaskoczył.
Po opisie bowiem nie spodziewałam się, że będzie to najlepsza książka Autora!

Dwie perspektywy czasowe, tajemnice z przeszłości, wszechobecny ból i cierpienie. “Polana” ma w sobie wszystko to, co lubię w tego typu książkach. Pomysł na Borowego również uważa...

Rozwiń

Zwiń

Nominowana na długiej liście do Nagrody Wielkiego Kalibru powieść “Małomiasteczkowy” Tomasza Duszyńskiego to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Na tyle przyjemne, że kolejne to kwestia czasu.

 

Zaginięcie we Wrocławiu studentki Joanny Wasiak.

Zaginięcie przed wielu laty nastoletniej Krysi Biegaj.

 

Co łączy te dwie sprawy? I dlaczego sądzimy, że łączy je cokolwiek? Czy przerzucie komisarza Konrada Cicheckiego to wystarczająca przesłanka, by łączyć te dwie sprawy?

 

Siłą “Małomiasteczkowego” jest prostota. Sprawa prowadzona przez Cicheckiego i jego ludzi jest… małomiasteczkowa. Nie tylko pod względem miejsca akcji, ale pod względem całej otoczki fabularnej, dzięki czemu czyta się to naprawdę przyjemnie. Tomasz Duszyński na pewno umie tworzyć historie, które wciągają i to z pewnością jest wielkim plusem historii.

 

Natomiast jako wielka fanka tworzenia kilku perspektyw czasowych mocno ubolewam, że wątek zaginięcia Krysi Biegaj i prowadzenia jej sprawy przez ojca Konrada, Jerzego, nie został opisany w retrospekcjach. Zawsze uważam, że taki zabieg dodaje sprawie kryminalnej głębi, a przez jego brak książka… nie chcę powiedzieć, że coś straciła. Ale z pewnością retrospekcje dorzuciłyby tego efektu wow.

 

Niemniej jednak, to dobra historia. Polubiłam się z pisarstwem pana Tomasza i gdy tylko czas pozwoli, nadrobię poprzednie. Na pewno będę wypatrywać też kolejnych. 

Nominowana na długiej liście do Nagrody Wielkiego Kalibru powieść “Małomiasteczkowy” Tomasza Duszyńskiego to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Na tyle przyjemne, że kolejne to kwestia czasu.

 

Zaginięcie we Wrocławiu studentki Joanny Wasiak.

Zaginięcie przed wielu laty nasto...

Rozwiń

Zwiń

Weronika Mathia “Żarem” rozbudziła mój apetyt na nową jakość w polskiej literaturze kryminalnej.

A “Szeptem” spowodowała prawdopodobnie to, że żadna inna restauracja czytelnicza nie sprosta kubkom smakowym mojej wyobraźni. Skąd takie kulinarne odniesienie, pojęcia nie mam, ale żywo pasuje mi do tej nowości.

Zaginięcie dziewczyny przed pięćdziesięciu laty. Zabójstwo nastolatki współcześnie. Co łączy te dwie sprawy?

To, co urzekło mnie od pierwszych zdań tej historii, to niezwykła plastyczność opisów. I to właśnie słowo chodziło po mi głowie do ostatniej kropki. Autorka posiada cudowną umiejętność - wykreowania rzeczywistości tak, by każdy czytelnik zobaczył ją swoimi oczami. By usłyszeć nawet najmniejszy chlupot wody. By poczuć zimno, gdy bohaterowie krążą wokół Jezioraka i czują zarówno te delikatne powiewy znad jeziora, jak i te mocne podmuchy wiatru. A w tym wszystkim tajemnica, mnóstwo bólu i innych emocji.

Uwielbiam to, jak zgrabnie połączone są wątki z przeszłości i te teraźniejsze. Jak logiczną to ma klamrę.

Ale to, co najbardziej uderza mnie w “Szepcie”, to wybitna umiejętność przekazania emocji, które czują bohaterowie. Od tęsknoty, za miłością, za przeszłością, przez nienawiść, strach i w końcu czystą złość. Mnóstwo niepewności, braku zaufania. Wydawać by się mogło, że na niecałych czterystu stronach takie zagęszczenie wrażeń będzie wyglądało sztucznie, ale wcale tak nie jest!

Nawet nie wiedziałam, że w kryminale mogę poczuć taką głębię. Jestem ponownie zachwycona i wierzę, że Autorka będzie coraz mocniej rozpychała się na półkach księgarni i bibliotek, bo zdecydowanie powinna!

Weronika Mathia “Żarem” rozbudziła mój apetyt na nową jakość w polskiej literaturze kryminalnej.

A “Szeptem” spowodowała prawdopodobnie to, że żadna inna restauracja czytelnicza nie sprosta kubkom smakowym mojej wyobraźni. Skąd takie kulinarne odniesienie, pojęcia nie mam, ale żywo pasuj...

Rozwiń

Zwiń

Do sięgnięcia po prozę Faulknera zostałam zachęcona podczas autorskiego spotkania z Jakubem Małeckim, który chwalił “Światłość w sierpniu”. Niewiele myśląc, poleciałam do Empika i zakupiłam wyżej wymieniony tytuł.

Pozachwycałam się teksturą okładki, zaczęłam czytać, po czym… odłożyłam po mniej więcej stu stronach. Nie czułam tego tytułu, więc stwierdziłam, że poczekam na jej lepszy czas.

Na szczęście takowy ostatnio nadszedł i tym razem zatraciłam się w historii Leny i Joe. W tym smutnym, na swój sposób przeklętym świecie, Lena będąca w dziewiątym miesiącu ciąży poszukuje po Ameryce ojca swojego dziecka.

“Światłość w sierpniu” jest mocno brutalną książką. Ale nie w taki sposób, w jaki myślicie. Ten fatalism wyżera wręcz z każdej strony, z każdego zdania, z pojedynczych słów wypowiadanych przez bohaterów. Faulkner funduje swoim postaciom brud w najczystszej (nomen omen) postaci. W ich życiach zanika nadzieja, spokój i porządek. A mimo wszystko czuć w tym jakąś poetyckość.

Dajcie sobie szansę na poznanie Faulknera w tłumaczeniu (uważam, że wybitnym, aczkolwiek nie znam wcześniejszych wersji) Piotra Tarczyńskiego.

Do sięgnięcia po prozę Faulknera zostałam zachęcona podczas autorskiego spotkania z Jakubem Małeckim, który chwalił “Światłość w sierpniu”. Niewiele myśląc, poleciałam do Empika i zakupiłam wyżej wymieniony tytuł.

Pozachwycałam się teksturą okładki, zaczęłam czytać, po czym… odłożyłam po...

Rozwiń

Zwiń