Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść ta idyllą nie jest, aczkolwiek pojawia się w niej knajpiany humor, który przydaje jej swojskości. Juruś, wieloletni alkoholik po osiemnastu terapiach, zatwardziały recydywista, dokonuje wiwisekcji swego dotychczasowego żywota zatraconego w oparach gorzkiej żołądkowej. Utraciwszy żony, górę pieniędzy, pohańbiwszy swą osobę oraz napiętnowawszy swe ciało bliznami po esperalach, ma przed sobą kilka ostatnich butelek życiodajnej (bardziej śmierciodajnej) wody ognistej. Ponadto tkwiąc w pijackim osamotnieniu, niepodobna przeto nie sczeznąć ostatecznie, lecz nadzieja jeszcze nie umarła...

Z pewnością ta książka będzie trudną przeprawą dla osób niezaznajomionych z wysokoprocentowymi klimatami, okazjonalnych smakoszy lampki wina w wytwornej restauracji czy ludzi obsesyjnie dbających o swoje wydelikacone ciało. Sukces tej powieści dowodzi zatem tylko jednego, że quasi-abstynentów mamy w Polsce niewielu.

Konfesyjny styl zapewne wciągnie czytelników, którym temat spożywania alkoholu, opilstwa, a także żywe wspomnienia z tym związane, są bliskie. Autor z powodzeniem szermuje rodzimym językiem, dając popis pisarskiego rzemiosła. Mnie osobiście zachęciła do dalszego zapoznawania się z twórczością Jerzego Pilcha.

Powieść ta idyllą nie jest, aczkolwiek pojawia się w niej knajpiany humor, który przydaje jej swojskości. Juruś, wieloletni alkoholik po osiemnastu terapiach, zatwardziały recydywista, dokonuje wiwisekcji swego dotychczasowego żywota zatraconego w oparach gorzkiej żołądkowej. Utraciwszy żony, górę pieniędzy, pohańbiwszy swą osobę oraz napiętnowawszy swe ciało bliznami po...