Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moją opinię zacznę od tego, że nie sięgnełabym po Chilii gdyby nie była o Gdansku i nie poznałabym autorki. Wydawało mi się, że to książka bardziej dla młodzieży i pierwsze wrażenie własnie takie jest. Poznajemy głowną bohaterkę, buntowniczkę której nie podoba się świat. Kto nie przeżył tego mając naście lat niech pierwszy rzuci kamień.. ;) Przechodząc przez kartki ksiązki jednak coraz bardziej jesteśmy wkręceni w świat jakim żyje Mea, w jej problemy i oczekiwania. Dodatkowym atutem dla mnie jest miejsce akcji. Mój Gdańsk opisany jest tak, że gotowe obrazy przeskakują przed oczami. Idąc ulica Długą w ostatni weekend, wypatrywalam transparentu grupy Demolka ;) Nie zdradzając więcej szczegółów historii, oczywiście polecam lekturę Chilli. Widać przygotowanie merytoryczne i ogrom pracy jaki włożyła debiutująca pisarka w stworzenie tej ksiązki. To odświeżająca, nieco inna opowieść po której - i tu spore pozytywne zaskoczenie - naszło mnie sporo refleksji o otaczającej nas rzeczywistosci, moim podejsciu do wielu spraw, poglądów innych ludzi. Myślę że taki był zamysł autorki, więc skoro udało się go osiągnąc, Chilli to spędzony czas, którego nie będziecie żałować.

Moją opinię zacznę od tego, że nie sięgnełabym po Chilii gdyby nie była o Gdansku i nie poznałabym autorki. Wydawało mi się, że to książka bardziej dla młodzieży i pierwsze wrażenie własnie takie jest. Poznajemy głowną bohaterkę, buntowniczkę której nie podoba się świat. Kto nie przeżył tego mając naście lat niech pierwszy rzuci kamień.. ;) Przechodząc przez kartki ksiązki...

Nie oszukujmy się, nie jest to poziom literatury światowej. Nie ma tu ukrytych metafor - to nie Coelho. W ksiazce tej nie znajdziesz życiowych mądrosci jak u Zafona. Nie ma wybujałych opisów przyrody - nie jest to Nad Niemnem. Głowna bohaterka nie jest postacia o ktorej się pamieta - niczym Lindsay z Millenium... Jest jednak w tej ksiazce ukryte COS, co kaze Ci czytać. Momentami irytujaca, monotematyczna fabuła, ale ogólnie to ksiazka na plus. Polecam na nudne jesienne wieczory.

Nie oszukujmy się, nie jest to poziom literatury światowej. Nie ma tu ukrytych metafor - to nie Coelho. W ksiazce tej nie znajdziesz życiowych mądrosci jak u Zafona. Nie ma wybujałych opisów przyrody - nie jest to Nad Niemnem. Głowna bohaterka nie jest postacia o ktorej się pamieta - niczym Lindsay z Millenium... Jest jednak w tej ksiazce ukryte COS, co kaze Ci czytać....

Sama esencja Zafona. Polaczenie Cienia Wiatru i Gry Aniola w jednej ksiazce to majstersztyk!
Zazdroszcze tym z Was, ktorzy maja przed soba jeszcze pierwsza lekture Wieznia Nieba.

Sama esencja Zafona. Polaczenie Cienia Wiatru i Gry Aniola w jednej ksiazce to majstersztyk!
Zazdroszcze tym z Was, ktorzy maja przed soba jeszcze pierwsza lekture Wieznia Nieba.