Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba najbardziej przekombinowana część cyklu. Ja naprawdę rozumiem, że z racji obranej konwencji w książkach o Chyłce i Zordonie musi się sporo dziać, ale przy setnym zwrocie akcji czytelnikowi zwyczajnie nie chce się głowić nad tym, jakie jest rozwiązanie. Na ten motyw z bliźniaczkam można wpaść już wtedy, gdy Kormak tłumaczy, że zdjęcie zostało wykonane po śmierci ofiary. Nie podoba mi się też to, jak autor traktuje Chyłkę i Zordona. Nie mają lekko, ale co z tego, skoro niedługo potem wracają do punktu wyjścia? Chyłka w ciąży - dziecko ginie. Chyłka oblana kwasem - blizna, która jej została jest już prawie niewidoczna. Zordon trafia do więzienia - w pierwszej połowie następnej książki z niego wychodzi, a jego odsiadka ma znikomy wpływ na dalszą fabułę. Jaki sens ma wstawianie kolejnego szokującego wydarzenia na koniec, skoro w następnej części rozwiązuje się je w bardzo prosty sposób albo spłyca, a Zordon i Chyłka (zwłaszcza Chyłka) szybko dochodzą do siebie i są praktycznie w tym samym miejscu, co na początku cyklu? Pytam, bo mam przeczucie, że cliffhanger z tej części (oprócz bycia jednym z najgłupszych sposobów na to, by znowu odwlec moment w którym nasza para prawników wreszcie skonsumuje swój związek), zostanie rozwiązany w kolejnej prostym "jednak nie jestem chora" albo "jednak w cudowny sposób ozdrowiałam". No błagam, z niezłego sensacyjniaka zaczyna się robić telenowela. Panie Remigiuszu, niech pan wydaje nawet o połowę mniej książek rocznie, a poświęci im więcej czasu, bo ma pan zwyczajnie za dużo dobrych pomysłów, żeby je marnować w ten sposób. Ja poczekam, myślę że inni czytelnicy też.
PS Miały być cztery gwiazdki, ale że riposty Chyłki śmieszyły mnie tu chyba najbardziej ze wszystkich części cyklu, to dodałam jeszcze jedną.

Chyba najbardziej przekombinowana część cyklu. Ja naprawdę rozumiem, że z racji obranej konwencji w książkach o Chyłce i Zordonie musi się sporo dziać, ale przy setnym zwrocie akcji czytelnikowi zwyczajnie nie chce się głowić nad tym, jakie jest rozwiązanie. Na ten motyw z bliźniaczkam można wpaść już wtedy, gdy Kormak tłumaczy, że zdjęcie zostało wykonane po śmierci...

Książka posiada wszystkie konieczne cechy dobrego thrillera/kryminału: ciekawego głównego bohatera, galopujące wręcz tempo (przez które na koniec pojawia się uczucie: co? to już? koniec?) oraz bardzo zgrabnie poprowadzony wątek zabójstw. Oprócz tego mamy tu dwie rzeczy, które czynią Chemię Śmierci tak interesującą i wyjątkową pozycją: naturalizm, zwłaszcza przy scenach opisywania zwłok i całego procesu pracy z nimi, co rzadko pojawia się w podobnych pozycjach (a jeżeli to w dość nieporadny sposób), a niewątpliwie jest interesujące i nadaje całej historii realizmu. Drugą rzeczą jest wpisująca się w cały realizm atmosfera małego miasta, siedliska zawiści, fałszu i nieufności, przede wszystkim wobec obcych, ale i nierzadko również wobec sąsiadów.

Tylko trochę szkoda, że domyśliłam się, że to Henry maczał palce w całej historii (choć przyznaję, przez moment straciłam wiarę w to, że to on). A generalnie mam problem ze wskazaniem morderców w kryminałach. Można się też przyczepić do tego, że scena rozmowy Davida z Henrym jest zdecydowanie za krótka.

Pomimo tego bardzo polecam przeczytać, chociażby dla wspomnianych wcześniej barwnych opisów pracy antropologa sądowego.

Książka posiada wszystkie konieczne cechy dobrego thrillera/kryminału: ciekawego głównego bohatera, galopujące wręcz tempo (przez które na koniec pojawia się uczucie: co? to już? koniec?) oraz bardzo zgrabnie poprowadzony wątek zabójstw. Oprócz tego mamy tu dwie rzeczy, które czynią Chemię Śmierci tak interesującą i wyjątkową pozycją: naturalizm, zwłaszcza przy scenach...

Jedna z nielicznych książek którą przeczytałam po raz pierwszy kiedy byłam dużo młodsza i podobają mi się do tej pory. Ludzcy bohaterowie, ludzka historia, wcale nie tak banalna jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Kicia momentami jest wkurzająca, czasami zachowuje się irracjonalnie, ale można się z nią identyfikować (nawet jeżeli nigdy nie było się zakochanym nieszczęśliwie). A to wszystko bardzo zgrabnie oparte o psychologię. Język powieści jest lekki, nawet bardzo (w końcu targetem jest dorastająca młodzież), ale przy tym też nie razi potocznością czy dziwnymi zwrotami, potrafiącymi nie raz odebrać przyjemność czytelnikowi (pozdrawiam panią Katarzynę Berenikę Miszczuk, która w tym arcymistrzynią). Polecam wszystkim szukającym młodzieżówki napisanym prostym językiem, a jej treść nie opiera się o rozterki bezpłciowej bohaterki nad tym, którego chłopaka wybrać.

Jedna z nielicznych książek którą przeczytałam po raz pierwszy kiedy byłam dużo młodsza i podobają mi się do tej pory. Ludzcy bohaterowie, ludzka historia, wcale nie tak banalna jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Kicia momentami jest wkurzająca, czasami zachowuje się irracjonalnie, ale można się z nią identyfikować (nawet jeżeli nigdy nie było się zakochanym...