Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miało wbijać w fotel, zaskakiwać rozwiązaniem – mnie nie wbiło, a zaskoczyło tylko w połowie, albo nawet jednej trzeciej (choć i tak to rozwiązanie sprawy, powiedzmy, kryminalnej według mnie można przewidzieć). Nie jest to jednak zawód, bo Ostatni dom na zapomnianej ulicy jest świetnym thrillerem, zupełnie innym od tego, co zwykle pojawia się w ramach tego gatunku. Właśnie tym słowem określiłabym tę książkę – jest inna. Inaczej skonstruowana i przede wszystkim inaczej napisana. Świetną robotę robią tu wyjątkowe narracje pierwszoosobowe: przeplatane perspektywy Teda, dorosłego mężczyzny z pewnymi problemami psychicznymi, Lauren, jego córki, dość tajemniczej nastolatki, która niekiedy zachowuje się bardzo dziwnie, a także Olivii, czyli… kota. Warstwa językowa tej książki jest niesamowita, jedyna w swoim rodzaju – nigdy nie czytałam czegoś tak napisanego. Trudno to jednak oddać w słowach, to trzeba przeżyć na własnej skórze. Autorka bardzo świadomie wykorzystała język do oddania tego, o czym tak naprawdę jest ta książka. Fabuła kręci się wokół zaginięcia sześcioletniej dziewczynki przed jedenastoma laty w pobliżu miejsca zamieszkania Teda, a szuka jej starsza siostra, która chce wziąć sprawy w swoje ręce i znaleźć porywacza. Uwierzcie jednak, że i w tej kwestii nic nie jest takie, jakie się wydaje. Nawet jeżeli będzie się wam wydawało, że już wiecie – to nie bądźcie tego tacy pewni. Ludzki umysł potrafi zaskoczyć…

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Miało wbijać w fotel, zaskakiwać rozwiązaniem – mnie nie wbiło, a zaskoczyło tylko w połowie, albo nawet jednej trzeciej (choć i tak to rozwiązanie sprawy, powiedzmy, kryminalnej według mnie można przewidzieć). Nie jest to jednak zawód, bo Ostatni dom na zapomnianej ulicy jest świetnym thrillerem, zupełnie innym od tego, co zwykle pojawia się w ramach tego gatunku. Właśnie...