Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka dobitnie dokumentująca, jak daleko od metod naukowych poruszają się zwolennicy teorii parapsychicznych. Odstraszający przykład fatalnego połączenia własnego, bynajmniej nie neutralnego i obiektywnego nastawienia do badanego fenomenu z grupą psychicznie labilnych ludzi w stanie wzajemnie indukowanej histerii, połączonej czasami ze skrajnym wyczerpaniem. W „Archiwum X” agent Moulder miał na ścianie plakat z dewizą „I want to believe” (Chcę wierzyć). Dokładnie tak zachowuje się autor „Poltergeista”. Z naukową pracą nie ma to wiele wspólnego. Facetowi wyraźnie zabrakło porad agentki Scully... Nie przeczę, że książkę przeczytałem z zainteresowaniem, bo jest ona dokumentem pewnego ekstremalnego wydarzenia. W Enfield nie był potrzebny żaden poltergeist, aby stworzyć atmosferę niesamowitości. Wystarczy trochę empatii dla samotnie wychowującej matki i jej dzieci, wystarczy trochę wyobraźni, jak rozwód i przekazanie jednego z synów do państwowego systemu opieki społecznej musiały wpłynąć na całą rodzinę Harperów. Teoretycznie można z książki wyczytać obawę autora o zdrowie Harperów i chęć ochrony tej rodziny przed wszelakimi szarlatanami oraz łowcami sensacji. Niezbyt się to panom Grosse i Playfairowi jednak udało. BBC i brytyjska „yellow press” podawały sobie w enfieldskim domu klamkę z rąk do rąk. Na szczęście udało się uniknąć głębszego udziału małżeństwa Warrenów (samozwańczych demonologów amerykańskich ze smykałką do robienia kasy poprzez ogłupianie łatwowiernych) w całym procederze. Facyt: Dokument nie tyle istnienia zjawisk parapsychologicznych, lecz raczej naszej ludzkiej skłonności do mitologizowania niezrozumiałego.