Pierwszy raz czytałam Białego kła mając mniej więcej 10 lat, znalazłam go na półce u babci, a ta pozwoliła mi go wziąć. Jednakże z trudem przez niego przebrnęłam i wstyd się przyznać ale dość często pomijałam przeróżne strony czy nudniejsze (jak wtedy uważałam) opisy. Potem odłożyłam na półkę i zupełnie o nim zapomniałam po to by wrócić do niego dwa lata później. Tym razem byłam oczarowana tą trochę zniszczoną książką, która swoje lata już miała i niektóre strony jej był lekko podniszczone. Cóż ta powieść stała się moją ulubioną, zajmującą takie miejsce na półce by zawsze łatwo było po nią sięgnąć i dobrze rzucała się w oczy. Biały kieł natomiast został najbardziej lubianą posatcią książkową. Od tego momentu dość często do niej wracałam i nadal wracam.

Opisy, które kiedyś mnie odpychały okazały się być fenomenalne, a całe życie wilka czytałam (a raczej czytam) z zapartym tchem. Bardzo mi się podobały opisy tego co odczuwa (fizycznie i psychicznie- przy pomocy instynktu) Biały kieł. A postać Białego kła jest warta uwagi. Bo oto mały wilczek żyje na wolności ze swoją psią matką, jest mały i całkowicie od niej zależy. Jest okres głodu więc przezywa jako jedyny z całego rodzeństwa. Gdy ilość pożywienia się zwiększa matka wraca do ludzi, a z nią Biały kieł, który nie może zrozumieć tego co oni tutaj robią i dlaczego wszystko nie jest tak jak dawniej. Poznaje swoich bogów- ludzi, którzy mają prawo go karać, a on jako mniejsza istota nie ma prawa sprawiać im bólu, musi być posłuszny i nie atakować swojego boga i psów innych bogów. Metodą prób i błędów, utrzymując po drodze nie zliczoną ilość ciosów pojmuje jak wygląda świat i co wolno robić, a czego nie. Oczywiście nie wszystko rozumie- jest tylko wilkiem. Po oddzieleniu od matki wilczek nie jest przez nikogo kochany, jego właściciele sprawiają mu ból, a im dalej idzie tym gorszych poznaje ludzi. Kształtuje to jego osobowość. Nienawidzi bogów, którzy sprawiają im ból, a im bardziej on ich nienawidził, tym bardziej ja ich nienawidziłam. Wie jednak, że musi być posłuszny.
Całe życie wilczka opisane jest w genialny sposób. Wciągająca i bardzo ciekawa książka, zdecydowanie moja ulubiona już od dłuższego czasu, a nic nie wskazuje na to żeby to miało się szybko zmienić.

Pierwszy raz czytałam Białego kła mając mniej więcej 10 lat, znalazłam go na półce u babci, a ta pozwoliła mi go wziąć. Jednakże z trudem przez niego przebrnęłam i wstyd się przyznać ale dość często pomijałam przeróżne strony czy nudniejsze (jak wtedy uważałam) opisy. Potem odłożyłam na półkę i zupełnie o nim zapomniałam po to by wrócić do niego dwa lata później. Tym razem...