Czasami zdarza się, że widzimy na półce książkę, której okładka aż krzyczy "przeczytaj mnie!". Sięgamy wówczas po taki egzemplarz i czytamy opis od wydawcy. Kiwamy głową, uśmiechamy się i już chcemy wrócić z nią do domu, a tu nagle rzednie nam mina, bo książka okazuje się kontynuacją poprzedniej, której nie mieliśmy zaszczytu przeczytać. Gdzieś zamajaczył mi dopisek "tom trzeci" przy kolejnej części Sagi rodu Argeneau i z wielkim bólem serca sięgnęłam po pierwszą książkę z serii, czyli "Ukąszenie". Byłam zniechęcona od samego początku i uczucie to wzrastało z każdym przeczytanym zdaniem.

Spotykamy Lissiannę, która świętuje swoje urodziny. Jako jedna z nielicznych wampirów, wciąż żywi się w tradycyjny sposób. Nie może sięgnąć po torebkę krwi ze względu na swoją fobię- na widok czerwonej cieczy od razu mdleje. Jest więc zachwycona prezentem od swojej matki- przystojny mężczyzna z kokardą przewiązaną wokół szyi wygląda niezwykle seksownie i smakowicie. Rozczarowujący okazuje się fakt, że nie jest do zjedzenia... To doktor Gregory Hewitt, który ma pomóc jej z hemofobią. Jak łatwo można się domyślić, tak naprawdę nawiązuje się między nimi romans, a później odkrywają, jak silną miłością się darzą.

Prawdę mówiąc, nie mam nic przeciwko takim mdłym historyjkom. Są dobre na odstresowanie po ciężkim dniu i pozwalają łatwo zorientować się, o co chodzi, kiedy podchodzimy do książki setny raz z powodu braku czasu. Ale "Ukąszenie" było jedną z najgorszych tego typu książek. A już na pewno jedną z najgorszych o wampirach, jakie dane było mi już przeczytać i zapewne jakie kiedykolwiek przeczytam. Przewidywalność też mnie w czy aż tak nie kule... Ale niespójność? Tutaj była nie do zniesienia. Raz tak, raz inaczej. Wydaje mi się, że autorka nie miała uporządkowanej wiedzy co do swojej książki i sama nie wiedziała, o co jej chodzi, a przed wydaniem ani razu nie przeczytała całości. Styl i język oczywiście też leżą i kwiczą.

Poza tym jedną z najbardziej irytujących rzeczy były postacie, a konkretniej- ich ilość. Po co wprowadzać dziesiątki postaci w ciągu kilku stron, bez większego ich opisywania? Każda była taka sama, bez wyrazu, nudna. Po prostu wymienione imiona, bez charakteru. Mam tutaj na myśli całą rodzinę Argeneau. Kuzynostwo Lissianny przewija się przez całą książkę, ale autorka nie nadała im duszy. Zamiast tego mogła zostawić z gromady kuzynek tylko dwie i opisać je dokładniej.

Jednym małym plusem jest sam pomysł na główną bohaterkę. Uwielbiam czarny humor, a wampirzyca mdlejąca na widok krwi brzmiała komicznie. Spodziewałam się drugich Addamsów, a wyszło jak zwykle...

Niejednokrotnie miałam ochotę przerwać lekturę i już do niej nie wracać, ale w głowie wciąż miałam trzecią część sagi. Jednak po "Ukąszeniu" mam głębokie obawy, czy faktycznie sięgnę po kolejne części. Wolę nie mieć na sumieniu stanu psychicznego osoby, której poleciłabym tą książkę. Zdecydowanie tylko dla zapalonych miłośników wampirów, gotowych spotkać nie tylko te najlepsze, ale i najgorsze wersje dzieci nocy.

Czasami zdarza się, że widzimy na półce książkę, której okładka aż krzyczy "przeczytaj mnie!". Sięgamy wówczas po taki egzemplarz i czytamy opis od wydawcy. Kiwamy głową, uśmiechamy się i już chcemy wrócić z nią do domu, a tu nagle rzednie nam mina, bo książka okazuje się kontynuacją poprzedniej, której nie mieliśmy zaszczytu przeczytać. Gdzieś zamajaczył mi dopisek...