W książce C. Younga znalazłam wiele rzeczy, które oceniam pozytywnie. Są to: zanegowanie „tradycyjnego”, bałwochwalczego i rasistowskiego wizerunku Boga jako białego starca z siwą brodą, odważne zwrócenie uwagi na tak często pomijany milczeniem, przedstawiany jako „zbyt wzniosły” i „zbyt tajemniczy” chrześcijański dogmat o Trójcy świętej, ukazanie prawdy o tym, że każdy człowiek został powołany do bliskiej więzi z Boskimi Osobami, że One chcą „mieszkać” z nami i interesują się każdym aspektem ludzkiego życia. Podoba mi się również afirmacja autora dla równości kobiet i mężczyzn oraz jego rozważania na temat wzajemnych relacji międzyludzkich, władzy i uległości.

Powieść zawiera jednak kilka rzeczy, które nie wzbudziły mojego uznania.

Po pierwsze, Trójca Święta ukazana przez Younga to typowi przedstawiciele amerykańskiego wielokulturowego tygla. Widać to w Ich gestach, słowach i zachowaniu. Takie przedstawienie znowu ogranicza Boga do jednej określonej kultury.

Po drugie, Autor „Chaty” podjął się trudnego zadania- wytłumaczenia problemu cierpienia na świecie, i niestety, krótko mówiąc to zadanie go przerosło.

Po trzecie, ludzie wierzący nie powinni przyjmować bezkrytycznie wszystkiego co jest napisane w tej książce. Na przykład Young wkłada w usta Jezusa stwierdzenie, że nie zależy Mu na uczynieniu wszystkich ludzi chrześcijanami. Jest to sprzeczne ze słowami Chrystusa z Ewangelii: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony”

Pomimo tych minusów „Chatę” raczej polecam niż odradzam.

W książce C. Younga znalazłam wiele rzeczy, które oceniam pozytywnie. Są to: zanegowanie „tradycyjnego”, bałwochwalczego i rasistowskiego wizerunku Boga jako białego starca z siwą brodą, odważne zwrócenie uwagi na tak często pomijany milczeniem, przedstawiany jako „zbyt wzniosły” i „zbyt tajemniczy” chrześcijański dogmat o Trójcy świętej, ukazanie prawdy o tym, że każdy...