Dobra lektura - przerażające studium ludzkiej kondycji, charakteru i żądzy władzy.
Jednak pesymistyczna konkluzja Ayali, że człowiek, nawet wykształcony i pełen ogłady, sprowadzony do sytuacji granicznej, to jedynie zwierzę, kierowane instynktem i żądzą mordu do mnie nie przemawia. Oczywiście, tego typu przypadki się zdarzały i będą nadal - zgadzam się z Autorem, że tak naprawdę nikt samego siebie nie zna, a cóż dopiero innych (przerażające!),ale jest jeden szkopuł. Fatalizm Ayali w zasadzie nie dopuszcza istnienia pierwiastka dobra w ludziach, które nierzadko, mimo niesprzyjających okoliczności, bierze górę nad złem.

Rację miał tłumacz, porównując powieść "Zdechnąć jak pies" do twórczości Dostojewskiego i Kafki - to samo poczucie zła i osaczenia się pojawia. Tutaj jednak przeważa ponura i dobijająca Kafszczyzna (na myśl o "Procesie" robi mi się niedobrze),gdyż w przeciwieństwie do Dostojewszczyzny nawet promyka nadziei brak.
Dodałabym do tego potencjalnego wianuszka inspiracji również "Makbeta" Szekspira oraz "Księcia" Machiavellego.

Niestety, a może stety, żadnemu z bohaterów nie udało się wzbudzić mojej sympatii. Może najwięcej zainteresowania wzbudził, siłą rzeczy, Tadeo Requena. Ayala świetnie nakreślił studium psychologiczne tego człowieczka z nizin, wyniesionego nagle na szczyty.

Powieść "Zdechnąć jak pies" uważana jest za jedno z najlepszych dzieł Ayali - trudno się nie zgodzić, biorąc pod uwagę opisane przez niego mechanizmy władzy, jednak w mojej opinii "Uzurpatorzy" są dziełem znacznie bardziej fascynującym i lepszym.
Z kilku powodów: ciekawsi bohaterowie (akcja "Zdechnąć.." umiejscowiona w jakimś zapomnianym państewku ibero-amerykańskim, gdzie o władzę walczą przebiegli i prymitywni jednocześnie "goryle", pozbawieni dyplomatycznego polotu - to nie to, co kotki lubią najbardziej),barwny i obrazowy styl (brak powtórzeń i nudnego przypominania, że "moim celem jest tylko kronikarstwo!") oraz wreszcie krwawe, legendarne wydarzenia (tutaj ich też nie brakło, ale...no, właśnie ALE!).

Dobra lektura - przerażające studium ludzkiej kondycji, charakteru i żądzy władzy.
Jednak pesymistyczna konkluzja Ayali, że człowiek, nawet wykształcony i pełen ogłady, sprowadzony do sytuacji granicznej, to jedynie zwierzę, kierowane instynktem i żądzą mordu do mnie nie przemawia. Oczywiście, tego typu przypadki się zdarzały i będą nadal - zgadzam się z Autorem, że tak...