To już drugi po Marquezie słynny pisarz iberyjski, któremu ze smutkiem muszę powiedzieć "Nie" i w tym przypadku także źródłem mojej negacji są opowiadania. Jest coś takiego w tym tomiku, co budzi we mnie automatyczny opór i odruch odrzucenia, nawet obrony. Czytając Ayalę czuję się jakbym słuchał kazania w kościele. Nie pierwszy już raz zaznaczam, że w literaturze jestem wielbicielem realizmu i dążenia do prawdy. Uzurpatorzy to zbiór opowiadań o dawnych władcach przedstawiony językiem baśniowym, wystylizowanym, wyidealizowanym, coś jak ewangelie z biblii, przypowieści, ludowe podania. Nie ma w tych opowiadaniach prawdziwych ludzi, a jedynie ich cienie błąkające się po świecie i podlegające zdarzeniom zesłanym na nie przez los. Religijność jaką przesiąknięte są te teksty jest dla mnie dyskwalifikująca. Dla autora istnieje tylko jedna dobra droga życia i jakiekolwiek odstępstwa od niej są źródłem zasłużonego cierpienia i kary. Bohaterowie są maksymalnie prości psychologicznie, prezentują wyłącznie postawę, na której opiera się główny wątek akcji, nie mają innych wątpliwości ani przemyśleń.
Będę jeszcze próbował i z Marquezem i z Ayala, jednak moje aktualne doświadczenia rodzą wielkie zdziwienie z powodu tak powszechnej fascynacji literaturą iberyjską. Rozumiem, że pewnie wszyscy hiszpańskojęzyczni pisarze ze względów historycznych są silnie obciążeni piętnem katolicyzmu, liczę jednak gorąco, że znajdę jeszcze kilku, którzy z tych pęt potrafili się wyzwolić.

To już drugi po Marquezie słynny pisarz iberyjski, któremu ze smutkiem muszę powiedzieć "Nie" i w tym przypadku także źródłem mojej negacji są opowiadania. Jest coś takiego w tym tomiku, co budzi we mnie automatyczny opór i odruch odrzucenia, nawet obrony. Czytając Ayalę czuję się jakbym słuchał kazania w kościele. Nie pierwszy już raz zaznaczam, że w literaturze jestem...

Ta książka jest znakomitym przykładem literatury, którą uwielbiam. Osadzona w przeszłości, napisana barwnym i plastycznym językiem, pełna intryg, rozgrywek psychologicznych oraz tajemnic.
Historia Hiszpanii wszak obfitowała w wiele krwawych i intrygujących wydarzeń, a wciąż jest u nas mało znana.

Największe wrażenie zrobiły na mnie 2 opowiadania:
- "Dzwon z Huesca". Emanowało ciężką, przygniatającą i mroczną atmosferą, spotęgowaną jeszcze słynną tytułową legendą o królu-mnichu, który przeszedł do historii jako Ramiro II z Aragonii.
- "Chory król" ukazujące bezskuteczne wysiłki Henryka III z Kastylii, który może byłby dobrym władcą, gdyby zdrowie i otoczenie dało mu szansę.

Z reguły nie przepadam za literaturą hiszpańską i ibero-amerykańską, jednak ta pozycja stanowi chlubny wyjątek. Może dlatego, że znacznie bliżej jej do "Królów przeklętych" Maurice'a Druona. ;)

Warto jeszcze wspomnieć, że Francisco Ayala García-Duarte urodził się w Grenadzie, mieście naznaczonym historią, gdzie do dziś można podziwiać zapierający dech w piersi kompleks pałacowy w Alhambrze. :)
Zresztą po wizycie na południu Hiszpanii nie ukrywam, że część mojego serca pozostała w Andaluzji.

Ta książka jest znakomitym przykładem literatury, którą uwielbiam. Osadzona w przeszłości, napisana barwnym i plastycznym językiem, pełna intryg, rozgrywek psychologicznych oraz tajemnic.
Historia Hiszpanii wszak obfitowała w wiele krwawych i intrygujących wydarzeń, a wciąż jest u nas mało znana.

Największe wrażenie zrobiły na mnie 2 opowiadania:
- "Dzwon z Huesca"....