Naprawdę ciekawa i intrygujaca książka. Pomimo nie zapowiadającego się ciekawie początku, nadrabia rozwinięciem. Po skończeniu pierwszej części ma się ochotę sięgnoć po następne. "Mroczne szaleństwo'' zmieniło moje dotychczasowe zdanie o elfach, na jeszcze bardziej pogłębioną niechęć. Petunie...(*pozdro dla kumatych). Autorce można pogratulować świetnego poczucia humoru i nie banalnych rozmów z J. Barronsem i kreowania z niego dość nietuzinkowej i tajemniczej postaci. Serdecznie polecam książkę K.M. Moning. (Recenzja niebawem na moim blogu booksandmytime.blog.pl).
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*1. O czym jest ta książka?

‘’MROCZNE SZALEŃSTWO” książka z pierwszych stron może nie wydaje się najwyższych lotów. Brzmi jak banalny kryminał z oklepanym tematem śmierci kogoś bliskiego. Po męczącym początku, a raczej wyjeździe z rodzinnego miasta głównej bohaterki MacKayli Lane wszystko nabiera tempa. Dziewczyna szuka zabójcy swojej siostry, która tuż przed śmiercią zostawiła jej niejasną wiadomość o tym, że MacKayla nawet nie wie kim naprawdę jest. Dlatego dziewczyna za wszelką cenę chce zgłębić tajemnice w niecodziennej Irlandii.

2. Jacy są bohaterowie?

MacKayla Lane to słodka dziewczyna przypominająca Barbie. Nie narzekała na swoje życie, pracowała jako kelnerka w małym miasteczku, lubiła zakupy i imprezy do czasu zabójstwa jej siostry. Ta idealna blondynka lubuje się w różnych odcieniach róż, pastelowe spódniczki i delikatne sandałki (MASAKRA). W takim ‘’stanie” błąka się w obcym mieście, w ulewne dni czy ciemne i niebezpieczne noce. Akurat w czasie burzy, aby uchronić się przed deszczem, mknąc zaśmieconą uliczką trafia do Księgarni i Bibelotów Barronsa. I właśnie tam poznaje postawnego, czarnookiego, opalonego, czarnowłosego mężczyznę mierzącego ją wzrokiem, wodzącym po przemoczonej bluzeczce… Zwraca się do niej w dość poważny sposób. Jericho Z (Zigor) Barrons- specyficzny i tajemniczy człowiek. Wzbudza strach i respekt. Tak samo jak Mac nie jest człowiekiem, ale po pierwszej części możemy się domyślać, że są jednymi z Druidów.

3. Jaki mają cel?

W związku z tym, że dobili targu w postaci: On pomoże rozwikłać tajemnice Mac, która wiąże się z odnalezieniem sprawcy przestępstwa, to i tu oboje muszą odnaleźć odwieczną, bezcenną Mroczną Księgę Sinsar Dubh, gdyż kto ją pierwszy posiądzie będzie miał władzę na ludzkim i paranormalnym światem…

4. Styl i język?

Książkę czyta się szybko, refleksje bohaterki równoważą się z akcją. Co prawda jest to czasami żenujące, gdy wcielamy się w nią i nagle autorka serwuje nam tak brzydką sytuację, powielając ją na dodatek opisem aż chce się zamknąć oczy i przewrócić stronę, kartki, rozdział, ale nie dramatyzujmy. Podobno w następnych częściach będzie więcej takowych sytuacji. Wnioskuję i rozumiem, że każdy autor ma swoją specyfikę, a Karen Marie Moning z żenującej sytuacji może wyjść z salwą śmiechu. Styl i język zdały egzamin bardzo dobrze.

5. Pozytywy i negatywy.

Pozytywną i interesującą osobą wydał mi się Barrons, zawsze gdzieś znika, zabija, grozi, szanuje gangsterów. Jest silny i czuje się szacunek z wzajemnością. Również z nim można się utożsamić. Ogromne brawa dla autorki za to, że jego wypowiedzi są nietuzinkowe, precyzyjne i ociekające niekiedy sarkazmem… Dobrym wątkiem jest to, że Mac w końcu się usamodzielnia, wyfruwa z rodzinnego gniazdka, aby szukać sprawiedliwości. Dowiaduje się, że życie nie jest usłane różami, skrywa wiele niezrozumiałych faktów, a ona musi toczyć walkę o przetrwanie w obcym mieście z obcymi. Została zawarta w „Mrocznym szaleństwie” również wzmianka o starszej pani, która bije Mac, a żeby ta opamiętała się i nie gapiła się na potwora w zbroi olśniewającego chłopaka, który tak naprawdę wysysa ludzkie życie. Staruszka potem ją trochę prześladuje… Mimo to Mac zachowuje się wzorowo i znosi wszystkie niezrozumiałe wypowiedzi i obelgi, co nie oznacza, że jej myśli też są dobre.

Negatywy, ale to już po prostu takie moje zastrzeżonka, co mi się nie podoba. MacKayla jest tak różowa i słodka, że bardziej być nie może, jakby nie miała ubrań w ciemniejszych barwach. Same opisy tego, co ma na sobie są trudne do zaakceptowania przeze mnie, ale jeżeli ktoś tak lubi się ubierać, to proszę bardzo. Pełna tolerancja. Jak powiedział Barrons: ,,Wyglądasz jak radosna tęcza w jaskini gotów’’, gdyż w takowym miejscu się znajdowali. Ta dziewczyna wyróżnia się swoim stylem i nawet zachowaniem w muzeum… Niektóre momenty mogły by zostać pominięte, jak żenujące sceny w takowym muzeum, czy na ulicy, kiedy rozmowa z elfem V’lane schodzi na boczny tor… Nigdy nie lubiłam elfów, a po tej książce nie zmieniłam zdania.

6. Czy podobała mi się książka?

Tak, podobała mi się. Zaskoczyła mnie tym, że po tak dennym początku, autorka wykreowała świetną fabułę. Jeżeli książkę widzę w ciemnych kolorach, z sarkazmem i pewną nie wyjaśnioną specyfiką, to jest to książka godna mnie. ,,Mroczne szaleństwo” jako lektura fantastyczna okazała się dobra, rozkręciła czytelnika, aby sięgnął po kolejne części. Zasługą jest tak fabuła, która różni się od książek, które ostatnio weszły na rynek. Nie jest o rewolucji, buncie, czymś ważnym dla ich narodu. Wojna jak się tam toczy jest na razie tylko dla wtajemniczonych, co nie wyklucza tego, że może to się zmienić. Pierwsza część, to zawsze wprowadzenie, jeżeli za taką się bierzemy dobrym rozwiązaniem było by przeczytanie serii i skupienie się na całej fabule.

,,Mroczne szaleństwo” – Karen Marie Moning zdało na 6. 8-)



+ ,,Filmy mówią Wam, co macie myśleć. Dobra książka pozwala samodzielnie przemyśleć kilka rzeczy.’’

+ ,,Typowy Barrons. Poproś o odpowiedź, a dostaniesz rozkaz.’’

+ ,,Wampiry? Błe. Są martwe. I to powinno wystarczyć. Podróże w czasie? Wolę podstawowe wygody od nieokrzesanego szkockiego górala o manierach jaskiniowca. Wilkołaki? Ludzie, to przecież głupota. Jaka kobieta chciałaby się spotykać z mężczyzną, którym rządzi jego wewnętrzny pies? A zresztą wszyscy mężczyźni tacy są, nawet bez genu lykanotropii.’’

Naprawdę ciekawa i intrygujaca książka. Pomimo nie zapowiadającego się ciekawie początku, nadrabia rozwinięciem. Po skończeniu pierwszej części ma się ochotę sięgnoć po następne. "Mroczne szaleństwo'' zmieniło moje dotychczasowe zdanie o elfach, na jeszcze bardziej pogłębioną niechęć. Petunie...(*pozdro dla kumatych). Autorce można pogratulować świetnego poczucia humoru i...