W Indiach widzi się tyle że w końcu chce się widzieć coraz mniej, a niesłychana wielość krajobrazów i ludzi wytwarza tęsknotę za czymś, co byłoby całkiem proste. To coś prostego rzeczywiście istnieje: przenika duchowe życie Indii niczym przyjemny zapach albo melodia, wszędzie podobna, mieniąca się nieskończonymi wariacjami. Żeby ją poznać, wystarczy przeczytać którąś ‘Upaniszadę” albo parę dialogów Buddy. To, co tam dźwięczy, słychać wszędzie, widać w milionie oczu, w niezliczonych gestach; i nie ma wsi ani gościńca, gdzie nie znalazłoby się to rozłożyste drzewo, w którego cieniu ego dąży do samounicestwienia, zanurzając świat wielości we wszechjedności kosmicznej. To wołanie było dla mnie w Indiach tak bardzo słyszalne, że niebawem nie mogłem oprzeć się jego sile.

W Indiach widzi się tyle że w końcu chce się widzieć coraz mniej, a niesłychana wielość krajobrazów i ludzi wytwarza tęsknotę za czymś, co b...

Życie w Indiach nie wycofało się jeszcze do skorupy mózgu. W Indiach wciąż jeszcze żyje całe ciało. Nic dziwnego, że Europejczyk czuje się tu jak we śnie. Całe życie Indii to coś takiego, co tylko we śnie może nam się przydarzyć. Gdy chodzi się boso, jakże można zapomnieć o ziemi?

Życie w Indiach nie wycofało się jeszcze do skorupy mózgu. W Indiach wciąż jeszcze żyje całe ciało. Nic dziwnego, że Europejczyk czuje się t...