Książka jest bardzo dobra, choć momentami się ciągnie. Akcja zaczyna się od trzeciej księgi (przez pierwsze dwie Ralph nie śpi, widzi aury, nie śpi, widzi aury, nie śpi... i tak w kółko. Mimo to, jestem zdania, że historia jest niezwykłą kontemplacją autora nad egzystencją człowieka w świecie widzialnym (fizycznym) i niewidzialnym (duchowym). Mogłoby się wydawać, że człowiek stary, tak jak Ralph, dzięki doświadczeniu nabieranym przez wszystkie lata swojego życia, nie powinien mieć już wątpliwości co do tego. Uważa się, że starsi ludzie są najmądrzejsi i wiedzą najwięcej, co jak się okazuje wcale nie jest prawdą. King pokazuje, że to małe dzieci wiedzą i widzą najwięcej, a kiedy dorastają tracą tą niezwykłą wiedzę, bo przestają wierzyć. Dziecko nie ma wątpliwości, co do tego co widzi, słyszy lub czuje - dorośli tak. To właśnie wyniosłam z lektury tego dzieła, że dzieci mogą być mądrzejsze od dorosłych, a świat nie musi wyglądać tak jak to sobie wyobrażam.

Książka jest bardzo dobra, choć momentami się ciągnie. Akcja zaczyna się od trzeciej księgi (przez pierwsze dwie Ralph nie śpi, widzi aury, nie śpi, widzi aury, nie śpi... i tak w kółko. Mimo to, jestem zdania, że historia jest niezwykłą kontemplacją autora nad egzystencją człowieka w świecie widzialnym (fizycznym) i niewidzialnym (duchowym). Mogłoby się wydawać, że...