Mglisty, deszczowy dziewiętnastowieczny Londyn. To miejsce, które ukazuje się oczom ośmiolatki zaraz po przybyciu w t o miejsce. Dopiero poznane miasto, przepełnione teraz jej własną rozpaczą i smutkiem spowodowanym rychłym rozstaniem z ukochanym ojcem, wydaje jej się jakby martwe. Szare, ponure i wiecznie mokre. Po spędzeniu przepięknych lat w barwnym i wesołym domu rodzinnym w Indiach bardzo spotęgowane było dla niej wrażenie wyobcowania. Co jednak dało jej siłę przetrwania? Co sprawiło, że w nowym miejscu zaadaptowała się bez problemów, że zaczęła po prostu, bez zbędnych kłótni i wyrzutów, nowy rozdział swojego życia? Wszystko to zawdzięczała rzeczy, za którą właśnie tak ją pokochałam- swojej olbrzymiej wyobraźni, która, nie zważając na wszelkie zbyteczne, a piękne i liczne, dobra materialne, była jej najcenniejszą cechą, ratującą skórę w najcięższych chwilach, bo przecież: “Jeśli człowiek uporczywie coś sobie wyobraża, niebawem staje się to dla niego prawie rzeczywistością.”


Moja wróżka, spędzając pierwsze lata na wzorowej pensji dla panienek Panny Minchin,korzystając bez umiaru z luksusów zapewnianych przez ojca, ciesząc się poważaniem swojej nauczycielki nigdy jednak nie zrezygnowała ze swego drugiego życia, życia tworzonego w jej własnej główce. W wolnym czasie roztaczała przed rówieśniczkami wizję pięknych pałaców, czy też okropnych zabójstw popełnianych podczas rewolucji francuskiej... Tworzyła nowe światy, a dzielenie się nimi sprawiało jej niebywałą radość. Inteligentna, oczytana Sara stanowiła chlubę jak i przekleństwo Panny Minchin. Krnąbrna, pewna siebie, nigdy nie dająca się zwieść i dobrze wychowana dziewczynka stanowiła “towar pokazowy” jej szkoły, a jednocześnie zagrożenie. Przewyższała ją opanowaniem i wiedzą ogólną więc bez problemu mogła obniżyć jej reputację i poważanie nie tylko wśród uczennic, ale również pracowników. Sara nie była jednak zuchwała, nigdy nie marzyła o tym, by wyrządzić komuś krzywdę a jej charakter stanowi naprawdę idealny przykład dla czytelniczek tej opowieści. Dziewczynki, które wraz ze swoimi rodzicami zatopią się w opowieść o życiu tej panienki na pewno pozostaną po wielkim jej wpływem, jak zresztą ja swego czasu. Jako mała czytelniczka byłam poruszona tą opowieścią i za wszelką cenę starałam się upodobnić do Sary. Spoglądając teraz z perspektywy czasu, lecz z wciąż niesłabnącą sympatią, uważam, że pani Burnett napisała powieść idealną dla każdego młodego czytelnika. Poruszającą, zabawną, porywającą w zupełnie inne światy a jednocześnie przemycającą mnóstwo wartości, które należy wpoić rówieśnikom bohaterki.

“Gdy ktoś nie wpada w złość, ludzie wiedzą, że jest od nich silniejszy, bo jest na tyle silny, by zapanować nad swym gniewem, na co oni nie mogą się zdobyć. Dlatego to mówią głupie rzeczy, których potem muszą się wstydzić. Nie ma rzeczy tak silnej jak sgniew... Z wyjątkiem siły, która potrafi gniew ujarzmić. Ta siła jest jeszcze silniejsza.

Mała Księżniczka posiadała tą siłę. W najgorszym dla niej czasie, kiedy utraciła najbliższą sobie osobę, swojego ukochanego tatę, kiedy jej świat zawalił się i sama musiała w rekordowym czasie dorosnąć, nigdy nie zapomniała o swojej godności, co jest godne pozazdroszczenia. Zawsze znała swoje miejsce i nie dała się omotać swej“wybawczyni”, a jej zachowanie, sprawia, że... sami chcemy stać się lepsi. Po prostu, wpływ tej postaci literackiej jest niebywały, a kunszt Autorki ge-nial-ny. Opowieść o jej życiu jest tak barwna, wzbudza tak pozytywne uczucia. Ze stron opowieści wydobywa się obraz ówczesnego Londynu, a podczas czytania wręcz słychać odgłosy dorożki przemieszczającej się po mieście, przed oczami stoją jak rzeczywiste stare kamienice... Losy Małej Księżniczki na pewno nie są Wam obce, ale warto przypomnieć sobie czasem o tej małej przyjaciółce, sprawić sobie przyjemność i jeszcze raz zatopić się w tej opowieści.

„Wiele rzeczy dostaje się ludziom zupełnie przypadkiem. Tak jest i ze mną. To tylko traf, że zawsze lubiłam czytać i że zdołałam zapamiętać to i owo, czego się nauczyłam. To tylko traf, że jestem córką tak miłego i mądrego tatusia i że on może mi dawać wszystko, na co mam ochotę. (...) Doprawdy, nie wiem, jak mam się przekonać, czy jestem bardzo złym dzieckiem, ale nikt mi tego nie potrafi wytłumaczyć... bo nigdy nie spotkały mnie żadne przeciwności.”

Mglisty, deszczowy dziewiętnastowieczny Londyn. To miejsce, które ukazuje się oczom ośmiolatki zaraz po przybyciu w t o miejsce. Dopiero poznane miasto, przepełnione teraz jej własną rozpaczą i smutkiem spowodowanym rychłym rozstaniem z ukochanym ojcem, wydaje jej się jakby martwe. Szare, ponure i wiecznie mokre. Po spędzeniu przepięknych lat w barwnym i wesołym domu...