Czytając tą książkę zadałam sobie dwa pytania: 1.Co zrobiłby doktor House, gdyby to on trafił na przypadek trzylatka z którego uchodzi życie? 2.Czy we wszystkich książkach dla młodzieży, po które ostatnio sięgam, główny bohater płci męskiej musi być skrzywdzonym przez życie młodzieńcem trudnym w kontaktach z ludźmi, który zwraca uwagę na główną bohaterkę i podkochuje się w niej wcześniej niż ona w nim?
W odpowiedzi na pierwsze pytanie mogę sobie wyobrazić House'a stojącego przed swoim zespołem, postukującego flamastrem w białą tablice zapełnioną nazwami dziwnych chorób i objawów i mówiącego "musi być rozwiązanie". Na drugie pytanie mogę odpowiedzieć: nie we wszystkich książkach, ale w wielu, bo czytelnicy to lubią.
Tak, czy inaczej książka całkiem fajna, a stempelek i uśmiech Carmody'ego Braque'a mnie przeraża.



***

Dodaje wpis po paru tygodniach od napisania tego co jest wyżej.
Pare dni temu byłam z koleżanką w bibliotece. Chodzę tam często i długo przesiaduje na wykładzinie wybierając książki. "Przemianę" również wypożyczyłam. Ale właśnie podczas ostatniej wizyty koleżanka wskazała na tę książkę i powiedziała, żebym jej nie brała, bo jest słaba. Ona też ją czytała, ale później niż ja. Po dłuższym zastanowieniu (już w domu) doszłam do wniosku, że w gruncie rzeczy książka na pewno nie zasługuje na Nobla, ale dzięki niektórym wątkom staje się niepowtarzalna i bardzo ciekawa.

Czytając tą książkę zadałam sobie dwa pytania: 1.Co zrobiłby doktor House, gdyby to on trafił na przypadek trzylatka z którego uchodzi życie? 2.Czy we wszystkich książkach dla młodzieży, po które ostatnio sięgam, główny bohater płci męskiej musi być skrzywdzonym przez życie młodzieńcem trudnym w kontaktach z ludźmi, który zwraca uwagę na główną bohaterkę i podkochuje się w...