Romansideł nie lubię; omijam szerokim łukiem, zarówno w literaturze jak i kinematografii, za wyjątkiem jednego jedynego dzieła.

„Pamiętnika”.

Przyznaję, pierwszy był film. Oglądałam go chyba z dwadzieścia razy, za każdym razem rycząc jak bóbr, ku irytacji mojego lubego (choć i tak dzielnie przy mnie trwał w czasie wszystkich seansów), więc książkę, na podstawie której powstał, też musiałam w końcu przeczytać.

Z góry uprzedzam, że złamię tutaj żelazną zasadę nieporównywania książki i filmu, ale inaczej się nie da, no. Wybaczcie.

Trochę jestem zawiedziona. Ta piękna historia miłosna dwójki młodych ludzi, w upalne lato w uroczym miasteczku, która w filmie skradła moje serce, w książce praktycznie nie istnieje. Zostajemy wrzuceni w akcję, kiedy Noah i Allie są już dorosłymi ludźmi; minęło czternaście lat od ich ostatniego spotkania. O ich młodzieńczym uczuciu dowiadujemy się ze wspominek i dialogów, ale niestety. Jest to jakieś takie... niepełne, ledwo liźnięte. Nie poczułam tego, co łączyło ich w młodości. Raczej uwaga skupiona jest na tym, w jaki sposób ponownie rodzi się między nimi miłość tu i teraz po kilkunastu latach rozłąki.

Kiedy już przebolałam braki z przeszłości bohaterów, skupiłam się na tym co zaserwował mi autor. Było poprawnie. Czułam wibrujące napięcie między Naohem, a Allie. Wiadomo czego obydwoje chcieli, ale nie mogli się na to zdobyć. Urocza była ich nieśmiałość w całej tej sytuacji.
Małe minusy za stwierdzenia typu: „Boże, po tylu latach wciąż dobrze wygląda” albo „Nadal jest piękna” pojawiające się zbyt często. Trochę męczyły. Pokazało się też parę określeń rodem z harlequina.

SPOJLER ALERT

Co mnie najbardziej uderzyło to zachowanie bohaterów. Allie po informacji, że matka schowała przed nią wszystkie listy od Noaha, przyjmuje to spokojnie i z opanowaniem. Zaraz, zaraz? Co? Matka właściwie zniszczyła jej życie, zgasiła uczucie między nią, a Noahem, a ona nic z tym nie robi?
Dalej. Noah, gdy dowiaduje się, że Allie znów chce zniknąć z jego życia, spokojnie tłumaczy, że ją kocha, przytula, a na koniec macha jej na pożegnanie i pozwala odjechać. CO?

Potrząsam głową i zamykam książkę, żeby zebrać myśli.
Jednak film pokazał reakcje bardziej wiarygodnie. Allie przez łzy wydziera się na matkę, w porywie złości mówi, że jej nienawidzi.
Noah potrząsa dziewczyną, jest wściekły, że jest taką ciepłą kluchą, że znów chce go zostawić, uderza ręką w maskę samochodu, a na koniec odchodzi.

I słusznie! Są to normalne emocje człowieka w takich sytuacjach. Czy pan Sparks nie umiał zbudować takich prostych zachowań u swoich bohaterów?

KONIEC SPOJLERU

Części książki, w których Noah już jest stary i schorowany, trochę mnie nużyły. Za dużo wyznań miłosnych, za dużo banalnych stwierdzeń o życiu i uczuciach. Jedynie fragmenty listów sprawiały, że na chwilę moje rozbiegane myśli wracały na strony powieści. Zwłaszcza ostatni list Allie wzruszył mnie do łez.

To nie jest tak, że książka jest beznadziejna. Nieprawda. Opowiada piękną historię miłości, która mimo przeciwności losu i choroby przetrwała i nadal walczy o przetrwanie. Wyciska łzy z oczu jak żadna inna. Ale jest "ale". Można było ją bardziej rozbudować, zrezygnować z banałów i postawić na coś konkretnego z przytupem. Nie mniej polecam. Ja ją sobie zostawię w biblioteczce, chociażby ze względu na sentyment.

Romansideł nie lubię; omijam szerokim łukiem, zarówno w literaturze jak i kinematografii, za wyjątkiem jednego jedynego dzieła.

„Pamiętnika”.

Przyznaję, pierwszy był film. Oglądałam go chyba z dwadzieścia razy, za każdym razem rycząc jak bóbr, ku irytacji mojego lubego (choć i tak dzielnie przy mnie trwał w czasie wszystkich seansów), więc książkę, na podstawie której...