Isabel Allende jest jedną z najbardziej poczytnych chilijskich pisarek. Jej książki przetłumaczono na ponad 30 języków i sprzedano w ponad 60 milionach egzemplarzy. Każdego, kto czytał już książki pisarki i zachwycił się magią jej powieści pewnie zadziwi fakt, że znana jest ona z niebywałej siły charakteru i konsekwencji, gdyż wytrwale i niestrudzenie codziennie od poniedziałku do soboty siada ona przed komputerem i przez kilkanaście godzin pisze.
Podziwiam i zazdroszczę.

„Podmorską wyspę” przeczytałam jednym tchem, jeśli można tak powiedzieć
o książce liczącej ponad 500 stron. Przyznaję, że zachwyciło mnie w niej wszystko:
i barwne postacie głównych bohaterów i precyzja w konstruowaniu tła powieści
i koloryt opisywanych czasów. I przede wszystkim: prawdziwe, realne i namacalne poczucie wejścia w świat, który choć to przecież niemożliwe, udało mi się zobaczyć, poczuć i przeżyć.
Przyznaję, że to rzadkie, podobne odczucia miewam podczas czytania książek Marqueza i Oza.
Ale jakie wspaniałe!

Tytułowa podmorska wyspa to mistyczna wyspa zamieszkana przez loa – bóstwa pochodzenia afrykańskiego, dostarczające ludziom życiowej energii.

Główną postacią powieści jest Zarité, ciemnoskóra niewolnica urodzona na Santo Domingo (dzisiejsze Haiti) pod koniec XVIII stulecia. W wieku 9 lat została kupiona przez młodego właściciela plantacji trzciny cukrowej za pośrednictwem jego dawnej kochanki –Violette Boisier. Zamieszkała u niego w domu, pełniąc jednocześnie role służącej, gospodyni domu, mamki i nałożnicy.
Koleje życia Zarité pokazane są na tle ważnych wydarzeń historycznych, jakie miały miejsce na przełomie XVIII i XIX w. na Santo Domingo i w Nowym Orleanie.
Wyspa Santo Domingo, odkryta przez Kolumba w XV w., od r. 1697 była we władaniu Francji. Stanowiła doskonałe miejsce do uprawy trzciny cukrowej, kawy
i przeróżnych przypraw. Stanowiła również doskonałe miejsce do nieludzkiego, haniebnego wykorzystywania niewolników w imię bogactwa, wystawnego życia
i zaspokajania własnych potrzeb.
Opis niewolnictwa jest sugestywny, przerażający i bardzo dokładny. Za przykład posłużę się cytatem:
„Prosper Cambray (…) chełpił się tym, że pod jego rządami niewielu niewolników uciekło z Saint-Lazare; jego metoda polegała na mordowaniu ich duszy i woli. Pokusę wolności mogły pokonać tylko strach i zmęczenie. Produkować, produkować, produkować aż do ostatniego tchnienia, na które nie trzeba było długo czekać, bo mało kto pociągnął tam więcej niż trzy, cztery lata, najwyżej sześć, siedem. „Nie przesadzaj z karami, Cambray, bo mi osłabiasz ludzi”, sforował go nieraz Valmorain. Widok ropiejących ran i amputowanych kończyn, które czyniły ludzi niezdatnymi do pracy, budził w nim odrazę, ale nigdy w obecności niewolników nie sprzeciwiał się przełożonymi nadzorców.” (s. 63)

Wybuch buntu niewolników w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej zmusił plantatora do ucieczki, w czym pomogła mu Zarité, poświęcając swoją wielką
i jedyną miłość w imię obowiązku i nadziei na wolność.

Wraz z ich zamieszkaniem w Nowym Orleanie rozpoczyna się druga część historii,
w której Zarité jest wreszcie wolną kobietą, choć nie udaje jej się nigdy uwolnić od koszmarów przeszłości i jej skutków.

„Podmorska wyspa” jest powieścią doskonałą, do której z pewnością jeszcze wrócę.
I o której nie potrafię myśleć bez wzruszenia i zachwytu. Ciągle zastanawia mnie, jak bardzo bogatym wewnętrznie trzeba być człowiekiem, aby w sposób tak plastyczny przedstawiać każdy najdrobniejszy szczegół, każdą nawet najmniej ważną postać, każdy opis cierpienia, nienawiści i miłości.

Isabel Allende jest jedną z najbardziej poczytnych chilijskich pisarek. Jej książki przetłumaczono na ponad 30 języków i sprzedano w ponad 60 milionach egzemplarzy. Każdego, kto czytał już książki pisarki i zachwycił się magią jej powieści pewnie zadziwi fakt, że znana jest ona z niebywałej siły charakteru i konsekwencji, gdyż wytrwale i niestrudzenie codziennie od...