Elphame, od pasa w górę człowiek, w dół - spadek po ojcu centaurze, dwie porośnięte włosiem nogi, oczywiście z kopytami. Naznaczona przez boginię. Inna, uważa, że nigdy nie odnajdzie swojej prawdziwej miłości - bo w końcu kto zapragnie taką istotę, jak ona? Wewnętrzny impuls pcha Elphame do zamku MacCallana - właściwie ich ruin, które nagle intuicja każe jej odbudować. Elphame jeszcze nie wie, że pozna tam swoją miłość, niejakiego Lochlana, który jest również połączeniem dwóch ras. Wszystko wydawałoby się piękne, gdyby nie ponadstuletnia krwawa przepowiednia, unosząca się nad zamkiem MacCallan...

Muszę przyznać, że wielkie było moje zdziwienie, gdy już w Epilogu dowiedziałam się, że główna bohaterka, mianowicie - Elphame - jest krótko mówiąc dziewczyną, która zamiast nóg ma kopyta. Aż zerknęłam ponownie na okładkę i wreszcie zagadka, której właściwie sobie nie zadałam, się wyjaśniła - czy ktoś kupiłby tą książkę, gdyby zobaczył dziwny wybryk natury i zapewne nazwał go mianem "minotaura", zaczerpniętego z mitologii? Hm, tego stwierdzić nie mogę, ale ja bym się chyba zastanowiła - albo by mnie zaintrygowało. Na pewno pomysł na powieść jest bardzo dobry, ale jak z wykonaniem? Według mnie w tej książce brakuje trochę dobrej, wartkiej akcji, czasami potrafi zanudzić, szczególnie czytając przeżycia głównej bohaterki, jak zachwyca się starymi ruinami zamku, albo jak ciągle się cieszy, nawet gdy uda jej się zedrzeć kurz z posadzki. Inne postacie były całkiem dobre, ale czasami wydawało się, że niektóre są jakby płaskie, jakby nie miały charakteru - bodajże Wynne wydała mi się zwykłą małostkową kobietą, która tylko patrzy by uwieść faceta i takie tam. Najbardziej żywe były wg mnie Brighit - łowczyni, jedyna, która nie zachwycała się Cuchulainnem i Brenna - wstydliwa uzdrowicielka, ale gdy dowiedziała się o czyimś nieszczęściu, pierwsza leciała na pomoc. A teraz dochodząc tak do Lochlana... okropnie pachniało mi to zmierzchem - co mam na myśli? Tutaj nieco zdradzę fabułę, więc jak ktoś ma tą książkę przed sobą, albo nie chce, żebym mu waliła spoilery, proszę dalej nie czytać :) - tak więc Lochlan był w połowie człowiekiem, w połowie demonem. A teraz podobieństwa, jakie zaobserwowałam: Lochlan zachowywał się przy Elphame w taki sposób, że pragnął wypić jej krew (to demon, czy wampir? ;D Nie wiedziałam, że demony są tak podobne) i ciągle się bał, że zrobi jej krzywdę. A ona co? Oczywiście się go nie bała, a kiedy powiedział, że się o nią boi, dostał po uszach, bo jak może obrażać boginię. Ma za swoje. Za to ukradzenie części Edwarda, choć wcale za nim nie przepadam.

Pomysł na fabułę - jak najbardziej, gorzej z wykonaniem. Akcja toczyła się mozolnie, w prawdzie dopiero ok.450 strony coś zaczęło się dziać, gdy mieliśmy 58 stron do końca, a właściwie i tak nie wydarzyło się zbyt wiele - ale to był tam jakiś przełom. Postacie nijakie, główna bohaterka bez rewelacji. Stwierdzam, że trochę się to wyrównuje, bo mimo grubości skończyłam nawet szybko. Trochę się wyrównuje, książka jak najbardziej średnia - nie mam co polecać, a z drugiej strony, nie mam od czego odciągać.

Elphame, od pasa w górę człowiek, w dół - spadek po ojcu centaurze, dwie porośnięte włosiem nogi, oczywiście z kopytami. Naznaczona przez boginię. Inna, uważa, że nigdy nie odnajdzie swojej prawdziwej miłości - bo w końcu kto zapragnie taką istotę, jak ona? Wewnętrzny impuls pcha Elphame do zamku MacCallana - właściwie ich ruin, które nagle intuicja każe jej odbudować....