„08/15 w koszarach” to moje kolejne spotkanie z prozą Kirsta. I mam wrażenie, że książka ta jest powtórką z rozrywki w stosunku do „08/15 w partii” – niby jest inaczej, a prawie tak samo. Przy czym tu „prawie” nie robi wielkiej różnicy. Bo oto inteligentny i szlachetny chłopak, który zręcznie lawiruje w lukach pruskiej, koszarowej dyscypliny, dochodzi do granic wytrzymałości. Są takie zdarzenia w życiu najspokojniejszych z ludzi, że stają oni po ścianą i mówią sobie: „O nie. Pałka się przegła. Tak być to nie będzie.” Rodzi się wtedy albo młody gniewny, albo stary wkur…znaczy wkurzony i rozpoczyna się bezkompromisowa walka z systemem. W przypadku bombardiera Ascha momentem przełomowym była samobójcza próba kanoniera Vierbeina. Herbert powiedział dość i rozpoczął krecią robotę. I szło mu dobrze, ale choć w systemie namącić można, trudno go zniszczyć.

Akcja powieści rozgrywa się w 1938 roku po Anschlussie. Kirst stworzyła plejadę niezwykle barwnych postaci, uwypuklając z jakąś ponurą konsekwencją wszelkie przejawy słabości i głupoty. Na pierwszy plan wysuwają się oficerowie. Oczywiście, ideologia rzecz ważna, ale tutaj chodzi przede wszystkim o pozycję w szeregu. Absurdy pruskiej dyscypliny połączone z hasłami nazistów są po prostu obezwładniające. A i tak każdy, od dowódcy do szeregowca, robi wszystko, by się nie narobić. W dodatku o pozory dbać trzeba, bo znajdzie się jeszcze jakiś służbista i dopiero będą kłopoty.

Ciekawe są również postaci kobiece, bo to one czasami w dość nieoczekiwany sposób stają się motorem wszelkich akcji. Choć wojna wisi w powietrzu, to potrzeb dup…znaczy duszy nie da się oszukać, nawet gdy dyktuje je tylko chęć prokreacji ku chwale ojczyzny. Muszę przyznać, że i romantyczną miłość autor potrafi pięknie opisać, ale i tutaj jednak zwycięża grawitacja.

Rewolta bombardiera Ascha wydaje mi się nieco słabszą pozycją niż partyjne dokonania Konrada Breitbacha, a jednak podobała mi się ta książka i wciąż jestem pod wrażeniem tego, jak lekko potrafił autor pisać o rzeczach trudnych i kontrowersyjnych. I myślę, że prezentowane przez niego zderzenie przyzwoitości z arogancją i głupotą jest mimo wszystko przejawem nadziei, że może całego świata się nie zmieni, ale jego mały wycinek i owszem.

„08/15 w koszarach” to moje kolejne spotkanie z prozą Kirsta. I mam wrażenie, że książka ta jest powtórką z rozrywki w stosunku do „08/15 w partii” – niby jest inaczej, a prawie tak samo. Przy czym tu „prawie” nie robi wielkiej różnicy. Bo oto inteligentny i szlachetny chłopak, który zręcznie lawiruje w lukach pruskiej, koszarowej dyscypliny, dochodzi do granic...