Na pewno każdy z nas zna bajkę "Dzwonnik z Notre-Dame". Niektórzy mogli także mieć przyjemność (a przynajmniej dla mnie było to przyjemnością) obejrzeć musical Notre-Dame de Paris, obojętnie w której wersji językowej. Zaczynając od miłej bajeczki, gdzie większość scen była radosna i kolorowa, poprzez sztukę, gdzie historie bohaterów były dużo lepsze, ale także smutniejsze i pełne grozy, skończyłam na oryginalnej powieści Victora Hugo, pierwowzorze do licznych konspektów w dziedzinie sztuki. Moje odczucia? Nawet ukochany musical, z ulubionym Garou w roli Quasimodo, nie był tak dobry jak książka.

Średniowieczny Paryż był miejscem niewątpliwie pięknym. Barwne i dokładne opisy mogą zachwycić niejednego zainteresowanego architekturą. Czasem mnie one nużyły, jednak rozumiem, iż autor chciał umieścić ich w książce jak najwięcej, bo architektura była ważną częścią jego życia. Dałam radę - przebrnęłam i przez to. A było warto, bo historia między innymi kalekiego dzwonnika, archidiakona, młodej cyganki, poety i rycerza była przepiękna. Przepiękna, ale i smutna. Dostarczyła mi wielu wrażeń i emocji. Dokładne losy bohaterów są inne, niż te, które znamy chociażby z musicalu. Postaci jest również więcej, scen także. I chociaż jest to dzieło dość dawno napisane, o specyficznym jak dla mnie języku i stylu, zachwyciło mnie całkowicie. Każdą stronę chłonęłam i nie miałam dość.

Warto ją przeczytać. Przekonałam się, iż książki pisane w czasach mi odległych wcale nie muszą być tak nudne jak te wciskane nam przez cały okres nauki lektury. Dawna literatura może być naprawdę piękna i zachwycająca. Na pewno jeszcze do niej wrócę.

Na pewno każdy z nas zna bajkę "Dzwonnik z Notre-Dame". Niektórzy mogli także mieć przyjemność (a przynajmniej dla mnie było to przyjemnością) obejrzeć musical Notre-Dame de Paris, obojętnie w której wersji językowej. Zaczynając od miłej bajeczki, gdzie większość scen była radosna i kolorowa, poprzez sztukę, gdzie historie bohaterów były dużo lepsze, ale także smutniejsze i...