Czytanie książek Remarque jest trudne, szczególnie dla tych, którzy już wiedzą, czego mogą się po nim spodziewać. A ja to wiem. Wiem i pomimo tego nieustannie czuję się zdziwiona, kiedy po kilkunastu stronach zaczyna ogarniać mnie przygnębienie i poczucie rezygnacji.

W "Czarnym obelisku" pustka, rozpacz i bezradność bohaterów są ukryte pod płaszczem ironii i cynizmu. Nikt nie mówi otwarcie o tym, że jego świat legł w gruzach, a życie już nigdy nie będzie takie samo jak przed wojną, bo wszyscy o tym wiedzą, a kolejne słowa pełne bólu tego nie zmienią. Każdy stara się żyć i nie myśleć o tym, że na horyzoncie majaczy widmo kolejnej wojny. Jednak o straconej młodości i niewinności nie da się zapomnieć, a Remarque oddaje to w niesamowity sposób. Nie ucieka się do patosu i metafor, ale pozwala swoim bohaterom zadawać pytania, błądzić i szukać odpowiedzi.

Tym, co najbardziej poruszyło mnie w tej książce jest ostatni rozdział. Krótki, liczący zaledwie 3 strony rozdział, który pokazuje człowieka pozbawionego złudzeń i nadziei.

Czytanie książek Remarque jest trudne, szczególnie dla tych, którzy już wiedzą, czego mogą się po nim spodziewać. A ja to wiem. Wiem i pomimo tego nieustannie czuję się zdziwiona, kiedy po kilkunastu stronach zaczyna ogarniać mnie przygnębienie i poczucie rezygnacji.

W "Czarnym obelisku" pustka, rozpacz i bezradność bohaterów są ukryte pod płaszczem ironii i cynizmu. Nikt...