"Wierzę, iż człowiek może odrodzić się do prawdziwiego i godnego życia w każdym momencie swojej egzystencji" -To motto Tomasza Mertona, duchownego z Zakonu Trapistów odkryłam w przełomowym dla mnie okresie życia. Weryfikowałam właśnie mój pomysł na nie. Szukałam drogi wyjścia z matni.

Zmęczyła mnie rola przymusowej zakonnicy, członkini pewnej, nadal głośnej organizacji charytatywnej otrzymujacej medale, nagrody, stypendia, czas antenowy, uwagę społęczeństwa za trzymanie swoich podopiecznych w getcie społecznym, wmawianie im, że zło mieści sie za bramą ośrodka, a oni, ci nieszczęśni bezdomni kloszardzi, mogą swoim byciem w tym miejscu ten świat naprawić.

Książka opisuje moje zmagania się z niełatwą rzeczywistością, z chamstwem i brakiem konpetencji polskiego społeczeństwa, ktore tych, którym nie starcza na chleb i bilet tramwajowy najchętniej widzieliby w takich ośrodkach właśnie. A wtedy to samo społeczeństwo chętnie podaruje im a to sprane spodnie, kawałek chleba, ba, nawet szynki, obejrzy chętnie program o nich w tv a przede wszystkim wybuli kilkaset złotych podaktu rocznie. W zamian ma nadzieję, że taki nieszczęśnik już nigdy nie wróci do własnego domu i nie będzie konkurentem na rynku pracy.

Tekst ksiązki przeciwstawia się ostro takiej marginalizacji całej populacji "wyklucoznych"- dzieci, staruszków i ludzi w sile wieku i zdolności produkcyjnych. Wskazuje, że tworzenie gett społecznych jest wysoce niebezpieczne nie tylko dla ich członków, ale dla "domnego" społeczeństwa przede wszystkim.

Tekst książki kończy się symbolicznie niejako modlitwą poetki "Boże daj mi dom, taki z prasowaną bielizną, z psem w bramie szczekajacym, i aspiryną, z chorobą otuloną w koc". I taki ten dom ma być, a nie różne wirtualne byty, wspólnoty bezdomnych, gdzie "brat"- to kloszard z łóżka obok, tradycja - to taka, że i przed wojną w tym miejscu koczowali bezdomni, Wigilia to posiłek zjedzony w dzień przedtem, bo czeka akcja" Wigilia dla bezdomnych".