Nigdy nie pracowałam w korporacji, a po lekturze tej książki mam ogromną nadzieję, że nie będę musiała. Wizja, jaką przedstawia autorka, jest dla mnie przerażająca - jako humanistka nie potrafiłabym się odnaleźć w tak odczłowieczonym środowisku pracy.

Waleria Ross pracuje w dużej korporacji. W biurze spędza po kilkanaście godzin dziennie, a maile dostaje nawet w środku nocy, gdyż szef wspaniałomyślnie podarował jej BlackBerry, który zapewnia jej całodobowy dostęp do służbowej korespondencji. O życiu prywatnym właściwie zapomniała, mężczyzn poznaje podczas szybkich wypadów na drinka po pracy, u rodziców gości rzadziej niż raz w miesiącu, zaniedbała siostrę i siostrzenicę, a najlepszą przyjaciółkę widziała ostatni raz tak dawno temu, że nie wie czy może do niej tak po prostu zadzwonić i zapytać co słychać. Gdy późnym wieczorem wraca do domu, często ma siłę tylko nalać sobie wina do kieliszka i zasnąć przy muzyce, by rano wstać tak samo niewyspana, jak kładąc się do łóżka. To i tak lepiej, niż kobieta mieszkająca w bloku naprzeciwko, która nawet nie przelewa wina do lampki, tylko pije prosto z butelki...

"Rutyna. Czy można nazwać rutyną spędzanie kilkunastu godzin dziennie w miejscu, gdzie kumuluje się negatywna energia, gdzie nikt nikogo nie chwali i wszyscy chodzą smutni, wykonywanie swoich obowiązków bez odrobiny satysfakcji i spowiadanie się z nich szefom? Rutyna jest prawie jak nałóg."

Drugą bohaterką powieści jest przyrodnia siostra Walerii - Greta. Ona z kolei pracuje w korporacji prawniczej, samotnie wychowuje córkę, a w wolnych chwilach dogląda budowy wymarzonego domu pod miastem. Nie odczuwa potrzeby wiązania się z kimś na stałe, więc wikła się w toksyczny romans z żonatym mężczyzną. Jedno wesele, na które zostaje zaproszona tak naprawdę przewraca jej życie do góry nogami. Na szczęście w tę pozytywną stronę.

Dwie kobiety, dwie historie. Dwie rożne, a jednak takie same. Bo to historie o pracoholizmie, o zatraceniu się w służbowych obowiązkach do tego stopnia, że wszystko inne przestaje się liczyć. Czy i kiedy nastąpi moment, gdy siostry usiądą na chwilę, by zastanowić się, co tak naprawdę w ich życiu jest najważniejsze? Czy te historie kończą się happy endem?

"Poślubiona korporacji" nie jest książką optymistyczną, brak w niej zabawnych sytuacji, romantycznych momentów czy porywów serca. Ale na pewno jest książką o kobietach i dla kobiet, dlatego zdecydowałam się tę recenzję opublikować w tym cyklu. Traktuje o trudnych wyborach, jakich musimy dokonywać, o sile kobiecej przyjaźni, a także o tym, że naprawdę da się żyć bez mężczyzn. Pokazuje, że mimo natłoku obowiązków, mimo braku partnera i mimo wszystkich innych przykrości, jakie nas spotykają, kobiety są silnymi stworzeniami, które potrafią sobie poradzić w najtrudniejszych nawet sytuacjach. Grunt to nigdy się nie poddawać!

Nie jest to dzieło najwyższych lotów, ale naprawdę warto je poznać. Polecam je zarówno paniom zatraconym w korporacyjnych machinach, jak i tym szczęśliwie od nich wolnym. Każda wyciągnie z lektury odpowiednie wnioski.

Nigdy nie pracowałam w korporacji, a po lekturze tej książki mam ogromną nadzieję, że nie będę musiała. Wizja, jaką przedstawia autorka, jest dla mnie przerażająca - jako humanistka nie potrafiłabym się odnaleźć w tak odczłowieczonym środowisku pracy.

Waleria Ross pracuje w dużej korporacji. W biurze spędza po kilkanaście godzin dziennie, a maile dostaje nawet w środku...