Wioletka, Klaus i Słoneczko to dzieci grzeczne i inteligentne, ale ich życiem co stwierdzam z żalem rządzi pech i nieszczęście. Wszystkie historie o trójce Baudelaireów są smutne i przygnębiające, ale ta, którą trzymasz w ręku, jest chyba najgorsza.
Owszem ta książka jest najgorsza. Tak kiepskiej książki dawno nie czytałam. Leży zarówno fabuła, jak i dialogi nie mówiąc już o stylu pisania. Mnóstwo powtórzeń, niepotrzebnych wtrąceń. Dno totalne.
Przykładowy dialog ( jak dla mnie na poziomie intelektualnym przedszkolaka):
"- No to na razie - powiedziała Wioletka, wkładając do kieszeni torebkę miętówek.
- No to na razie - powiedział Klaus, oglądając się po raz ostatni na Dok Damoklesa.
- Frul - mruknęło Słoneczko, które już żuło pas bezpieczeństwa.
- No to na razie - odpowiedział pan Poe. - I życzę wam wszystkim powodzenia. Będę często o was myślał."
Czy autor nie miał pojęcia jakiego gniota stworzył? I jak dla mnie to cud, że go w ogóle wydał. Jeśli chodzi o dialogi - poniżej krytyki. Tego się nawet czytać nie dało. Może i te historie byłby straszne, ale zostały opisane w taki sposób, że nie da się tego czytać. Szkoda, wielka szkoda, bo historia miała potencjał. I humor, który nie śmieszy. Nie polecam, ta książka to strata czasu. Ból głowy i rozstrój żołądka gwarantowane.

Wioletka, Klaus i Słoneczko to dzieci grzeczne i inteligentne, ale ich życiem co stwierdzam z żalem rządzi pech i nieszczęście. Wszystkie historie o trójce Baudelaireów są smutne i przygnębiające, ale ta, którą trzymasz w ręku, jest chyba najgorsza.
Owszem ta książka jest najgorsza. Tak kiepskiej książki dawno nie czytałam. Leży zarówno fabuła, jak i dialogi nie mówiąc już...