Lektura "Pożegnania z Marią" była dla mnie bardzo osobistym i niejako intymnym spotkaniem z człowiekiem, który przeżył, a raczej w trakcie tej książki przeżywa piekło. Zbiór opowiadań wprowadza w świat nieznany, przerażający, makabryczny i nie sposób wyobrazić sobie, że takie tragedie wydarzyły się 70 lat temu. "Pożegnanie z Marią" wprowadza mnie, młodego czytelnika w ten świat tak, żebym próbowała go zrozumieć, nie próbuje mi nic narzucić, daje mi tylko obraz tego, co tam się wydarzyło, pozostawia ocenę mnie samej.
Sposób prowadzenia narracji pierwszoosobowej, połączonej z techniką przestawienia bohaterów tylko na podstawie ich zachowań, nie poddając ich żadnej ocenie jest zdaje się, jedynym adekwatnym stanowiskiem wobec bohaterów książki.
Wielkim atutem tego utworu jest jego autentyczność - poznajemy Tadka - narratora, który nie próbuje ukryć żadnej prawdy o sobie, nie ugładza swojego obrazu, chociaż nie zawsze podług naszego systemu wartości postępował właściwie. To czyni go dobrym przewodnikiem po świecie, który nie każdy chciałby poznać, rzadko kto potrafi zrozumieć i nikt nie chciałby się w nim znaleźć.
Cykl opowiadań "Pożegnanie z Marią" to również historia zmian, jakie zachodzą w człowieku, który znajdzie się w obozie koncentracyjnym - Tadek z młodego mężczyzny, przepełnionego wrażliwością i starającego się stawiać czoła światu, na który definitywnie się nie godzi, zmienia się z każdym opowiadaniem w coraz bardziej zmęczonego, odartego z wszelkiej empatii i obojętnego na wszystko człowieka.
Poza tym język znacznie działa na autentyczność tej książki - mamy w niej do czynienia ze sformułowaniami, które nie funkcjonują we współczesnym świecie - pojawia się masa germanizmów i zwrotów, które określają obozową rzeczywistość.
Jest to cenne źródło poznania tego, czym dla przeciętnej, zwykłej, szarej jednostki była wojna i okupacja. Znamy jej skutki dla całego naszego państwa, znamy jej skutki dla świata, ale często historia pomija tych wszystkich małych ludzi. Nawet mówiąc o holocauście zaznacza się bardziej aspekt zbiorowy niż indywidualny tej tragedii. Wydaje mi się, że pielęgnacja pamięci o zwykłych ludziach, którzy przeżyli piekło na ziemi jest równie ważna, co losy całych narodów, dlatego książka Borowskiego jest bezcenna.

Lektura "Pożegnania z Marią" była dla mnie bardzo osobistym i niejako intymnym spotkaniem z człowiekiem, który przeżył, a raczej w trakcie tej książki przeżywa piekło. Zbiór opowiadań wprowadza w świat nieznany, przerażający, makabryczny i nie sposób wyobrazić sobie, że takie tragedie wydarzyły się 70 lat temu. "Pożegnanie z Marią" wprowadza mnie, młodego czytelnika w ten...