Po przeczytaniu "Nie odchodź, Julio" tej samej autorki nie spodziewałam się wiele po tej powieści. Byłam, więc tymbardziej mile zaskoczona kiedy zaczęłam czytać. Zapowiada się ciekawie, temat jest intrygujący, akcja płynie dość wartko i nawet pisarstwo Pani Barańskiej jest jakby zgrabniejsze. Jednak w momencie pojawienia się Dalili znowu poczułam ogromny zawód i niestety moje odczucia wobec tej powieści są zbliżone do tych, które towarzyszyły mi po przeczytaniu "Nie odchodź, Julio". Powieść jest naiwna. Owa naiwność sączy się już ze śmiesznych, nieco kiczowatych imion, nadanych tak dosadnie i bezceremonialnie. Imion, które nieco bardziej wykształconemu czytelnikowi od razu zdradzą charakter bohatera - no, ale tak; wykształceni czytelnicy mało kiedy sięgają po tego typu powieści... - (wybitny chemik Alfred, który miał być Albertem; Dalila - biblijna kochanka Samsona, przyczyna jego zguby, która w Pierwiastku Zero oczywiście niczym nie różni się od swego archetypu). O ile główny wątek powieści jakoś się broni (przynajmniej do czasu), to właśnie relacja Dalili z Alfredem, tak przewidywalna i stereotypowa, jest najbardziej naiwnym elementem. Kobieta wamp, rycerski mężczyzna rodem niczym ze średniowiecza.. A do tego, już po kilkunastu stronach książka ta dostaje ode mnie miano "overresearched" (nie wiem, czy istnieje w języku polskim odpowiednik tego słowa, który tak dobrze ujmowałby to, co mam na myśli...). Książka jest poprostu przeładowana, nawet nie wiedzą - bo ta jest interesująca, ale przypisami. Ludzie drodzy, gdzie w beletrystyce mamy tyle przypisów? I po co to tyle tego? Raz, że nie wszystkie te informacje są czytelnikowi potrzebne i przytadne; dwa, że czytając znaczną część z nich (zwłaszcza te pseudobiograficzne) czułam się, jakby autorka miała swoich czytelników, a w tym personalnie mnie, za idiotę i nieuka. Cóż jednak mam powiedzieć... autorką jest Pani chemiczka z zamiłowaniem do literatury; niewątpliwie dobra i ciepła kobieta z ogromną wiedzą w swojej dziedzinie. Jednak dla mnie osobiście to za mało, aby sięgnąć jeszcze kiedyś po kolejną książkę Pani Barańskiej.

Na koniec tej niezbyt pochlebnej opinii (zdaję sobie z tego sprawę i wcale nie jestem z tego powodu zadowolona, bo wolałabym pisać tylko pochlebne recenzję i tylko dobrych powieści) muszę przyznać, że jest jednak w tej powieści fragment, który do mnie przemówił, który mnie ruszył i nawet wzruszył. Jest to monolog Kuby ze strony 215. Scena ta - nazwijmy to sceną - jest jedną, jeśli nie jedyną tak żywą sytuacją w tej powieści; jest prawdziwa i niesamowicie wiarygodna. Śmiem twierdzić, - wręcz jestem pewna, że się nie mylę - iż wynika to z osobistych doświadczeń/przeżyć/odczuć autorki; chleb powszedni, rzeczywistość tak boleśnie znana Pani Barańskiej, że tylko ona i osoby jej podobne są w stanie tak namacalnie przelać na papier uczucia, jakie mogły targać Kuba i z pewnością nim targały. To czyni Kubę postacią najbardziej wiarygodną z całej powieści, a wspomniany tu monolog naprawdę wartym przeczytania fragmentem. - no to tyle na osłodę. ;-)

Po przeczytaniu "Nie odchodź, Julio" tej samej autorki nie spodziewałam się wiele po tej powieści. Byłam, więc tymbardziej mile zaskoczona kiedy zaczęłam czytać. Zapowiada się ciekawie, temat jest intrygujący, akcja płynie dość wartko i nawet pisarstwo Pani Barańskiej jest jakby zgrabniejsze. Jednak w momencie pojawienia się Dalili znowu poczułam ogromny zawód i niestety...