Kolejna z książek w tym temacie które przeczytałem. Ciekawa. Czyta się szybko. Osobiście bardziej podobała mi się książka: "Saga Brygady Podhalańskiej" napisana przez szwagra Pruszyńskiego czyli J. Meysztowicza.

Kolejna z książek w tym temacie które przeczytałem. Ciekawa. Czyta się szybko. Osobiście bardziej podobała mi się książka: "Saga Brygady Podhalańskiej" napisana przez szwagra Pruszyńskiego czyli J. Meysztowicza.

Poruszający i niezwykle ważny przekaz niesie z sobą ta wspaniała książka. Współczesnemu czytelnikowi nie łatwo jest wyobrazić sobie gorycz tamtych dni, te dzieło doskonale nam je przybliża. Autor opowiada o jednym z istotniejszych wyczynów oddziałów polskich na alianckich frontach, ale jak opowiada! Rzeczywiste opisy walk, środowiska i przede wszystkim wartościowe rozprawy o moralach w wojsku polskim, to ponadczasowe wartości, którymi warto się nasycić podczas czytania.
Współcześnie choć staramy się pielęgnować pamięć o poległych, nie zawsze wiemy jak robić to w najwłaściwszy sposób. Nie wszyscy w naszym społeczeństwie stawiają siebie przed pytaniem dlaczego oni ginęli, dlaczego chcieli byśmy pamiętali, jak mamy pamiętać. Powieść odpowiada dosadnie na te pytania, rozgrzewa drzemiące w nas iskry patriotyzmu, rozbudzając je w żywy ogień. Jestem wdzięczna autorowi za przekazane mi przez powieść wartości, czytając przez moment jeszcze mogłam poczuć się jakbym słuchała mojego kochanego św. pamięci dziadka. Książka pisana była w 1940 r "na gorąco" autor jednak przedstawił w niej wizję nowej Polski. Dzisiaj możemy analizować odmienności i podobieństwa jej wobec rzeczywistości, lecz możemy również zadawać sobie pytanie co my wynieśliśmy z lekcji danej nam przez starszych, jaką my tworzymy Polskę czy postępujemy wobec tych samych idei co polegli w imię naszej godności i wolności? Tak, z pewnością na prawdę przepiękne doznania, przekaz i przemyślenia budzi ta książka. Nawet, z powodu licznych i rozległych opisów, mogąca wydawać się momentami nudnawa, później okazuje się, że w cale taka nie jest. W serce każdego patrioty trafia już na zawsze, z pewnością powinna być bardziej popularna i trafić do szerszego kręgu odbiorców, jako budulec naszej kultury, morali i nowoczesnego społeczeństwa.

Poruszający i niezwykle ważny przekaz niesie z sobą ta wspaniała książka. Współczesnemu czytelnikowi nie łatwo jest wyobrazić sobie gorycz tamtych dni, te dzieło doskonale nam je przybliża. Autor opowiada o jednym z istotniejszych wyczynów oddziałów polskich na alianckich frontach, ale jak opowiada! Rzeczywiste opisy walk, środowiska i przede wszystkim wartościowe rozprawy...

Pierwsza, i w sumie chyba ostatnia, powieść Pruszyńskiego. Napisana chyba już jesienią 1940 roku. Na gorąco, co pod pewnymi względami jej posłużyło pod innymi zaszkodziło.

Jak to u Pruszyńskiego jest to przede wszystkim reportaż. Nie da się w podchorążym Andrzeju Czeczelu nie dostrzec większej części podchorążego Ksawerego Pruszyńskiego, który przeżywa tu swój chrzest bojowy i oswaja się przy tym z frontową śmiercią tak jak i jego kilku kolegów z podchorążówki.

Jest tu też i warstwa beletrystyczna, akurat najsłabsza bo sprawa Ziemiańskiego i powiązana z nią sprawa Grudy są przekombinowane, zbyt melodramatyczne. Gdyby sprawa skończyła się na Karin to byłoby wiarygodne ale dodanie do tego szpiegostwa to przesada. Nie wiadomo, czy Pruszyński kiedyś nauczyłby się budowy dłuższych wątków, choć w sumie nie jest to istotne, bo nie to sprawiło, że był wielki.

Natomiast dla mnie najciekawsza jest strona polityczno-wizjonerska tej historii. W końcu to jest dopiero 1940 rok a już rozpatruje autor to, jaki będzie Świat i jaka będzie Polska po tym wszystkim co się dzieje i co się jeszcze stanie. Widzę tę całą historię jak pretekst do umieszczenia w niej rozmowy Kettlera z Gallenem a potem Czeczela ze Steckim i Banasiem. To jest jakby fotografia rozterek, z jakimi pojechali do Narviku nasi żołnierze. Zwłaszcza ten - widoczny od razu - konflikt pomiędzy sanacyjnymi oficerami "wiedzącymi lepiej jak rządzić", szeregowcami - w większości emigrantami, praktycznie już francuzami - którzy już nie tolerowali tego, że "ktoś wie lepiej jak rządzić" i podoficerami - w większości inteligentami cywilnymi, którzy uciekli przez Rumunię i Węgry - którzy widzą ten konflikt i wiedzą, że to musi doprowadzić do poważnych zmian. Kiedyś, kiedy już będą znów u siebie.

Oczywiście, życie poszło zupełnie inaczej, niż to sobie Pruszyński mógł wyobrazić, ale ten konflikt to była jedna z ważniejszych i dziś trochę już zapomnianych spraw całej wojennej historii Polski. I nie zakończyła się z końcem wojny.

Pierwsza, i w sumie chyba ostatnia, powieść Pruszyńskiego. Napisana chyba już jesienią 1940 roku. Na gorąco, co pod pewnymi względami jej posłużyło pod innymi zaszkodziło.

Jak to u Pruszyńskiego jest to przede wszystkim reportaż. Nie da się w podchorążym Andrzeju Czeczelu nie dostrzec większej części podchorążego Ksawerego Pruszyńskiego, który przeżywa tu swój chrzest...

Brygada Strzelców Podhalańskich. Generał Szyszko-Bohusz. I bitwa o Narvik. Jeden ze wspaniałych epizodów Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny. Świetnie napisana książka. Warto!!

Brygada Strzelców Podhalańskich. Generał Szyszko-Bohusz. I bitwa o Narvik. Jeden ze wspaniałych epizodów Polskich Sił Zbrojnych w czasie II wojny. Świetnie napisana książka. Warto!!