Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Otto Skorzeny zapewne był niezwykłym świadkiem wydarzeń z czasów II Wojny Światowej. W pierwszych latach był „noname’owym” esesmanem walczącym we wszystkich zwycięskich dla Niemiec kampaniach zaborczych. Aż po pierwszą weryfikację pyszałkowatych wyznawców Hitlera na mroźnych bezkresach Rosji. Przełom w karierze „pierwszego komandosa III Rzeszy” nastąpił we wrześniu 1943r., kiedy to w spektakularnej akcji powietrznodesantowej uwolnił Benito Mussoliniego. Głodna sukcesów propaganda Goebbelsa przeprowadziła szeroką kampanię, w której Otto Skorzeny został przedstawiony jako germański heros, dzięki któremu szala zwycięstwa może się przechylić dając Niemcom ostateczne zwycięstwo. Wpływ na karierę Skorzenego miała też nawiązana przez niego relacja z Adolfem Hitlerem. Zwalisty dryblas, skłonny do karkołomnych przedsięwzięć, a przy okazji ziomek Hitlera – oboje byli Austriakami- działał na wyobraźnię przytłoczonego widmem klęski fuhrera. Ten już wiedział, że tylko nadzwyczajne wydarzenia mogą odsunąć scenariusz klęski w obliczu przygniatającej przewagi materiałowo-ludzkiej i moralnej aliantów. Wybawienia szukał w „cudownych broniach” czy nadludzkich wyczynach „germańskich wojowników z Waffen SS” Zabrałem się za lekturę tej książki z wielkim entuzjazmem, licząc na niezwykłe smaczki, jakie mógł nam zaserwować taki naoczny świadek, a czasem główny aktor spektakularnych wydarzeń z czasów minionej wojny. Już po pierwszych rozdziałach mój zapał zgasł. Zamiast sensacji lub osobliwego prywatnego spojrzenia ze strony przeciwnika dostałem jakąś pokraczną, prymitywną agitację post hitlerowską. Ten olbrzymi fizycznie człowiek był ociężały nie tylko w ruchach, ale także w myśli. Po całych doświadczeniach wojennych, gdy wyszła prawda o wielu zbrodniach wojennych czy zaborczych działaniach rządu III Rzeszy, ten dawny SS-mann twardo upierał się, że Hitler nie dążył do wojny ani się do niej nie przygotowywał, a konflikt światowy został Niemcom narzucony. Czyżby był to objaw zbyt długiego noszenia ciężkiego hełmu bojowego na głowie? Następne absurdalne zarzuty obwiniały Wielką Brytanię o to, że nie chciała zawrzeć pokoju z Niemcami w 1940/1941, aby te mogły w spokoju konsumować owoce swoich podbojów i eksterminować podbitą ludność. Skorzeny jako frontowiec ani razu nie wspomina o egzekucjach, pacyfikacjach, działalności Einsatzgruppen itp. normalnych widoków na każdym froncie walk „Teutonów”. Spisując swoje wspomnienia po wielu latach nie wspomniał o holocauście nawet w kontekście jego negowania. Niesłychana wręcz ignorancja. Naprawdę w bólach przeszedłem przez te dłużące się stronice wywodów historyczno-politologicznych byłego siepacza z SS. Ale w połowie książki nastąpił zwrot. W końcu Skorzeny zaczyna opowiadać o kulisach swoich największych akcji. Bardzo pieczołowicie opisuje kulisy odbicia Mussoliniego na apenińskim szczycie Gan Ssaso. Następnie już mniej efektowna, ale równie szaleńcza akcja na budapesztańskim Zamku Królewskim. Na koniec mamy mało przekonujący i straszliwie zakłamany opis niemieckiej ofensywy w Ardenach pod koniec 1944r. W czasie tej ostatniej akcji hitlerowców na zachodnim froncie, Skorzeny odegrał rolę złowrogiego demona. Był wszędzie i nigdzie. Jego dywersantów przebranych w alianckie mundury widziano w każdym nieznanym żołnierzu wojsk sojuszniczych. Sam zaś Skorzeny był podejrzewany o próbę porwania/zabicia głównodowodzącego wojsk aliancki gen. Eisenhowera. Już po wojnie, gdy Otto Skorzeny uciekł z alianckiej niewoli, nagromadziło się wokół jego osoby sporo legend i mitów. Gdy był już bezpieczny w rządzonej przez gen. Franko Hiszpanii, dla wielu był symbolem neohitleryzmu oraz możliwej próby odrodzenia niemieckiego militaryzmu. Upływające lata wzmacniały famę „najniebezpieczniejszego człowieka Europy” z czasów II Wojny Światowej, przyćmiewając całkowicie fakty związane z tą postacią. Trudno Skorzenego nazwać komandosem według współczesnej definicji tego słowa. Wstąpił do wojska w wieku lat 31 i większość wojny przesłużył jako zwykły żołnierz liniowy. Uwolnienie Mussoliniego, czy akcja w Budapeszcie właściwie przebiegły bezkrwawo i były to akcje wymierzone przeciwko zdezorientowanym, niedawnym jeszcze sojusznikom. Gdyby Skorzeny ze swoimi „Brandenburczykami” wylądował na Kremlu z próbą zabicia Stalina, to by była akcja bojowa. Ostatnia misja specjalna Skorzenego w Ardenach skończyła się całkowitą klęską, tak jak i cała ofensywa. Niemniej jednak jest to bardzo ciekawa postać. Pomimo plugawej propagandy jaką przemyca w tekście i wielu ewidentnych przekłamań, warto zapoznać się z tymi wspomnieniami. Dla osób, które bardzo szczegółowo interesują się historią II Wojny Światowej będzie to zapewne nie lada gratka czytelnicza.