Podobała mi się większość książek Miłoszewskiego, zarówno w warstwie fabularnej jak i techniki literackiej, dlatego też bez wahania sięgnąłem po "Góry Żmijowe". Bez wahania, ale z ciekawością. jak też poradzi on sobie z historią dla dzieci. I co? I nic. Nic szczególnego.
Po pierwsze - fabuła mało wyrafinowana i płytka. Być może to moje wygórowane oczekiwania, ale spodziewałem się rozbudowanej, epickiej (może przesadzam nieco), a jednocześnie sprawnie opowiedzianej historii. Bo w końcu, po kim, jak nie po Miłoszewskim, można by się spodziewać dobrej opowieści. No cóż... córce się podobało.
Po drugie - jakoś nie przypadł mi do gustu sposób, w jaki wyrażały się krasnoludy. Ja wiem, że to obowiązująca norma, ale gdzie jak nie w literaturze szuka się od tego odskoczni. Ech... córce się podobało.
Po trzecie - choć w nawiązaniu do punktu pierwszego - za krótka ta historia. Sam pomysł na świat i rządzące nim prawa dawał możliwości, niewykorzystane możliwości. Po przeczytaniu miałem nieodparte wrażenie, że jest to dopiero szkic historii, która nie została dokończona. Szkoda. Córka nie zgłaszała takich zastrzeżeń.
Po czwarte - motyw wspinania (niestety, jest to moja pasja) - no to już przesada! Nawet córka z powątpiewaniem kiwała głową, słuchając o technice stosowanej przez bohaterów :D
Generalnie - historia niezła, dobrze opowiedziana, ale jestem pewien, że mogła być dużo lepsza, gdyby się panu Miłoszewskiemu chciało. Albo gdyby nie miał zaplanowanych innych, pilnych zajęć. Kto wie może nawet ważniejszych (tak przynajmniej wynika z zakończenia), dlatego jestem w stanie mu wybaczyć...

Podobała mi się większość książek Miłoszewskiego, zarówno w warstwie fabularnej jak i techniki literackiej, dlatego też bez wahania sięgnąłem po "Góry Żmijowe". Bez wahania, ale z ciekawością. jak też poradzi on sobie z historią dla dzieci. I co? I nic. Nic szczególnego.
Po pierwsze - fabuła mało wyrafinowana i płytka. Być może to moje wygórowane oczekiwania, ale...