Każde słowo wyrażające piękno tej książki nie jest wystarczającym określeniem jej. Czytając ją patrzymy z całkiem innej perspektywy. Zawsze różnego typu książki historyczne, czy powieści opowiadające o wojnie czytałam o Polskich bohaterach. Czułam się jak oni, byłam na ich miejscu... równie silnie nienawidziłam Hitlera. A jakie miałam odczuwa będąc na miejscu Liesel, która przecież jest Niemką?... Mogę śmiało powiedzieć, że nic się do tego nie zmieniło... Kiedy rozpoczęły się naloty na tereny Niemiec, miałam straszne mieszane uczucia. Z jednej strony pomyślałam, że dobrze im tak, tym bardziej, że u nich się to zaczęło kilka lat później niż na naszych ojczystych terenach. Jednak kiedy bombowce skierowali się na Himmelstrasse moje serce zamarło. Mimo fikcyjnej historii przeżywałam ją jakby była prawdziwa. "Złodziejka książek" wzrusza mnie do głębi! Ostatnie 150 stron czytałam wczoraj skończywszy dzisiaj po godzinie drugiej. Pierwszy raz popłakałam się przy książce. Ciesze się, że to właśnie było przy "Złodziejce książek". Było właśnie to na fragmencie nalotów na słynną ulicę niebiańską. Po przeczytaniu tej książki, późno w nocy, musiałam jeszcze długo ochłonąć, nie mogłam się tak po prostu położyć. Wpatrywałam się w sufit i okno, gdzie: - "widziałem gwiazdy. spaliły mi oczy".
Aby móc pięknie przeżywać tę książkę, należy być skupionym i przyszykowanym na wstrząs, który nastąpi po ostatniej stronie. Na pewno jeszcze nie raz powrócę do słów narracyjnej Śmierci...

Każde słowo wyrażające piękno tej książki nie jest wystarczającym określeniem jej. Czytając ją patrzymy z całkiem innej perspektywy. Zawsze różnego typu książki historyczne, czy powieści opowiadające o wojnie czytałam o Polskich bohaterach. Czułam się jak oni, byłam na ich miejscu... równie silnie nienawidziłam Hitlera. A jakie miałam odczuwa będąc na miejscu Liesel, która...