Karol Bunsch zalicza się do klasyków mojego dzieciństwa i wczesnej młodości. Wtedy zaczytywałem się w jego powieściach bez pamięci. Obecnie, jak widać, także po nie sięgam, tyle że nie budzą już we mnie przesadnego entuzjazmu. Ot przyzwoita, całkiem poprawna literatura realistyczna, której nie można wiele zarzucić, ale i nie ma za co pochwalić.
Akcja "Wawelskiego wzgórza" osadzona jest w czasach Władysława Łokietka. Historyczne tło powieści współtworzą konflikt tego władcy z biskupem Janem Muskatą, zajmowanie przez Krzyżaków Pomorza oraz konflikty z krakowskim mieszczaństwem zwieńczone buntem Wójta Alberta. Na tym tle rozgrywają się tragiczne dzieje Krzycha, Ostróżki, Nozderki i kilku innych jeszcze bohaterów tworzących jakby przekrój ówczesnego, czternastowiecznego społeczeństwa. W swej warstwie narracyjnej powieść przypomina nieco "Krzyżaków" i "Trylogię", a nawet znaną większości z nas ... historię o Edypie. W tej materii jednak więcej powiedzieć nie mogę, gdyż zdradziłbym jeden z najistotniejszych wątków książki. Atutem są wiarygodni bohaterowie, przeżywający trudności natury uczuciowej i emocjonalnej. Jest tutaj również tak pożądana przez większość miłośników beletrystyki historycznej dynamika, a więc plastyczne, emocjonujące opisy pojedynków i bitew, wszystko zaś okraszone "swojskim sosem" Słowiańszczyzny w postaci świadomie archaizowanego języka. Rzecz obliczona zatem na gust wielbicieli zarówno Kraszewskiego i Sienkiewicza, jak i tych, którym bliżej do pisarstwa w rodzaju Jacka Komudy. Dodam jeszcze, że w swojej bibliotece mam znacznie starsze i ładniejsze wydanie tej powieści, zaś wydanie prezentowane na tym portalu wydaje mi się szczytem beztalencia i złego gustu. Nie wiem też, czy to nowe wydanie zawiera mapę Krakowa w czasach Łokietka, w starym taka się bowiem znajduje. Mimo koszmarnej szaty graficznej odpowiedzialne za nią wydawnictwo przed kilkoma laty zasłużyło wznowieniami pozostałych powieści Bunscha, całego "Bolesława Chrobrego" Antoniego Gołubiewa i niektórych utworów Kraszewskiego (przypominam sobie "Lubonie" i "Boleszczyce"). Wszystkie edycje były równie brzydkie, ale są to zarazem jedyne znane mi wznowienia tych powieści w ostatnich latach.

Karol Bunsch zalicza się do klasyków mojego dzieciństwa i wczesnej młodości. Wtedy zaczytywałem się w jego powieściach bez pamięci. Obecnie, jak widać, także po nie sięgam, tyle że nie budzą już we mnie przesadnego entuzjazmu. Ot przyzwoita, całkiem poprawna literatura realistyczna, której nie można wiele zarzucić, ale i nie ma za co pochwalić.
Akcja "Wawelskiego wzgórza"...