Michael Seed, 53 letni franciszkanin w „Dziecku niczyim” spisuje historię swojego dzieciństwa, jak się okazuje już od pierwszych kart powieści są to wspomnienia o przygnębiającym, straszliwym koszmarze, jaki towarzyszył mu przez pewną część życia.

Joe i Lillian Seed adoptują chłopca, kiedy miał 17 miesięcy. Osiedlają się w bardzo biednej
dzielnicy Manchesteru, a w ich domu zawsze unosi się zapach wilgoci, brudu i stęchlizny. Joe, agresywny i wybuchowy mąż początkowo swoje emocje rozładowuje na Lillian. Bije ją aż do utraty przytomności, maltretuje i napawa coraz większym lękiem. Kobieta nie potrafi już funkcjonować bez leków uspokajających. Popada w głęboką depresję. Joe przemoc zaczyna też stosować wobec syna, czteroletniego wówczas Michaela. Nienawiść ojca do syna jest potęguje agresję i bez żadnych zahamowań pozwala na dopuszczanie się wszelkich okrucieństw cielesnych.

"…. dla taty byłem nicponiem, złym chłopcem, bezużytecznym bachorem, kulą u nogi, dzieckiem niczyim…."

Koszmar małego chłopca dopiero się zaczyna. Nie może liczyć na niczyją pomoc. Lillian, otumaniona przez leki, wydaje się być nieobecna, potrafi godzinami siedzieć w fotelu i wpatrywać się pusto przed siebie. Nie reaguje na to, co dzieje dokoła.

"Mama jest "wyłączona". Nie funkcjonowała wtedy normalnie. Całymi dniami była jakby nieobecna. Często było tak jakbym miał w domu śliczną, dużą, chodzącą lalkę. Poruszała się ale nie dało się z nią porozmawiać".

Brud, głód, nędza, chora matka, znęcający się ojciec i koledzy w szkole, którzy również nie byli przychylni chłopcu. Ciągły strach i bezradność to jedyni towarzysze Michaela. Na kolejnych stronach poznajemy dalsze losy chłopca. Przeprowadzka, zmiana otoczenia, zła babcia, problemy w szkole, i niezmiennie przemoc fizyczna wobec chłopca.

„Dziecko niczyje” ze względu na podejmowaną tematykę jest książką ciężką. Każda kartka przepełniona jest gniewem, bólem, szarpiącymi się emocjami, których nie sposób nie odczuć podczas czytania lektury. Drobiazgowe opisy są tak wyraźne i pełne dramatyzmu, że czułam jakbym brała udział w życiu małego, bezbronnego chłopca. Stałam z boku i obserwowałam całą wyrządzaną mu krzywdę, a wśród tych nielicznych pozytywnych chwil w jego życiu oddychałam z ulgą, szczęśliwa, że choć jeden czy drugi raz życie podarowało mu coś dobrego.

To najbardziej wstrząsająca, poruszająca opowieść jaką kiedykolwiek czytałam. Jeszcze długo po skończeniu lektury targały mną emocje, a zduszony w środku krzyk niemalże znalazł swoje ujście. Niejednokrotnie przerażenie i głęboki smutek pojawiały się na mojej twarzy, łzy cisnęły mi się do oczu, a wieczne niedowierzanie malowało swoje linie na moim czole. Moimi myślami zawładnęło błagające o odpowiedź zapytanie i nieprzeparta chęć zrozumienia jednego: dlaczego Michael musiał tyle wycierpieć, dlaczego podobna krzywda spotyka inne dzieci na świecie?

Książka napisana jest łatwym, prostym w odbiorze stylem. Niepotrzebne tu są wyszukane frazy, metafory czy środki stylistyczne. Poruszający jest sam fakt, że czytamy o wydarzeniach, które miały miejsce w rzeczywistości. To nie fikcja, to życie. Brutalne, bolesne przeżycia małego, cierpiącego chłopca, który niczemu nie zawinił.

W wyznaniach księdza pojawia się blade światełko w tunelu. Ten promyk nadziei jest ogromnym pocieszeniem dla czytelnika przeżywającego wspólne trudności losu, jakim musiał stawiać czoło chłopiec. Drzemiąca w nim siła i wiara sprawiły, że pomimo wszystkich okrutnych doświadczonych krzywd, potrafił przebrnąć przez życie i odnaleźć w nim swój własny cel i sens. To nadzieja dla ludzi borykających się z podobnymi przeciwnościami. Nadzieja na nowe, lepsze życie. I choć wydaje się to niemalże niemożliwe, Michael jest tego żywym przykładem.

http://czytadlatetiisheri.blogspot.com/

Michael Seed, 53 letni franciszkanin w „Dziecku niczyim” spisuje historię swojego dzieciństwa, jak się okazuje już od pierwszych kart powieści są to wspomnienia o przygnębiającym, straszliwym koszmarze, jaki towarzyszył mu przez pewną część życia.

Joe i Lillian Seed adoptują chłopca, kiedy miał 17 miesięcy. Osiedlają się w bardzo biednej
dzielnicy Manchesteru, a w ich...