Jak natrafiłem na tę książkę? Okładka w połączeniu z rokiem wydania (2011) zrobiły swoje. Chciałem poczytać sobie coś nowego, ot taka zachcianka. Z autorką styczność miałem już wcześniej, na jej szczęście uświadomiłem sobie to dopiero w domu.(jej wcześniejsza książka "Cząstka prawdy" nie bardzo mi się podobała). W świecie czytelniczym panuje swoista zasada, mówiąca o nieocenianiu książki po okładce. Ja od siebie dorzucę - nie oceniaj książki po początku w skrajnych przypadkach. Jak je rozpoznać - tego nie wiem :).

Jak wam streścić fabułę nie zdradzając jednocześnie ważniejszych szczegółów?... Nikt nie życzy sobie (na pewno nie ja) opisywania połowy powieści i wydarzeń się w niej dziejących, wtedy z pewnością przed przeczytaniem utraciłaby swój "smaczek". Przestawię wiec wam skrawek tego, co was czeka w "Amnezji". Anne jest zwykłą, przeciętną żoną oraz matką kilkuletniej Victory. Wiodą oni spokojne życie w przeciętnym miasteczku. Anne posiada wielu przyjaciół oraz znajomych, jest gospodynią domową. Wszystko wydaje się być w porządku. Czy jest tak naprawdę? Jak zwykle musi być jakiś haczyk. Zdarzają się jej nagłe ataki paniki, zaczyna prześladować ją osoba, której nie może zidentyfikować, dużo czasu spędza u psychologa, który pomaga jej poradzić sobie z traumatycznymi wydarzeniami umieszczonymi głęboko w świadomości, jej mąż posiada tajemniczą firmę. Przeszłość zaczyna powracać, Anne musi się z nią zmierzyć bez względu na wszystko. Zwycięstwo nie wydaje się pewne, wydaje się mało możliwe.

Wiemy już o co chodzi (no może niekoniecznie:P), przejdźmy zatem do oceny bohaterów. I od razu pochwalę autorkę, wytworzyła ciekawe pełnokrwiste postacie - zachowują się naturalnie, tak jak należy: mają odchyły, ale wszystko w granicach rozsądku i realności. Wydają się tak samo namacalni i rzeczywiści, jak choćby osoby otaczające nas na co dzień, te które mijamy np. na ulicy (to tylko przykład- sugerować się zbytnio:) ). Dzięki poczuciu autentyczności możemy bardziej zasymilować się z ich działaniami i odkryć uczucia, które nimi targają.

Przeskoczmy do otaczających ich reali. Wkomponowują się w nie nad wyraz dobrze, dając dostrzec w ten sposób spójną całość. Tło powieści zostało dość skrupulatnie stworzone - chciałbym coś wytknąć, ale się nie da. Miejsca nie są wyjęte nie wiadomo z jakiej bajki, skonstruowane są z dokładnością. Wchodząc do książki nie napotkałbyś, czytelniku, urwanego kawałka przyrody czy dziury na pół jezdni (to tylko... wiecie gdzie).

Moim obowiązkiem jest poinformować was o zapisie całej książki, który jest dość skomplikowany. Nie zdziwcie się jeżeli na początku nie połapiecie o co chodzi, przetrwajcie, później jest o wiele lepiej. "Amnezja" przestawiona jest w 3 czasach - teraźniejszym, przeszłym i przyszłym. Główny wątek postępuje naprzód, główna bohaterka dużo wspomina, następują przeskoki w przyszłość. Bez wątpienia na początku jest trudno w pełni wszystko ogarnąć.

Czyta się płynnie, specjalnie nie robiąc przystanków wypoczynkowych aby pomyśleć o co chodzi w tym a tym zdaniu. Język jest przystępny, zrozumiałem wszystko (a jak!), czego nie wiedziałem zostało mi szybko wytłumaczone - przez samą autorkę. Język na tyle nie przeszkadza a zaciekawia w znacznym stopniu, co w połączeniu z interesującą fabułą pozwala czytać przy włączonym telewizorze (to tak z własnej obserwacji i nalotu siostry w celu oglądania czegoś tam).

Powieść jednak nie jest arcydziełem. Natrafiłem na jeden poważny mankament i kilka mniejszych - bo tu miała żółtą bluzkę a tam zieloną, w pewnym momencie następuje zerwanie powieści. Co przez to rozumiem? W pewnym momencie czytania pojawiło się we mnie poczucie, jakoby w jednej chwili nastąpił duży przeskok jeśli chodzi o wydarzenia i już znajdowaliśmy się w innej sytuacji. Nie zauważyłem natomiast żadnego przejścia sugerującego następne wydarzenia, pierwszy raz we mnie takie uczucie.

Zbierając wszystko do kupy, książka jest dobra. Posiada wiele atrakcyjnych elementów jak bohaterowie, przystępny język czy przemyślana fabuła. Jeśli miałbym ją komuś polecić to na pierwszy rzut poszłyby osoby lubiące thriller i sensacje, reszcie raczej na własną odpowiedzialność (no może na moją także). Co zostało mi po przeczytaniu tej książki? Odczucie mile spędzonego czasu z niezłą lekturą. Raczej nie podkreślicie w niej setek cytatów niosących głębokie przesłania, nie pozaginacie też pewnie rogów zaznaczając najciekawsze wydarzenia. Możliwe że będziecie mieć taką samą świadomość jak ja - książka była dobra.

Jak natrafiłem na tę książkę? Okładka w połączeniu z rokiem wydania (2011) zrobiły swoje. Chciałem poczytać sobie coś nowego, ot taka zachcianka. Z autorką styczność miałem już wcześniej, na jej szczęście uświadomiłem sobie to dopiero w domu.(jej wcześniejsza książka "Cząstka prawdy" nie bardzo mi się podobała). W świecie czytelniczym panuje swoista zasada, mówiąca o...