Ciekawa, piękna ale w gruncie rzeczy smutna historia. Bułyczow świetnie skomponował tą książkę. Kiedy poznajemy bohaterów są już w starszym wieku, a nawet - w przypadku Milicy i Ałmaza - nawet sędziwym. Ten wiek, przeżyty czas daje się niemal poczuć. W Wielkim Guslarze jest rok 1975 siermiężne czasy ZSSR trwają w najlepsze, jednak wciąż wspomina się czasy przed rewolucją. Jakieś odległe wspomnienie, tak jak Milica wspomina swoją młodość w której poznała Puszkina a ten wpisał się jej do albumu. Nawet zdania, opisywane sceny są jakieś krótsze, przygarbione do ziemi. Wszystko zmienia się z chwilą w które po wypiciu tajemniczego eliksiru, grupa znajomych i sąsiadów odzyskuje młodość. Fabuła się kompletnie odmienia, czuć w niej energię, wydarzenia tasują się jeden po drugim. Niesamowicie Bułyczow oddał przemianę, zmienia się rytm samej noweli. Można zgadywać co powodowało Bułyczowem do napisania tej książki... ale można podejrzewać, że to co pojawia się w końcu u każdego: refleksja nad czasem który upłynął. Nad naszą młodością i jak przeżyliśmy nasze życie. Bułyczow dał kolejną szansę swoim bohaterom. Czy sam by ją chciał mieć? Czy my chcielibyśmy? Książka skłania do refleksji, nawet jeśli wydaje się zręczną nowelą fantastyczno-naukową. Warto przeczytać.

Ciekawa, piękna ale w gruncie rzeczy smutna historia. Bułyczow świetnie skomponował tą książkę. Kiedy poznajemy bohaterów są już w starszym wieku, a nawet - w przypadku Milicy i Ałmaza - nawet sędziwym. Ten wiek, przeżyty czas daje się niemal poczuć. W Wielkim Guslarze jest rok 1975 siermiężne czasy ZSSR trwają w najlepsze, jednak wciąż wspomina się czasy przed rewolucją....