W dymie papierosów i oparach mocnej mate tworzą się nowe idee, na czynniki pierwsze są rozkładane przeróżne postawy życiowe a każda z postaci przesuwających się jak w kalejdoskopie chciałaby znaleźć drogę do nieba. Może to właśnie z pomocą tytułowej gry w klasy każdy chce dotrzeć na jak najwyższy szczebel swojego szczęścia. Niestety nie każdemu to szczęście jest pisane.

Julio Cortazar w przedziwny sposób opisuje życie paryskiej bohemy która za nic ma konwenanse i materializm a wieczory spędza przy wódce. W rytmie jazzu i całogodzinnych dyskusji członkowie artystycznej cyganerii prześcigają się w prezentowaniu swoich poglądów. Pierwsze skrzypce w tym intelektualnym rozgardiaszu gra Horacio Oliveira. Ten argentyński emigrant poszukujący w Paryżu wolności a może natchnienia do dalszego życia, grzęźnie w niejasnej miłości do kilku kobiet. Akcja powieści rozgrywa się ponadto w Argentynie gdzie Horacio wraz z przyjaciółmi pracują w zakładzie dla umysłowo chorych.

Zdecydowałem się na przeczytanie "Gry w klasy" według sposobu zaproponowanego przez samego autora czyli zgodnie z podanym przez niego kluczem. Nie wiem czy ten wybór był najlepszy, mogłem przeczytać książkę po kolei kończąc ją gdzieś w połowie tak jak sugerował autor w innej propozycji. Cokolwiek bym zrobił warto zauważyć że powieść nie ma zakończenia, początek również nie jest jasno określony. Rozdziały są bardzo często poprzetykane luźnymi uwagami Cortazara pozbawionymi jakiegokolwiek związku z całością.

Niektórzy powiedzą że w "Grze w klasy" nie jest wiadomo o co chodzi, inni że ma jakiś ukryty sens znany tylko nielicznym. W zasadzie każdy z czytelników będzie miał rację, gdyż tak naprawdę trudno sobie wyobrazić co pisarz miał na myśli. Natomiast moja wyobraźnia podpowiada mi, że całe nasze życie to jedna wielka gra w klasy. Staramy się przebijać szczebel po szczeblu coraz wyżej aby tylko osiągnąć swoje wymarzone "niebo". Ludzka egzystencja jest pokazana jako kalejdoskop, w którym za każdym razem możemy zobaczyć coś innego. To niekończący się rysunek pozbawiony sensu który przy odrobinie alkoholu zaczyna wkoło wirować. Sekwana jest niemym świadkiem wydarzeń w których uczestniczą bohaterowie powieści. Pod mostami nad nią rozpiętymi żyje świat kloszardów, którego również udaje nam się dotknąć oczami Cortazara. Również my we współczesnym świecie możemy balansować na granicy dobrobytu i pełnej upodlenia biedy.

Przez cały ostatni tydzień, podczas czytania tego ponadczasowego dzieła zastanawiałem się jaką mógłbym mu wystawić ocenę. Nie byłbym sprawiedliwy gdybym dał mu najniższa notę. Moim zdaniem prawda leży gdzieś pośrodku. Były momenty kiedy chciałem rzucić tę książkę i nigdy do niej nie wracać. Ale zdarzały się też sytuacje kiedy jakiś rozdział powodował chęć intensywnego myślenia nad tym co przeczytałem bez denerwowania się.

Cytując Cortazara warto się zastanowić czy "trzeba na oścież otworzyć okna i wszystko wyrzucić na ulicę, a przede wszystkim samo okno i nas wraz z nim". Ten cytat chyba najbardziej pokazuje jak zmienne mogą być nasze poglądy i jak wiele z naszych opinii wymaga całkowitego przewartościowania. Jedno jest pewne, to bardzo trudna i wymagająca lektura i nie będę do niej namawiać tych którzy oczekują że po jej przeczytaniu coś im się rozjaśni w głowach. Ale wszystkich pozostałych, którzy chcą się jednak zmierzyć z wyzwaniem próby zrozumienia "Gry w klasy" zachęcam do jej pochłonięcia. Być może nie bez podstaw ta kultowa powieść była rozchwytywana w Polsce przez czytelników kilkadziesiąt lat temu i wręcz sprzedawana spod lady.

W dymie papierosów i oparach mocnej mate tworzą się nowe idee, na czynniki pierwsze są rozkładane przeróżne postawy życiowe a każda z postaci przesuwających się jak w kalejdoskopie chciałaby znaleźć drogę do nieba. Może to właśnie z pomocą tytułowej gry w klasy każdy chce dotrzeć na jak najwyższy szczebel swojego szczęścia. Niestety nie każdemu to szczęście jest pisane....