Kontynuacja Smoczego tronu.Tym razem jest mniej rozwleczone niż w tomie pierwszym.Owszem,zdarzają się również piosenki śpiewane przez bohaterów,ale jest ich sporo mniej.Akcja się zagęszcza,jest bardziej mrocznie i niebezpiecznie niż w poprzedniej książce.Choć od rozpoczęcia Smoczego tronu chronologicznie upłynęło zaledwie kilka miesięcy,wydaje się że ten opisywany czas był dłuższy.To nie tylko kwestia ilości przygód czy kolejnych nieszczęść nękających bohaterów.Ja osobiście kierowałam się raczej ich wpływem na kolejne postaci,wewnętrzna przemianę bohaterów,ich dorastanie do przeznaczenia.Simon nie jest już tym gapowatym kuchcikiem,marzącym o byciu rycerzem.Spoważniał,nabrał doświadczenia...Co prawda nadal widzi siebie jako niedojdę raczej niż bohatera,ale inni go tak nie odbierają.Zdobył prawdziwych przyjaciół,nie tylko wśród ludzi,ale i wśród istot magicznych.Jego postępowanie też nie jest postępowaniem niedoświadczonego dziecka.Choć popełnia błędy,stara się nie zawieść niczyjego zaufania.Mniej się nad sobą rozczula niż we wcześniejszej części.To,co go spotkało hartuje jego wnętrze.
Podobnie jak u Tolkiena-grupa bohaterów zostaje rozdzielona.Jashua wraz z niewielka ilością towarzyszy wędruje do kamienia rozstania-jedynego miejsca,w którym może być choć na chwile bezpieczny przed Królem Burz.Binabik i Sludig,wraz z odnalezionym magicznym mieczem -Cierniem-wędrują w to samo miejsce.Simon jest uwięziony w świecie Sithów.Miriamele wraz z Cadrachem usiłuje uciec przed swym ojcem.Isgrimnur usiłuje ja znaleźć.Na brak wydarzeń ni można narzekać,przy czym łatwiej rozeznać się o kim właściwie pisze znów autor.
Czyta się książkę z większym zainteresowaniem niż część pierwszą.Simon i Binabik nie są już tymi bohaterami,o których napisane jest najwięcej,równie wiele miejsca poświęcił Williams tym bohaterom,o których w pierwszym tomie ledwie wspomniał.Miriamele,Maegwin,Isgrimnur czy Josua to kolejne ważne osoby w książce,a to co ich dotyczy jest równie ważne jak to,co dotyczyło Simona.W powieści dużo wątków ze „Smoczego tronu” zostało pogłębionych, ale pojawiło się także wiele nowych, a kilka zostało chwilowo okrytych zasłoną tajemnicy.Pojawiaj się również kolejne magiczne istoty,które dotychczas traktowano jak postaci z legend.
Podsumowując czyta się z większym zainteresowaniem niż pierwszą część.Co prawda nadal jest trochę rozwleczone i nadal uważam,że mogłoby się obyć bez niektórych rzeczy.Trochę denerwujące jest użalanie się nad sobą Simona(och jestem tylko głupim podkuchennym),choć zdecydowanie mniej tego niż wcześniej.Poetyckie wstawki omijałam wzrokiem-niewiele wnosiły do treści,za to zajmowały miejsce.Jedyne,co przeczytałam z wierszy to przepowiednia o Trzech Mieczach.Żałuję,że ilekroć zaczynało się dziać coś ciekawego-autor przenosił akcję na innych bohaterów,w inną część kraju.To było trochę denerwujące,nie potrafiłam do końca zagłębić się w świecie tej powieści.Mimo ilości przeczytanych stron nadal niewiele wiadomo o roli mieczy,choc wiadomo już gdzie one są...

Kontynuacja Smoczego tronu.Tym razem jest mniej rozwleczone niż w tomie pierwszym.Owszem,zdarzają się również piosenki śpiewane przez bohaterów,ale jest ich sporo mniej.Akcja się zagęszcza,jest bardziej mrocznie i niebezpiecznie niż w poprzedniej książce.Choć od rozpoczęcia Smoczego tronu chronologicznie upłynęło zaledwie kilka miesięcy,wydaje się że ten opisywany czas był...