Podobnie jak poprzedni tom, potwornie na siłę rozciągnięta i rozwodniona treść. Skracając książkę o połowę i pozbywając się tych wszystkich nudnych wędrówek od punktu do punktu, w których nic się nie dzieje i są powtarzane ciągle te same informacje z innych rozdziałów, tyle że ubrane w inne słowa, to może nie wyszłoby to wcale najgorzej.
A tak bez termosu kawy ciężko przez całość przebrnąć.
Są tu ciekawe momenty, niestety tych zdecydowanie nudnych czy beznadziejnych jest więcej.
Jest to jedna z tych serii, które się okropnie źle zestarzały.

Podobnie jak poprzedni tom, potwornie na siłę rozciągnięta i rozwodniona treść. Skracając książkę o połowę i pozbywając się tych wszystkich nudnych wędrówek od punktu do punktu, w których nic się nie dzieje i są powtarzane ciągle te same informacje z innych rozdziałów, tyle że ubrane w inne słowa, to może nie wyszłoby to wcale najgorzej.
A tak bez termosu kawy ciężko przez...

Dla mnie jest to jedna historia, tylko rozbita na kilka tomów. Dlatego podtrzymuje to co powiedziałem na początku: Cała seria trochę przewidywalna, ale świat przedstawiony zasługuje na uznanie.

Dla mnie jest to jedna historia, tylko rozbita na kilka tomów. Dlatego podtrzymuje to co powiedziałem na początku: Cała seria trochę przewidywalna, ale świat przedstawiony zasługuje na uznanie.

Drugi tom „Pamięci, Smutku, Ciernia” intensyfikuje większość wad i zalet pierwszej części. Świat się rozrasta i nabiera głębi, dowiadujemy się chociażby więcej o historii Sithów, narasta też zagrożenie, choć wielki konflikt wciąż pozostaje raczej w sferze przygotowań. Mimo że nie dzieje się aż tak wiele, a główne wątki da się sprowadzić do przemieszczania się postaci, nie odniosłam wrażenia, że tom jest zapychaczem.
Prócz trzech głównych wątków (Simona, Josui i Miriamele) mamy kilka pobocznych i wydaje mi się, że ich rozłożenie jest głównym problemem książki. Fragmenty poszczególnych wątków są krótkie i bardzo często nic się w nich nie dzieje, a zanim zdążymy się zaangażować, przeskakujemy do następnego wątku. Do tego od czasu do czasu pojawiają się wątki, które mogłyby być ciekawe (Maegwin czy Guthwulfa),ale są zbyt małe, żeby zaangażować czytelnika. Jeśli spotykamy bohatera raz na trzysta stron, a wątek skupia się głównie na jego wewnętrznych przeżyciach, to trudno się zainteresować. Dlatego moim zdaniem „Kamieniowi Rozstania” dobrze zrobiłoby nieznaczne skrócenie, ale przede wszystkim skondensowanie wątków.

Drugi tom „Pamięci, Smutku, Ciernia” intensyfikuje większość wad i zalet pierwszej części. Świat się rozrasta i nabiera głębi, dowiadujemy się chociażby więcej o historii Sithów, narasta też zagrożenie, choć wielki konflikt wciąż pozostaje raczej w sferze przygotowań. Mimo że nie dzieje się aż tak wiele, a główne wątki da się sprowadzić do przemieszczania się postaci, nie...

Lepsze od pierwszej części, rozkręca się!

Lepsze od pierwszej części, rozkręca się!

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Kim jest Ineluki, Sithowie, co znaczy Kamień Rozstania? Dlaczego ludzie jak zawsze czekają, aż wszystko zacznie się walić, by w końcu ruszyć się do ratowania tego, co jeszcze da się ocalić? Kto pomoże w tej walce? Czytajcie

Kim jest Ineluki, Sithowie, co znaczy Kamień Rozstania? Dlaczego ludzie jak zawsze czekają, aż wszystko zacznie się walić, by w końcu ruszyć się do ratowania tego, co jeszcze da się ocalić? Kto pomoże w tej walce? Czytajcie

W drugim tomie śledzimy poczynania kilku bohaterów m.in. Simona i jego drużyny,Miriamele i pijanego mnicha Cadracha ,Josua kśiąże bez ziemi za to z kochanką i garstką lojalnych poddanych no i Isgrimnur .Czasami przynudza jak niewola u Trolli innym razem mocno wciąga jak uczta u Skodi czy Pryrates z wizytą u Lektora .Fabuła jest dobra,postacie dobrze rozpisani .Polecam.

W drugim tomie śledzimy poczynania kilku bohaterów m.in. Simona i jego drużyny,Miriamele i pijanego mnicha Cadracha ,Josua kśiąże bez ziemi za to z kochanką i garstką lojalnych poddanych no i Isgrimnur .Czasami przynudza jak niewola u Trolli innym razem mocno wciąga jak uczta u Skodi czy Pryrates z wizytą u Lektora .Fabuła jest dobra,postacie dobrze rozpisani .Polecam.

Williams trzyma dobry poziom. Bohaterowie się rozwijają, a atmosfera robi się coraz bardziej ponura.
https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2018/12/tad-williams-kamien-rozstania-czyli.html

Williams trzyma dobry poziom. Bohaterowie się rozwijają, a atmosfera robi się coraz bardziej ponura.
https://naksiazkowymszlaku.blogspot.com/2018/12/tad-williams-kamien-rozstania-czyli.html

Ciągnie się jak flegma po kebabie z ostrym sosem. Bolączki poprzedniego tomu nadal obecne. Poziom infantylizmu i pompatyczności utwierdza mnie w przekonaniu, że to fantasy dla nastolatków. Scena walki Tiamaka z krokodylem wywołała u mnie jedynie poczucie żenady i politowania. Autorowi nie do końca udaje się przedstawić motywacje bohaterów. Dzięki tej serii stworzyłem w swoim słowniku nową kategorię: "Dramat fantasy". Z uwagi na ogromny czas spędzony z Sajmonem, Dżoszuą, Isgrimnuerm czy Miriamele, zaczynam się z nimi zżywać i trzeba przyznać, że ich los nie jest mi obojętny.

Ciągnie się jak flegma po kebabie z ostrym sosem. Bolączki poprzedniego tomu nadal obecne. Poziom infantylizmu i pompatyczności utwierdza mnie w przekonaniu, że to fantasy dla nastolatków. Scena walki Tiamaka z krokodylem wywołała u mnie jedynie poczucie żenady i politowania. Autorowi nie do końca udaje się przedstawić motywacje bohaterów. Dzięki tej serii stworzyłem w...

Nie przewidziałam w swoim życiu drugiej części trylogii o mieczach, ale po skończeniu pierwszego tomu MUSIAŁAM wiedzieć co będzie dalej, dlatego sięgnęłam po "Kamień Rozstania" i nie zawiodłam się. Mnogość wątków jest świetna, w każdym coś się dzieje; bardzo lubię powieści drogi - polubiłam je u Sapkowskiego, ale nie porównujmy bo dla mnie Sapkowski jest nie do pobicia nawet przez zagranicznych autorów - więc kolejne "questy" Simona i spółki bardzo przypadły mi do gustu oraz zaostrzyły apetyt na kolejne części a także na finał,bo jestem bardzo ciekawa, co zostało na finał, jako że tajemnice, choć częściej już ujawniane, dalej są dawkowane. Bardzo się cieszę, że częściej na kartach mogłam spotkać Jirikiego, bardzo się cieszę, że Simon trochę zmądrzał i już nie jest takim gamoniem. Znacznie lepiej się czyta, niż pierwszą część dlatego nie zrażajcie się, dobrnijcie aż tutaj a nie pożałujecie. Polecam z całego serducha (a podobno nie lubię takiego fantasy..).

Nie przewidziałam w swoim życiu drugiej części trylogii o mieczach, ale po skończeniu pierwszego tomu MUSIAŁAM wiedzieć co będzie dalej, dlatego sięgnęłam po "Kamień Rozstania" i nie zawiodłam się. Mnogość wątków jest świetna, w każdym coś się dzieje; bardzo lubię powieści drogi - polubiłam je u Sapkowskiego, ale nie porównujmy bo dla mnie Sapkowski jest nie do pobicia...