Smoczy Tron to książka dla cierpliwych, bardzo cierpliwych. Jest długa aż 800 stron a to przecież dopiero pierwszy tom trylogii. Początek mnie zniechęcił, stąd czytało mi się ją bardzo powoli, jednak jeśli przebrnie się przez męczarnie pierwszej części i pomęczy jeszcze trochę przy drugiej to dotrze się do trzeciej, która jest wręcz wspaniała i warta oczekiwania. Rozumiem, że autor chciał nam przybliżyć życie Simona przed wydarzeniami w Naglimundzie i całą historią o trzech mieczach. Mogło to jednak być bardziej interesujące albo chociaż trochę krótsze. Podobnie wędrówka Simona do Neglimundu z początku była okropnie nudną przygodą. Porównując do Władcy Pierścieni to nie umywa się do tego, co na swojej drodze napotkał pan Frodo. Prawdziwa akcja zaczyna się dopiero w trzeciej części, gdy Simon w towarzystwie trolla i młodej dziewczyny docierają do Neglimundu. To tutaj części tajemnicy zostają odsłonięte i toczy się prawdziwa bitwa, która została wspaniale opisana. Chłopiec z pierwszej części w końcu staje się mężczyzną i wyrusza w kolejną podróż by odnaleźć swoje przeznaczenie.
Choć z początku miałem ochotę cisnąć tą książką przez całą długość pokoju to teraz cieszę się, że tego nie zrobiłem. Na pewno sięgnę po kolejny tom, choć nie śpieszno mi na razie do tego, choć spodziewam się, że będzie dużo lepiej się czytało niż przy pierwszym.
Książka warta polecenia, lecz dla osób cierpliwych, którzy szybko się nie zniechęcają.
Czy jest to drugi Władca Pierścieni? Cóż miejscami jest słabiej a innym razem czytając wydawało mi się nawet dużo lepiej. To jest całkiem inna historia, choć łączy je motyw wędrówki i dorastania głównego bohatera.

Smoczy Tron to książka dla cierpliwych, bardzo cierpliwych. Jest długa aż 800 stron a to przecież dopiero pierwszy tom trylogii. Początek mnie zniechęcił, stąd czytało mi się ją bardzo powoli, jednak jeśli przebrnie się przez męczarnie pierwszej części i pomęczy jeszcze trochę przy drugiej to dotrze się do trzeciej, która jest wręcz wspaniała i warta oczekiwania. Rozumiem,...