Odkąd usłyszałam o "Wichrowych wzgórzach" w mojej głowie pojawił się-nie wiadomo skąd- archetyp romansidła. Oczywiście byłam w błędzie, jednak przez wiele lat nie próbowałam w ogóle z tego błędu wyjść, myśląc, że na pewno mi się nie spodoba. Ostatnio szukałam czegoś lekkiego i trwając w złudnym przekonaniu sięgnęłam po powieść Emily Brontë. Jakież było moje zdziwienie, gdy akcja tej książki wcale nie zmierzała do szczęśliwego końca,a wręcz przeciwnie. Wydarzenia w powieści wywołują skrajne emocje, czasem złość i niezrozumienie, ale również radość i zadowolenie z ich przebiegu. Tak jak to w życiu jest, czasem dobrze, a czasem źle. Uważam, że książka ta jest bardzo wciągająca, co wieczór oszukiwałam sama siebie, że ten rozdział to już na pewno ostatni ;) Ogólnie czyta się z ciekawością i przyjemnością. Ja jako fanka szczęśliwych zakończeń również jestem zadowolona w tej kwestii. Jeśli chodzi o klasykę "Wichrowe wzgórza" zdecydowanie są godne polecenia.

Odkąd usłyszałam o "Wichrowych wzgórzach" w mojej głowie pojawił się-nie wiadomo skąd- archetyp romansidła. Oczywiście byłam w błędzie, jednak przez wiele lat nie próbowałam w ogóle z tego błędu wyjść, myśląc, że na pewno mi się nie spodoba. Ostatnio szukałam czegoś lekkiego i trwając w złudnym przekonaniu sięgnęłam po powieść Emily Brontë. Jakież było moje zdziwienie, gdy...